Όταν η Λογοτεχνία συνάντησε τη Φωτογραφία

   Από τις 25 μέχρι και τις 30 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Δήμου Λευκάδας, στο Δημαρχείο, η Έκθεση Φωτογραφίας και Λογοτεχνικών Κειμένων με τίτλο: «ΔΡΟΜΟΙ: δρόμοι της ζωής, δρόμοι που φεύγουν». Μία παραγωγή του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, που πρωτοπαρουσιάστηκε το Φλεβάρη στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το Μάη επισκέφτηκε τη Ρόδο και είχε ως επόμενο σταθμό της τη Λευκάδα. Στη διαδρομή αυτή προστέθηκαν και έργα τοπικών δημιουργών. Σαράντα οκτώ ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη, πέντε προστέθηκαν στη Ρόδο και άλλοι δύο εδώ, εκπροσωπώντας το Τμήμα Καλλιτεχνικής Φωτογραφίας της ΝΕΛΕ Λευκάδας.
   Πριν περιηγηθούμε στο χώρο της έκθεσης, μελετώντας τις φωτογραφίες και διαβάζοντας τα κείμενα, μας έγινε μία πρώτη παρουσίαση από την κ. Αναστασία Βασιλειάδου- της οποίας η φωτογραφία συμπεριελήφθη στην έκθεση- και έπειτα πήρε το λόγο, ως εκπρόσωπος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ο κ. Βασίλης Καρκατσέλης. Η παρουσίασή του ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και έδωσε μία καλλιτεχνίζουσα νότα στη βραδιά.  

   Οι φωτογραφίες, άλλες έγχρωμες κι άλλες ασπρόμαυρες, όλες έδειχναν ή υπονοούσαν ένα δρόμο. Κάποιες από αυτές ήταν φανερό ότι ήταν τραβηγμένες από κάποιον ταξιδευτή απεικονίζοντας είτε μία υπαίθρια αγορά στην Κωνσταντινούπολη, είτε δύο μικρές Ινδές που κοιτούσαν το φακό όλο απορία. Η καθεμία από αυτές αιχμαλώτιζε ήθη και έθιμα, συνήθειες, βλέμματα, συναισθήματα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε μία φωτογραφία- που η φαντασία μου την τοποθέτησε σε κάποιο παζάρι της Ανατολής- η οποία απεικόνιζε έναν ηλικιωμένο που κουβαλούσε όλη την πραμάτεια του στην πλάτη έχοντας κυρτώσει από το βάρος. Το συγκλονιστικότερο, όμως, ήταν η ματιά του. Κοίταζε το φακό με ένα βλέμμα που πρόδιδε τους κόπους και τα βάσανα μιας ζωής, μα συνάμα το πείσμα και τη δύναμή του. Έτσι, τουλάχιστον τη διάβασα εγώ. Κι αυτό ακριβώς είναι το ωραίο του πράγματος. Κάθε φωτογραφία κι ένας δρόμος. Κάθε δρόμος και μία ιστορία. Ιδωμένη διαφορετικά από τον καθένα μας.

   Τα λογοτεχνικά κείμενα ήταν τυπωμένα σε γκρίζες, μακρόστενες κόλλες χαρτιού, που κρεμόντουσαν με μανταλάκια, διάσπαρτες στο χώρο, σαν ρούχα απλωμένα. Αυτά που διάβασα μου έδωσαν την εντύπωση ότι είχαν έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, ο καθένας περιέγραφε το δρόμο του στη ζωή. Άλλες ιστορίες ήταν μοναχικές, άλλες ακατανόητες, άλλες σύντομες κι άλλες πάλι μας προκαλούσαν να γράψουμε το δικό μας τέλος. Να συμπληρώσουμε τα αποσιωπητικά…

   Από τις φωτογραφίες μου εντυπώθηκαν στη μνήμη αρκετές. Μεταξύ αυτών, μία συντροφική υπό βροχή, μία βροχερά μοναχική και μία με αστείο, ζωοφιλικό χαρακτήρα, που έδειχνε ένα σκύλο να οδηγά ένα παλιό 2cv στο κέντρο της Αθήνας.

   Από τα κείμενα λογοτεχνίας συγκράτησα το εξής τσιτάτο:

« Και βάδισε στο κύμα 
Γιατί η αγάπη δεν έχει ιδιοκτησία

Ούτε αποσκευές».

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com