Πρόσθεσις

"Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω-
πού στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί
απ' ταίς πολλαίς μονάδες μιά. Μές στ' ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ' αρκεί".  

   Κάθε που φεύγει μια χρονιά και λίγο πριν ξεπροβάλλει η νέα, όλοι μας, λίγο-πολύ, κάνουμε έναν απολογισμό. Τι πράξαμε σωστά, πού σφάλαμε, τι θέλουμε να διορθώσουμε και ποιους νέους στόχους να θέσουμε.

   Άλλοι με κριτήρια αυστηρά, άλλοι με πιο ελαστικά, "βαθμολογούμε" τον εαυτό μας, τοποθετώντας τον σε μία κλίμακα πέρα για πέρα υποκειμενική. Οι φιλοπρόοδοι- εκείνοι, δηλαδή, που επιζητούν τη διαρκή τους βελτίωση σε όλους τους τομείς- είθισται να μένουν ανικανοποίητοι από τις επιδόσεις τους, να αυτομαστιγώνονται με ποικίλους τρόπους και να αποφασίζουν, τελικά, να θέσουν τον πήχη ακόμη πιο ψηλά. Υπάρχει, βέβαια, και μία άλλη μερίδα κόσμου που επιλέγει να αυτοεπιβραβεύεται, ανεξάρτητα από την "ψαριά" που έπιασε την προηγούμενη χρονιά, και να συνεχίζει την πορεία της αμέριμνη κι ανενόχλητη από τύψεις κι ενοχές. Δίχως να της ιδρώνει καθόλου- μα καθόλου- το αυτί... Ελάχιστοι είναι εκείνοι που στη διαδικασία του "γνώθι σαυτόν", μετρώντας τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, έχουν την ικανότητα να είναι συνετοί, ισορροπημένοι κι εν τέλει καλοζυγισμένοι, αποδίδοντας "τα του καίσαρος τω καίσαρι".

   Όποια κι αν είναι η "σχολή" στην οποία ανήκετε, όποια από τις παραπάνω τακτικές κι αν επιλέξετε για να κάνετε τον απολογισμό σας, ένα είναι το ζητούμενο: η καλή σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό ακριβώς που περιγράφει το ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, που φέρει τον τίτλο "Πρόσθεσις", με το οποίο επέλεξα να εγκαινιάσω τη νέα χρονιά.

   Αν και φαινομενικά δείχνει ευκολοκατόρθωτο- σε σημείο που από πολλούς να θεωρείται μέχρι και δεδομένο-, το να καταφέρουμε να ζούμε αρμονικά με τον ίδιο μας τον εαυτό, σεβόμενοι το σύνολο των χαρακτηριστικών του, της ιστορίας και των εμπειριών του, είναι αρκετά δύσκολο. Αξίζει, όμως, πραγματικά να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε και να συμφιλιωθούμε με τους ενδόμυχους μας εαυτούς. Γιατί μόνο τότε, και μόνο με τον τρόπο αυτόν, θα γλυκάνει η ζωή. Όταν καταλαγιάσει το μέσα μας και συμφιλιωθεί με ο,τιδήποτε μας κατατρέχει. Με την κάθε αδυναμία, ανασφάλεια, φοβία που μας κρατάει δέσμιους, και δεν μας επιτρέπει να απελευθερωθούμε, ανοίγοντας τα φτερά μας και πετώντας μακριά... Σε προορισμούς μαγευτικούς, με ευγενικούς, μουσικούς σκοπούς...

   Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους μας, το 2011 να είναι μια χρονιά περισυλλογής και συνάμα προετοιμασίας. Περισυλλογής σε σχέση με ό,τι έφυγε και απέδωσε την τρέχουσα κατάσταση της οικονομικής μας ταλαιπωρίας, καθώς και της συναισθηματικής και πνευματικής μας μιζέριας. Αλλά παράλληλα και προετοιμασίας για όλα τα καλά που θα έρθουν. Γιατί, στ' αλήθεια, θα έρθουν! Απλά, κάπου εκεί, στο μεταξύ, θα παιδευτούμε λιγάκι. Αλλά, τι γούστο θα είχε η ζωή, δίχως λιγάκι παίδεμα... ???

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com