Δονκιχωτισμός

   Ο τίτλος αυτός γυροφέρνει στο μυαλό μου εδώ και καιρό. Όπως το συνηθίζω, άλλωστε, θα σας εξομολογηθώ υπό ποιες συνθήκες- πού και πώς- μου προέκυψε. Ήταν σε μία από εκείνες τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου- που ένεκα καθήκοντος παρακολουθώ-, κατά τις οποίες ενέκριναν πληρωμές για έργα που εξελίσσονται επ’ άπειρον, ενώ παράλληλα αποφάσιζαν για ακριβοπληρωμένους συμβούλους που θα μετατρέψουν το νησί- ω του θαύματος- σε Γη της Επαγγελίας…

   Ακούγοντας όλα αυτά, ο νους μου ταξίδευε. Είναι στ’ αλήθεια εντυπωσιακό σε τι συνειρμικά μονοπάτια μπορεί να σε οδηγήσει το μυαλό, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει και να αποφύγει… Την οξύμωρη πραγματικότητα πού θέλοντας και μη εμφανίζεται κυρίαρχη μπροστά του…

   Και κάπως έτσι, ταξίδεψα πολύ παλιά κι αρκετά μακριά. Πήγα στην Ισπανία, κάποιους αιώνες πίσω. Με πρωταγωνιστές δύο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετους, που βρέθηκαν να συμπορεύονται και να συνταξιδεύουν. Από τη μια μεριά, ο Δον Κιχώτης, κι από την άλλη ο πιστός υπηρέτης κι ακόλουθος του Σάντσο Πάντσα.

   Δεν θα σταθώ στον ιπποκόμο Σάντσο Πάντσα, που πρεσβεύει τη λογική και την προσγειωμένη ανθρώπινη φύση- έννοιες αναγκαίες, αν και δυσεύρετες, τη σήμερον ημέρα-, αλλά θ’ αναφερθώ στον ιππότη Δον Κιχώτη.

   Τον ονειροπόλο ευγενή που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, αλλά παρασύρεται από ρομαντικές φαντασιοπληξίες, διεκδικώντας χίμαιρες και ουτοπίες…

   Τον ονειροπόλο ευγενή που αυτοχρίστηκε ιππότης κι αποφάσισε ν’ αφιερώσει τη ζωή του στην υπεράσπιση αδύνατων και κατατρεγμένων.

   Μοιραία ο λογισμός μου ταύτισε το Δον Κιχώτη με το χαρακτηριστικό Έλληνα πολιτικό. Εκείνον τον πολιτικό που δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας, δεν συμμερίζεται τον κόπο και τον πόνο του Έλληνα πολίτη, αλλά ζει προστατευμένος στο μικρόκοσμό του, υποκρινόμενος το σκληρά εργαζόμενο, ποντάροντας σε ψευτοπαλληκαρισμούς και λόγους εντυπωσιακούς, μα πέρα για πέρα ανεδαφικούς. Το είδος αυτό του πολιτικού δεν υπολογίζει, δεν συναισθάνεται την αξία του δημόσιου χρήματος, με αποτέλεσμα να το κακοδιαχειρίζεται και να το κατασπαταλά. Η μόνη περίπτωση που αντιλαμβάνεται την πραγματική αξία του δημόσιου χρήματος, είναι όταν καταλήγει στη δική του τσέπη, προς ιδία κατανάλωση…

   Ακόμα και τώρα που ως χώρα τρώμε το ένα χαστούκι μετά το άλλο, που άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους κι ολόκληρες οικογένειες μένουν κυριολεκτικά στο δρόμο, φτάνουν στ’ αυτιά μας περιπτώσεις πολιτικών, δημόσιων «λειτουργών» που φροντίζουν ν’ αβγατίζουν τα προσωπικά τους εισοδήματα, όντας διπλοθεσίτες και τριπλοθεσίτες…

   Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν αρκετά παραθυράκια του νόμου που προσφέρουν ασυλία νομική σε ανθρώπους που κατέχουν δύο και τρία πόστα. Είναι σχεδιασμένο το σύστημα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να τους εξυπηρετεί.

   Μακάρι να υπήρχε ένας δείκτης αντικειμενικός που να μετρούσε τις ικανότητες και την καταλληλότητα του καθενός για την όποια θέση. Μ’ αυτόν τον τρόπο όλοι θα «κούμπωναν» στην εργασία που τους ταίριαζε, αποδίδοντας τα μέγιστα και τα θεμιτά.

   Μακάρι κάποιοι να διέθεταν συνείδηση και ηθική. Να μην είχαν αλλοτριωθεί κι αναισθητοποιηθεί στην όψη του ευρώ. Να μην είχαν παρασυρθεί από το διφορούμενο αέρα μιας πρόσκαιρης δημοφιλίας. Βέβαια, ό,τι δίνει κανείς, αυτό αναπόφευκτα και λαμβάνει, στον τελικό, συνολικό απολογισμό…

   Αν είχα στη διάθεσή μου μια ευχή θα ζητούσα να πρυτανεύσει η σύνεση και η ηθική, ως ζητούμενα μιας αδιαπραγμάτευτα απαιτητικής συγκυρίας. Κι απευθύνομαι κυρίως στους «Σάντσο Πάντσα», που ο καθένας μας κρύβει μέσα του, και απαιτείται ελάχιστη προσπάθεια προκειμένου να φανερωθεί.

   Όσο για τους «Δον Κιχώτες»? Είναι μαθηματικά βέβαιο και ακριβές ότι- κατά πώς λέει, χρόνια τώρα, ο σοφός λαός- θα τους «ρίξει τ’ άλογο»…

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr