Πρώτη του Απρίλη σήμερα, κι όπως συνηθίζεται- βάσει του ξενόφερτου εθίμου- όλο και κάποιο ψεματάκι πρέπει να πούμε, έτσι για το καλό! Ψέματα αθώα που μόνο σκοπό έχουν να δώσουν μία νότα ξεχωριστή στην ημέρα, προκαλώντας το χαμόγελο στα αγέλαστα πρόσωπά μας. Πολλές οι έγνοιες, ποικίλα τα άγχη, έχει καιρό να σκάσει το χειλάκι μας...
Τι γίνεται, όμως, με τα ψέματα διαρκείας? Εκείνα τα ψέματα, δηλαδή, που ειπώθηκαν- τόσο φωναχτά, όσο και σιωπηρά- κάπου, κάπως, κάποτε και έκτοτε δεν αποκαλύφθηκαν, δεν ξορκίστηκαν, αλλά παρέμειναν μετέωρα να βασανίζουν όσους τα επινόησαν, μα κι όλους εκείνους που- για κάποιο λόγο- τα αποδέχθηκαν?
Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας. Το χειρότερο είδος ψεύδους, κατά τη γνώμη μου. Η ζωή είναι τόσο σκληρή και σύντομη, που προκειμένου να νιώσουμε καλά, να αισθανθούμε ικανοί, αρεστοί και άξιοι, προσδίδουμε στον εαυτό μας ταλέντα, αξίες κι ικανότητες, που όχι μόνο δεν αντανακλούν την πραγματικότητα, αλλά αποπροσανατολίζουν κιόλας. Κι όχι μόνο τους γύρω μας, αλλά κυρίως εμάς τους ίδιους. Ακούγεται περίπλοκο, μα στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Διαφέρει από το διπλανό του κι όχι μόνο λόγω της μοναδικότητάς του γονιδιακού του αποτυπώματος, αλλά και χάρη στις ιδιαίτερες κλίσεις και τα ταλέντα του, που αποτελούν και τη βάση της προσωπικότητάς του. Αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να εντοπίσει ο καθένας μας και πάνω σε αυτά να εργασθεί. Να τα καλλιεργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και στο βαθμό που μπορεί, γιατί μόνο τότε θα νιώσει ήρεμος και ευτυχής.
Δυστυχώς, όμως, σε όλο αυτό που περιέγραψα, υπεισέρχεται, τρυπώνει ο παράγοντας της ανθρώπινης ανασφάλειας. Κι όταν η ανασφαλής μας φύση κυριαρχεί, όλα τα υπόλοιπα πάνε περίπατο...
Η διαδικασία της αυτογνωσίας απαιτεί χρόνο πολύ. Υπομονή, επιμονή, κούραση ψυχική, την ίδια στιγμή που η ανασφάλεια μας σκάβει ύπουλα το λάκκο. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, νικά. Παρατάμε την όλη διαδικασία εξερεύνησης του εαυτού μας και επιλέγουμε ένα πρότυπο, έναν τύπο χαρακτήρα με τον οποίο αποφασίζουμε- ασυνείδητα συνήθως- να ταυτιστούμε. Τότε ακριβώς ξεκινά το ψέμα. Προσδίδοντας στον εαυτό μας χαρακτηριστικά- εσωτερικά, μα ακόμα και εξωτερικά-, αρετές και χάρες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δημιουργούμε, δηλαδή, μία πραγματικότητα εικονική. Είτε για να αποφύγουμε το επίπονο του αγώνα για το γνώθι σαυτόν, είτε για να μοιάσουμε, να ταυτιστούμε με τους άλλους, ώστε να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου.
Έτσι, δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, τους κοντινούς μας, τον άμεσο κι ευρύτερο περίγυρο μας, μία ψεύτικη εικόνα, μία ψεύτικη προσωπικότητα που εκ των πραγμάτων φέρει ημερομηνία λήξης. Γιατί, στο μεταξύ, ο άλλος μας εαυτός, ο αληθινός, βράζει ενδομύχως...
Όλο αυτό που περιέγραψα είναι η αιτία πολλών δεινών. Και κυρίως της κρίσης που υπάρχει στις σχέσεις. Όταν κάποιος δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι, με τι θέλει να ασχοληθεί και τι προσανατολισμό να ακολουθήσει στη ζωή του, είναι σαν να ψεύδεται μονίμως στον εαυτό του. Κι όταν λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό- κακά τα ψέματα- το επόμενο βήμα- απολύτως εύλογο και φυσιολογικό- είναι να πούμε ψέματα και στους άλλους.
Σε αυτήν την περίπτωση, ανήκουν και τα ψέματα με τα οποία μεγαλώνουν αρκετοί γονείς τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι γονείς- υποκινούμενοι από αμιγώς εγωιστικά κίνητρα- επιθυμούν τα παιδιά τους να τους μοιάσουν. Να μοιάσουν μάλλον στην ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Αν κάποιος ήταν καλός μαθητής, δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι το τέκνο του δεν θα έχει τις ίδιες καλές επιδόσεις. Αν είχε έφεση στον αθλητισμό, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το παιδί του δεν θα είναι τύπος αθλητικός, αλλά αντ' αυτού μπορεί να προτιμά να παίζει πιάνο. Με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν τις ζωές και τις δικές τους, μα κυρίως των παιδιών τους, που ενδέχεται να χαραμιστούν ολοκληρωτικά και δια παντός.
Ας επιστρέψω, όμως, στα ανάλαφρα κι ανώδυνα ψεματάκια της Πρωταπριλιάς. Οργανώστε φάρσες, κάντε πλάκες, γελάστε με την ψυχή σας, γιατί η ζωή- εφόσον ζείτε ειλικρινώς- είναι ωραία, διόλου σοβαροφανής, κι όταν χαμογελά? Χαμογελά διάπλατα!!!
Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Διαφέρει από το διπλανό του κι όχι μόνο λόγω της μοναδικότητάς του γονιδιακού του αποτυπώματος, αλλά και χάρη στις ιδιαίτερες κλίσεις και τα ταλέντα του, που αποτελούν και τη βάση της προσωπικότητάς του. Αυτά ακριβώς είναι τα στοιχεία εκείνα που πρέπει να εντοπίσει ο καθένας μας και πάνω σε αυτά να εργασθεί. Να τα καλλιεργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και στο βαθμό που μπορεί, γιατί μόνο τότε θα νιώσει ήρεμος και ευτυχής.
Δυστυχώς, όμως, σε όλο αυτό που περιέγραψα, υπεισέρχεται, τρυπώνει ο παράγοντας της ανθρώπινης ανασφάλειας. Κι όταν η ανασφαλής μας φύση κυριαρχεί, όλα τα υπόλοιπα πάνε περίπατο...
Η διαδικασία της αυτογνωσίας απαιτεί χρόνο πολύ. Υπομονή, επιμονή, κούραση ψυχική, την ίδια στιγμή που η ανασφάλεια μας σκάβει ύπουλα το λάκκο. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, νικά. Παρατάμε την όλη διαδικασία εξερεύνησης του εαυτού μας και επιλέγουμε ένα πρότυπο, έναν τύπο χαρακτήρα με τον οποίο αποφασίζουμε- ασυνείδητα συνήθως- να ταυτιστούμε. Τότε ακριβώς ξεκινά το ψέμα. Προσδίδοντας στον εαυτό μας χαρακτηριστικά- εσωτερικά, μα ακόμα και εξωτερικά-, αρετές και χάρες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δημιουργούμε, δηλαδή, μία πραγματικότητα εικονική. Είτε για να αποφύγουμε το επίπονο του αγώνα για το γνώθι σαυτόν, είτε για να μοιάσουμε, να ταυτιστούμε με τους άλλους, ώστε να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου.
Έτσι, δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, τους κοντινούς μας, τον άμεσο κι ευρύτερο περίγυρο μας, μία ψεύτικη εικόνα, μία ψεύτικη προσωπικότητα που εκ των πραγμάτων φέρει ημερομηνία λήξης. Γιατί, στο μεταξύ, ο άλλος μας εαυτός, ο αληθινός, βράζει ενδομύχως...
Όλο αυτό που περιέγραψα είναι η αιτία πολλών δεινών. Και κυρίως της κρίσης που υπάρχει στις σχέσεις. Όταν κάποιος δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι, με τι θέλει να ασχοληθεί και τι προσανατολισμό να ακολουθήσει στη ζωή του, είναι σαν να ψεύδεται μονίμως στον εαυτό του. Κι όταν λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό- κακά τα ψέματα- το επόμενο βήμα- απολύτως εύλογο και φυσιολογικό- είναι να πούμε ψέματα και στους άλλους.
Σε αυτήν την περίπτωση, ανήκουν και τα ψέματα με τα οποία μεγαλώνουν αρκετοί γονείς τα παιδιά τους. Οι περισσότεροι γονείς- υποκινούμενοι από αμιγώς εγωιστικά κίνητρα- επιθυμούν τα παιδιά τους να τους μοιάσουν. Να μοιάσουν μάλλον στην ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Αν κάποιος ήταν καλός μαθητής, δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι το τέκνο του δεν θα έχει τις ίδιες καλές επιδόσεις. Αν είχε έφεση στον αθλητισμό, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το παιδί του δεν θα είναι τύπος αθλητικός, αλλά αντ' αυτού μπορεί να προτιμά να παίζει πιάνο. Με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν τις ζωές και τις δικές τους, μα κυρίως των παιδιών τους, που ενδέχεται να χαραμιστούν ολοκληρωτικά και δια παντός.
Ας επιστρέψω, όμως, στα ανάλαφρα κι ανώδυνα ψεματάκια της Πρωταπριλιάς. Οργανώστε φάρσες, κάντε πλάκες, γελάστε με την ψυχή σας, γιατί η ζωή- εφόσον ζείτε ειλικρινώς- είναι ωραία, διόλου σοβαροφανής, κι όταν χαμογελά? Χαμογελά διάπλατα!!!
Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου