Σ’ ετούτο δω το άρθρο, με αφορμή τις δύο εκθέσεις ζωγραφικής που επισκέφθηκα το σαββατοκύριακο, θέλω να μιλήσω για τις αντιθέσεις της καθημερινότητας, τα διαφορετικά πρόσωπα των ίδιων ανθρώπων, την ανθρώπινη ανοησία και ανασφάλεια, που ευθύνονται για τα μεγαλύτερα δεινά του κόσμου τούτου, και τέλος για τον έρωτα που έχει καταντήσει παραπληγικός. Παράλυτος, μη μπορώντας να αντιδράσει, να φανεί, να εκδηλωθεί.
Στην έκθεση του Ανδρέα Σταματέλου, στην αίθουσα «Θεόδωρος Στάμος», οι πίνακες που συγκράτησα, απεικόνιζαν καταστροφές. Εκρήξεις του σύμπαντος και αντιδράσεις της φύσεως. Κομμάτι της δημιουργίας και οι μηχανές, μονταρισμένες από άχρηστα υλικά, καθώς και τα χειροποίητα μαχαίρια που είναι κομμάτι της Λευκαδίτικης παράδοσης. Η μία όψη.
Από την άλλη, η έκθεση του Γιώργου Μαργέλη, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου, λες και ξεπήδησε από παραμύθι. Νεράιδες, ξωτικά κι αερικά σε περιμένουν να σε ξεκουράσουν από όποιο βάσανο. Μορφές παρήγορες, που δημιουργούν μία ατμόσφαιρα γαλήνης και νηνεμίας. Και κάπου εκεί το «Ξεκίνημα»- τίτλος πίνακα – ενθαρρύνοντας καθετί νέο, σαν πεταλούδα που ξετυλίγεται από το κουκούλι ξυπνώντας από λήθαργο βαθύ κι ατάραχο.
Δεν ξέρω πώς, μα ούτε και γιατί. Φυγή και Ρομαντισμός, οι έννοιες που επικράτησαν μέσα μου.
Φυγή από μία ζωή αγενή και κακότροπη. Αγενείς άνθρωποι, τυπικές κι ανούσιες συμπεριφορές, να ξετυλίγονται μπροστά στα γεμάτα απορία μάτια σου. Που βλέπουν. Γιατί όταν έχεις τη δύναμη να δεις, αυτά στ’ αλήθεια βλέπουν. Χωρίς να ακούσεις τίποτα. Ξέρεις, ήδη. Οπότε; Προς τι όλη αυτή η προσποιητική συμπεριφορά, τα καλοζυγισμένα λόγια και οι σκηνοθετημένες τακτικές; Φόβος φωλιάζει στις ψυχές. Το μόνο ελαφρυντικό. Μα ακόμα κι αυτό, παίρνει από θεραπεία. Μολυσματική αρρώστια που σιγοτρώγει την ψυχή. Ακόμα μία πρόκληση. Η ίαση των μισερών μας ενστίκτων. Κι όσο αυτά κυριαρχούν, μόνη χαμένη η αγάπη. Το ταίριασμα, που τριγυρνά αταίριαστο, βασανισμένο κι απαρηγόρητο.
Και στην αντίπερα όχθη, ένα χαμόγελο, μία γλυκιά κουβέντα, ένα ευχαριστώ που δεν κοστίζει κάτι. Τουναντίον, σκορπά χαρά. Είναι τόσο αιχμηρά όλα. Γιατί να μην τα λειάνουμε λιγάκι; Η ευγένεια, η καλοσύνη, ο σεβασμός στον κόπο του άλλου- αξίες αμύθητης αξίας- μπορούν να προσδώσουν μία αύρα πολυτέλειας, μία παραμυθία στο αναλώσιμο της ύπαρξής μας. Ας εστιάσουμε στην ομορφιά, τη γλυκύτητα των απλών, μικρών πραγμάτων, των καθημερινών μας συναναστροφών. Ας πάρουμε μία βαθιά ανάσα κι ας ξεστομίσουμε αυτό που- μόνο το άκουσμά του- μας τρομάζει. Μπορεί και να’ ναι για καλό.
Και τελικά; Όσο και αν μας στεναχωρούν, μας θυμώνουν, πρόσωπα, πράματα και λέξεις, ας είναι για λιγάκι. Κακία μην σκιάσει τις ζωές μας. Μην φάει από το χρόνο και από την ουσία μας. Ευχαριστώ όλους όσους με έχουν υποτιμήσει, πικράνει, αδικήσει. Σταθήκατε, ερήμην σας- κι αυτό είναι μέγα κρίμα-, δάσκαλοι σπουδαίοι και τρανοί.
Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com
* Οι εκθέσεις του κ. Μαργέλη και του κ. Σταματέλου σάς περιμένουν, έως τις 12 & 14 Ιουλίου, αντίστοιχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου