Ντίνος Σπηλιόπουλος: Μαθήματα Θέλησης & Επιμονής!

   Στα τέλη Μαΐου, διεξήχθη ο αγώνας με την επίσημη ονομασία «ΟΛΥΜΠΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ», συνολικής αποστάσεως εκατόν ογδόντα χιλιομέτρων, όπου συμμετείχε ο αθλητής υπεραποστάσεων και συμπολίτης μας κ. Ντίνος Σπηλιόπουλος. Εμείς τον συναντήσαμε και του θέσαμε κάποιες ερωτήσεις, προκειμένου να κατανοήσουμε τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τον τρόπο ζωής ενός υπερμαραθωνοδρόμου.

- Μ.Β.: Στις 28 και 29 Μαΐου λάβατε μέρος στον «Ολύμπιο Δρόμο». Τρέξατε συνολικά εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα. Περιγράψτε μας, παρακαλώ, αυτή σας την εμπειρία, που σε όλους εμάς φαντάζει εξωπραγματική.

- Ν.Σ.: Είναι μία εμπειρία που δεν μπορεί να περιγραφεί με απλά λόγια. Δεν είναι κάτι απλό. Δεν είναι κάτι εύκολο. Είναι η πρώτη φορά που συμμετείχα σε έναν τέτοιο αγώνα και έτρεξα εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα. Πριν από αυτό, η μεγαλύτερη απόσταση που είχα διανύσει ήταν εκατόν επτά χιλιόμετρα. Αυτό, όμως, ήταν το κάτι άλλο. Μέχρι τα εκατό χιλιόμετρα κάποιος μπορεί να το κάνει, άμα προσπαθήσει πολύ. Από εκεί και πέρα, όμως, πας κάπου αλλού ψυχή τε και σώματι. Περνάς σε άλλο επίπεδο. Σε ένα επίπεδο, όπου όταν εγκαταλείπει το σώμα, αναλαμβάνει το μυαλό.

- Μ.Β.: Όταν, λοιπόν, περάσατε τη γραμμή του τερματισμού, τι ακριβώς αισθανθήκατε; Σε τι κατάσταση- σωματική και πνευματική- ήσασταν;

- Ν.Σ.: Είχα ξεπεράσει τη σωματική κούραση. Σωματικά δεν αισθανόμουν τίποτα. Αυτό που κυριάρχησε ήταν η συγκίνηση. Με επηρέασε πολύ και το γεγονός ότι τερμάτισα μέσα στο χωριό μου, τον τόπο καταγωγής μου, την Αρχαία Ολυμπία και μάλιστα στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, όπου πραγματοποιούνταν κατά την Αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σε έναν τόπο ιστορικό, φορτισμένο με μνήμες και συναισθήματα απερίγραπτα. Χαρά και συγκίνηση μεγάλη. Μετά από είκοσι οκτώ ώρες που έτρεχα, μέσα στη νύχτα και ανεβοκατεβαίνοντας βουνά, ένιωσα εκστατικά, όταν τερμάτισα. Επιπλέον, στον τερματισμό, με περίμεναν συγγενείς και φίλοι που ήταν τόσο χαρούμενοι που τερμάτισα και μου μετέδωσαν και αυτοί τη συγκίνησή τους.    

- Μ.Β.: Αλήθεια, πότε και τι ήταν αυτό που σας έκανε, αρχικά, να ασχοληθείτε με αγώνες αυτού του επιπέδου;

- Ν.Σ.: Αυτή ήταν μία ανάγκη που υπέβοσκε μέσα μου, ανέκαθεν. Ήθελα κι εγώ να συμμετάσχω σε αγώνες σαν κι αυτούς που συμμετείχε το πρότυπό μου, ο Γιάννης Κούρος, κάτοχος πολλών παγκόσμιων ρεκόρ. Το είδωλο πολλών μαραθωνοδρόμων. Υπήρχε, πάντα, μία κρυφή ελπίδα, ένα όνειρο. Όχι να ακολουθήσω την ίδια πορεία, αλλά να περάσω κι εγώ από αυτούς τους αγώνες που έχει συμμετάσχει και ο Κούρος. Να βιώσω κι εγώ κάποια συναισθήματα που νιώθει ο άνθρωπος, όταν ξεπερνάει τα όριά του. Συγκινήσεις που δεν μπορείς να τις αισθανθείς, αν δεν περάσεις τα όριά σου.     

- Μ.Β.: Μιλώντας και με άλλους μαραθωνοδρόμους και υπερμαραθωνοδρόμους, όλοι αναφέρονται στο ίδιο πράγμα: την υπέρβαση των ορίων τους. Ποια είναι η ανάγκη που σας ωθεί προς αυτή την κατεύθυνση;

- Ν.Σ.: Βασικά δεν είναι ανάγκη. Έχει να κάνει με την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση που νιώθεις. Όταν είσαι δρομέας αυτού του επιπέδου, προσπαθείς διαρκώς να κάνεις κάτι καλύτερο. Κάτι περισσότερο. Να δεις έως που μπορεί να φτάσει ο οργανισμός, το μυαλό και το σώμα σου. Είναι ένα στοίχημα με τον ίδιο σου τον εαυτό. Στους αγώνες αυτούς δεν θέλεις να περάσεις κάποιον άλλο και να τερματίσεις πρώτος. Απλώς, θέλεις να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μόνο με αυτόν ανταγωνίζεσαι.  

- Μ.Β.: Πώς είναι η καθημερινότητα ενός αθλητή υπεραποστάσεων;

- Ν.Σ.: Είναι μία θυσία. Πρέπει να κάνεις πολλές θυσίες καθημερινά, για να καταφέρεις να τερματίσεις σε αυτούς τους αγώνες. Όπως να μην πίνεις αλκοόλ, να μην ξενυχτάς. Όλα επιτρέπονται. Με μέτρο, όμως. Δεν σου απομένει χρόνος καθημερινά για άλλες δραστηριότητες. Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για τις προπονήσεις που πρέπει να γίνουν. Οπότε, δεν σου μένει ελεύθερος χρόνος ούτε για την προσωπική σου ζωή.   

- Μ.Β.: Είστε σε μία ηλικία, που συνήθως οι περισσότεροι εγκαταλείπουν την άθληση, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Τα χρόνια που προστίθενται στον καθένα μας παίζουν περίεργα παιχνίδια στην ψυχολογία μας. Εσάς, τι είναι αυτό που σας κάνει να επιμένετε και να υποστηρίζετε αυτή σας την επιλογή;

- Ν.Σ.: Επιμένω, γιατί βλέπω την καλυτέρευση μέρα με τη μέρα. Καλυτέρευση σε υγεία, δύναμη, ευεξία. Ανεβαίνεις ψυχολογικά και νιώθεις δυνατός και εσωτερικά. Κι όσο το παρατηρείς αυτό, τόσο συνεχίζεις. Οπότε, με φοβίζει η ιδέα να εγκαταλείψω. Νιώθω ότι θα γεράσω. Οι συγγενείς μου ανησυχούν ακούγοντας όλα αυτά. Φοβούνται και με προειδοποιούν για την υγεία μου. Εγώ πάλι σκέπτομαι ότι αν είναι να μου συμβεί κάτι, θα προτιμούσα να μου συμβεί στον αγώνα επάνω.

- Μ.Β.: Ο επόμενος αγώνας που θα συμμετάσχετε πότε είναι; Και βάσει ποιων κριτηρίων τους επιλέγετε;

- Ν.Σ.: Οι αγώνες πάντα σε βοηθούν να γίνεις καλύτερος. Είναι και αυτοί μέρος της προπόνησης. Ο στόχος ο δικός μου, ο επόμενος αγώνας είναι το «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ». Αυτός ο αγώνας γίνεται το Σεπτέμβριο. Η διαδρομή είναι Αθήνα - Σπάρτη, συνολικής αποστάσεως διακοσίων σαράντα έξι χιλιομέτρων. 

- Μ.Β.: Αν νιώθατε μέσα σε έναν αγώνα ότι σας εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σας, πώς θα αντιδρούσατε; Βέβαια, μας είπατε ότι σωματικά η κούραση, από ένα σημείο και έπειτα, δεν υφίσταται. Πνευματικά, όμως; Αν με κάποιον τρόπο, για κάποιο λόγο, επηρεαζόταν αρνητικά η ψυχολογία σας;

- Ν.Σ.: Έχεις προετοιμαστεί από πριν ψυχολογικά με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην εγκαταλείψεις. Μέχρι στιγμής, σε αυτή την ηλικία που είμαι δεν έχω εγκαταλείψει. Κι ελπίζω ότι δεν θα μου συμβεί. Και στον πρόσφατο αγώνα των εκατόν ογδόντα χιλιομέτρων είχα σκοπό ότι ακόμα κι αν χρειαζόταν σαράντα ώρες για να τερματίσω- χρόνος που ήταν πολύ παραπάνω από το προβλεπόμενο όριο της οργάνωσης- εγώ θα τερμάτιζα. Ας ήταν και την άλλη μέρα. Δεν θα εγκατέλειπα.

- Μ.Β.: Τι ρόλο παίζει η ομάδα υποστήριξης- των λεγόμενων supporters αγγλιστί- που ακολουθεί τον κάθε δρομέα κατά τη διάρκεια του αγώνα; Ποιες είναι οι αρμοδιότητες της και κατά πόσο βοηθάει;  

- Ν.Σ.: Ένας φίλος έλεγε ότι όταν τρέχει ο δρομέας είναι σαν ένα μικρό παιδί. Η ομάδα υποστήριξης, λοιπόν, θα σε ταΐσει, θα σε ποτίσει, περνάμε το βράδυ επάνω σε έρημα βουνά, σε υψόμετρο χιλίων πεντακοσίων μέτρων. Εκεί το βράδυ κάνει πολύ κρύο. Οπότε, πρέπει να σε ντύσει, για να μην χάσεις χρόνο. Σε προσέχει, σε παρατηρεί, ώστε σε περίπτωση που συμβεί κάτι να το προλάβει. Επιπλέον, σε υποστηρίζει ψυχολογικά, σου δίνει θάρρος να συνεχίσεις. Είναι ο αδελφός σου, ο πατέρας σου, τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Στον «Ολύμπιο Δρόμο» πέρα από την ομάδα υποστήριξης, που στάθηκε πολύτιμη βοηθός στο πλευρό μου, σημαντική βοήθεια μου πρόσφερε και ο συναθλητής μου- που συμμετείχε στον ίδιο αγώνα- Λεωνίδας Παπαδόπουλος.

- Μ.Β.: Εδώ στη Λευκάδα, υπάρχουν άλλοι δρομείς αποστάσεων; 

- Ν.Σ.: Τα τελευταία χρόνια, έχει αυξηθεί ο αριθμός των αθλητών που ασχολούνται.. Και, μάλιστα, τον Οκτώβριο, δεκαπέντε άτομα από τη Λευκάδα θα συμμετάσχουμε στον Μαραθώνιο της Αθήνας, όπου έχει ήδη σημειωθεί ρεκόρ συμμετοχών. Για τόσο μικρό μέρος, το να έχει τόσους εκπροσώπους είναι πολύ σημαντικό. 

- Μ.Β.: Οι υποδομές στο νησί προσφέρονται για τις προπονήσεις σας; 

- Ν.Σ.: Η γεωγραφία του νησιού βοηθάει. Η κατάσταση του γηπέδου έχει βελτιωθεί αρκετά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει φωτισμός τις βραδινές ώρες- για αυτό και το χειμώνα κλείνει νωρίς το απόγευμα- καθώς και ότι το σαββατοκύριακο δεν λειτουργεί, οπότε περιοριζόμαστε ως προς τις ώρες των προπονήσεων.  

- Μ.Β.: Κύριε Σπηλιόπουλε, σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι καλό «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ». 

- Ν.Σ.: Να είστε καλά.

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com