Τελικά... Μήπως είναι για καλό?

   Είμαστε σίγουροι ότι η κρίση είναι ένα γεγονός δυσάρεστο και κακό? Μήπως συνιστά βάση κι αφετηρία για επαναπροσδιορισμό? Τελικά... Μήπως είναι για καλό?

   Την τελευταία δεκαετία, ίσως και λιγάκι παραπάνω, ο μέσος Έλληνας και η μέση Ελληνίδα είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους. Το πλαστικό χρήμα, τα δάνεια, τα πολυτελή αξεσουάρ, οι πολυήμερες διακοπές σ' εξωτικούς προορισμούς και οι πολυδάπανες έξοδοι, μας είχαν πάρει τα μυαλά και μας οδηγούσαν κατευθείαν σε γκρεμό.

   Λίγο πριν πέσουμε, όμως, και γκρεμοτσακιστούμε- για τα καλά και χωρίς επιστροφή- έσκασε μύτη η κρίση. Μια κρίση που χαρακτηρίστηκε κυρίως οικονομική, μιας και έχει επικρατήσει η άποψη ότι η βάση, η κινητήριος δύναμη των πάντων είναι το χρήμα. Όπως λέει και το αγγλόφωνο τραγούδι: "Το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρνά!"...

   Με αυτόν το μουσικό σκοπό είχε ταυτιστεί και η πλειοψηφία, η οποία σιγομουρμουρίζοντας τον πορευόταν. Οι πιστωτικές κάρτες φούσκωναν τα πορτοφόλια, τα παρακλητικά τηλεφωνήματα των τραπεζών για την έκδοση δανείων και καρτών έδιναν κι έπαιρναν, οι "φίλοι" ανταγωνίζονταν για το ποιος θα ταξιδέψει πρώτος στο Ντουμπάι και σε ποιο ξενοδοχείο θα καταλύσει- όσο περισσότερα τα αστέρια του ξενοδοχείου, τόσο μεγαλύτερη κι η καταξίωση που θα λάμβαναν επιστρέφοντας-, οι "φίλες" επιδίδονταν σ' έναν άδηλο αγώνα απόκτησης των πιο ακριβών ρούχων κι αντικειμένων, κι όλα αυτά λάμβαναν χώρα ενώ είχε ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση... Για τη βόμβα να σκάσει...

   Όλη αυτή η εμμονή με το χρήμα, τον υλισμό και το νεοπλουτισμό, επηρέασε για τα καλά και τις μεταξύ μας σχέσεις. Ο ένας προσπαθούσε να καταλάβει και να κατηγοριοποιήσει τον άλλον, με κριτήριο αποκλειστικά και μόνο την εμφάνιση και τα υλικά του αποκτήματα. Αν δεν ακολουθούσες το κύμα αυτό της υπερκατανάλωσης και της αλόγιστης σπατάλης, κινδύνευες να θεωρηθείς γραφικός και ντεμοντέ, να αποκλειστείς από παρέες, να αμφισβητηθείς συνολικότερα, μα και ειδικότερα.

   Μπορεί αυτά που σας μεταφέρω να ακούγονται υπερβολικά, μα- πιστέψτε με- είναι γεγονότα πραγματικά!

   Ερχόμενη, λοιπόν, η κρίση ήταν απολύτως φυσιολογικό και πέρα για πέρα λογικό, όλοι εκείνοι που είχαν συνηθίσει σε αυτούς τους ρυθμούς και τις επιλογές- ζώντας εκτός των ορίων και των δυνατοτήτων τους-, να προσγειωθούν ανωμάλως και να ταρακουνηθούν συθέμελα. Ξαφνικά, διαπίστωσαν ότι ο τρόπος ζωής τους θα έπρεπε να αλλάξει. Θα έπρεπε να συμμαζευτούν και να νοικοκυρευτούν. Και όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε πόσο ζόρικο είναι το νοικοκύρεμα...

   Εν ολίγοις, και για να μην μακρηγορώ, προτείνω να δούμε την κρίση με άλλο μάτι. Με ματιά καθαρή κι απαλλαγμένη από όλα εκείνα που μας ώθησαν σε υπερβολικές κι ανούσιες συμπεριφορές, τα περασμένα χρόνια.

   Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι καλά? Λίγα πράγματα και ουσιαστικά! Ας βάλουμε τα δυνατά μας κι ας σκεφτούμε, ο καθένας μας ξεχωριστά- βάσει των προσωπικών του δεδομένων, αναγκών και επιθυμιών- ποια είναι αυτά, κι ας πασχίσουμε να τα αποκτήσουμε.

   Ας σταματήσουμε τη γκρίνια, τη μεμψιμοιρία και τη μοιρολατρία. Ό,τι έγινε, έγινε! Το παρελθόν πίσω δεν γυρνά. Το μέλλον, όμως, είναι μπροστά. Κι αν θέσουμε στόχους κι αναπτύξουμε ζητούμενα λογικά, με μέσα θεμιτά και με πολλή δουλειά, όλα είναι δυνατά!

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr