Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Η εκπαίδευση νοσεί

   Μία από τις ειδήσεις των τελευταίων ημερών είναι ότι θα γίνουν αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής των νέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μεταρρύθμιση που προβάλλει ως ανάγκη επιτακτική, μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα των πρόσφατων πανελληνίων εξετάσεων, σύμφωνα με τα οποία εισήλθαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ακόμη και μαθητές με βαθμολογία 0,92. Μαθητές, δηλαδή, που έγραψαν απλά τα στοιχεία τους, άντε και δυο-τρεις γραμμούλες παραπάνω.
    Τις μεταρρυθμίσεις δεν μπορώ να τις σχολιάσω, καθότι δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί. Ένα είναι το κυρίαρχο ερώτημα που τριγυρνά, διαρκώς, στο μυαλό μου. Μήπως θα έπρεπε να πάρουμε λιγάκι τα πράγματα από την αρχή?
   Από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό Σχολείο, την καθημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα και τους λειτουργούς της. Βασιζόμενη στην προσωπική μου εμπειρία, και ως εκπαιδευόμενος και ως εκπαιδευτής, το πρώτο που θεωρώ ότι χρήζει αλλαγής είναι η προσέγγιση της μόρφωσης των νέων. Είναι απαραίτητο όλοι μας- πέρα και πάνω απ'όλα- να γνωρίζουμε να γράφουμε, να μιλάμε και να κάνουμε απλές αριθμητικές πράξεις. Σωστά κι ολοκληρωμένα. Προκειμένου για τη σωστή επικοινωνία μεταξύ μας και τη διευκόλυνση της καθημερινότητάς μας. Τι να την κάνεις την εξειδικευμένη θεωρητική γνώση και την επαγγελματική κατάρτιση, αν δεν ξέρεις να χειρίζεσαι και να διατυπώνεις ορθά τη μητρική σου γλώσσα? Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που ένας από τους καθηγητές μας στο Πανεπιστήμιο, έγραψε μία πρόταση στον πίνακα, η οποία περιείχε- φευ!- τρία ορθογραφικά λάθη. Σε όποιον το ανέφερα, βέβαια, ενοχλημένη, μου είπε ότι ο δάσκαλος μου ήταν δικαιολογημένος, αφού η σχολή μας ήταν οικονομικής κατευθύνσεως...
   Ορθογραφία, Συντακτικό και Αριθμητική. Και το σπουδαιότερο όλων: ανάπτυξη κριτικής ικανότητας! Η οποία, όμως, σκοντάφτει στους εκπαιδευτικούς. Πώς να διδάξει κάποιος ένα περιουσιακό στοιχείο ζωής, όταν ο ίδιος δεν το διαθέτει?
    Την εργασία του εκπαιδευτικού, προσωπικά, την αντιλαμβάνομαι ως λειτούργημα. Ο εκπαιδευτικός έχει τη δυνατότητα- σε συνεργασία πάντα με τους γονείς- να διαμορφώνει υγιείς προσωπικότητες και να βάζει τα θέμελα για ζωές όμορφες κι ολοκληρωμένες. Όταν μπαίνει στην τάξη οφείλει να έχει υποδειγματική συμπεριφορά, γιατί η παραμικρή του λέξη, η ελάχιστη κίνηση, καταγράφεται από το μυαλό των μαθητών, που διψά να εισπράξει ο,τιδήποτε νέο. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο εκπαιδευτικός οφείλει να είναι υπόδειγμα κι εκτός σχολείου... Ψιλά γράμματα, θα πουν ορισμένοι...
   Το συγκεκριμένο θέμα επιδέχεται μεγάλη ανάλυση, από διαφορετικές σκοπιές και ποικίλες οπτικές ματιές. Ένα, όμως, είναι το πρωταρχικό ζητούμενο προς το οποίο πρέπει να εργαστούν γονείς, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί: η υγιής ανάπτυξη και καλλιέργεια των νέων. Με προσανατολισμό την εξασφάλιση του μέλλοντος τους- προσωπικού, επαγγελματικού και άλλου-, και σε καμία περίπτωση την υποθήκευσή του...

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου