Μεγάλη Παρασκευή

   Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Είναι η ημέρα κορύφωσης του Θείου δράματος, η ημέρα κορύφωσης του πένθους, λίγες μόλις ώρες πριν την Ανάσταση.

   Με όλα αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, η προσοχή μας έχει μοιραστεί. Έχει αποπροσανατολιστεί. Δεν βιώνουμε το ίδιο κατανυκτικά το ύφος και τη σημειολογία αυτών των Άγιων Ημερών. Μα αρκεί να ξεκλέψουμε μία μόνο στιγμή για να αναλογιστούμε και να εμβαθύνουμε στη σημασία τους...

   Στον καθένα, η κάθε έννοια λειτουργεί διαφορετικά. Η ίδια λέξη μπορεί να οδηγήσει δέκα διαφορετικούς ανθρώπους σε δέκα διαφορετικά μονοπάτια του μυαλού και της σκέψης. Τι μονοπάτι θα ακολουθήσει ο καθένας εξαρτάται καθοριστικά από την ιδιοσυγκρασία, τα πιστεύω, τις εσωτερικές του δομές και διεργασίες.

   Κάπως έτσι η λέξη "πένθος", ενώ ουσιαστικά εμπεριέχει την απώλεια και τη θλίψη, και σκορπά συναισθήματα πικρά- αφήνοντας τα στόματα στυφά-, προσωπικά αρνούμαι να τη βιώσω ισοπεδωτικά.

   Σίγουρα, όταν αποχωριζόμαστε κάποιον ή κάτι, και ειδικά όταν η απώλεια γίνεται με τρόπο αιφνίδιο και ξαφνικό, λυπόμαστε κι απογοητευόμαστε. Και λίγα λέω. Μα η στεναχώρια δύσκολα περιγράφεται γλαφυρά. Και δεν έχει νόημα να περιγραφεί. Νόημα έχει να βιωθεί.

   Με όποιον τρόπο επιλέγει ο καθένας, βάσει των δεδομένων και της συνολικότερης αντιμετώπισής του απέναντι στη ζωή.

   Άλλοι βιώνουν τις δυσκολίες με εσωστρέφεια. Κλείνονται στο καβούκι τους και δεν θέλουν μήτε να δουν, μήτε να απαντήσουν άνθρωπο. Ορισμένους αυτή η στάση τους βοηθά. Σαν το θηρίο που όταν πληγωθεί στο κυνήγι της επιβίωσης, φωλιάζει στη σπηλιά του, γλύφει τις πληγές του κι όταν τις επουλώσει, εφορμά στη ζωή δυνατά, όσο ποτέ ξανά.

   Άλλους πάλι, αυτός ο απομονωτισμός- στην προσπάθεια τους να ξεπεράσουν τη θλίψη και να ανασυγκροτηθούν- τους ρίχνει ακόμα πιο πολύ, απορροφώντας τους σαν δίνη, σε χαοτικές διαδρομές της ψυχής. Εκεί, όπου το μυαλό και η λογική υστερούν και δεν ακολουθούν...

   Υπάρχει και μία άλλη σχολή: η εξωστρεφής. Αυτή που επιλέγει να πενθήσει φωναχτά, ηχηρά και φανερά. Που δεν μπορεί να κρατήσει τον πόνο κλειδαμπαρωμένο στα σωθικά της και επιλέγει να τον διοχετεύσει δημιουργικά. Στην περίπτωση αυτή, το δάκρυ ακολουθεί τη χαρά, και η χαρά το δάκρυ.

   Γιατί όλα είναι μέσα στη ζωή. Και τα καλώς και τα κακώς κείμενα. Και η λύπη και η ευτυχία. Και ο πόνος και η επιτυχία.

   Η παρακμή διαδέχεται την ακμή, και η ακμή την παρακμή. Αλίμονο σ' εκείνους που δεν έχουν γευτεί και τα δύο. Γιατί, αν δεν πάρεις μία γεύση από το ένα, πώς να εκτιμήσεις, να αντιληφθείς και να ευχαριστηθείς το άλλο?

   Η ζωή μπορεί να είναι μικρή, μα σίγουρα δεν είναι φρόνιμη. Κάνει διαρκώς κύκλους, μας φέρνει τα πάνω κάτω, μας αδικεί, μας στεναχωρεί, άλλοτε μας απογειώνει κι άλλοτε μας προσγειώνει.

   Υπό το σκεπτικό αυτό, είναι βέβαιο ότι μετά το πένθος έρχεται η Ανάσταση. Αρκεί να διατηρήσουμε την πίστη μας σθεναρή, το μυαλό μας καθαρό κι ανεπηρέαστο από τις "σειρήνες" κάθε είδους, και να επιμείνουμε στις αρχές και τις αξίες μας, αμετακίνητα και με πυγμή.
   Κλείστε, λοιπόν, το μάτι στη ζωή, ατενίστε την με αισιοδοξία, κι ο πόνος θα κοπάσει. Και πού θα πάει? Θα βρει το δρόμο της κι η χαρά και... θα κοπιάσει...

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr