Στις δεκαεπτά Σεπτεμβρίου, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, εμφανίστηκαν τρία νεανικά μουσικά συγκροτήματα: οι «ROSE BLEED», οι «BLUE JAZZ FICTION» και οι «MUSICA FICTA». Μέλος των «MUSICA FICTA» είναι και ο Λευκαδίτης μουσικός Νίκος Βλάχος. Τον συνάντησα, σε μία συνέντευξη νεανική κι ανήσυχη, όπως αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη που ροκάρει!
- Μ.Β.: Νίκο, γεια σου. Πες μας λίγα λόγια για το συγκρότημα «MUSICA FICTA». Από ποιους αποτελείται?
- Ν.Β.: Το συγκρότημα «MUSICA FICTA» αποτελείται από τον Απόλλωνα Ρέτσο, ο οποίος είναι τραγουδιστής, κιθαρίστας και ο συνθέτης όλων των κομματιών που παίζει το συγκρότημα. Ο Απόλλωνας ίδρυσε το γκρουπ το 2005- όταν ήταν ακόμη στο σχολείο- το οποίο εξελίχθηκε σιγά σιγά μέχρι να πάρει τη σημερινή του μορφή και συνεχώς εξελίσσεται, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε γκρουπ. Στα τύμπανα είναι ο Κώστας ο Χαλιώτης και στο βιολί η Ειρήνη Μπιλίνη – Μωραΐτη. Βασικά, το γκρουπ παίζει λίγο περίεργη μουσική. Κινείται στα παρακλάδια της ροκ. Εναλλακτική ροκ θα τη λέγαμε, με στίχο αγγλικό. Η θεματολογία αφορά σε πράγματα της καθημερινότητας που απασχολούν όλους τους ανθρώπους.
- Μ.Β.: Ο δικός σου ο ρόλος στο συγκρότημα, ποιος είναι?
- Ν.Β.: Παίζω μπάσο, ηλεκτρικό και κοντραμπάσο. Πρώτη φορά, συμμετείχα πέρυσι σε δύο συναυλίες με τους «MUSICA FICTA». Η μία από αυτές ήταν πάλι στο Μέγαρο Μουσικής, σε μία συναυλία για τα παιδιά που είχε διοργανώσει η UNICEF.
- Μ.Β.: Ποιος φορέας οργάνωσε τη συναυλία που εμφανιστήκατε πρόσφατα στον κήπο του Μεγάρου?
- Ν.Β.: Είναι μία πρωτοβουλία του Μεγάρου Μουσικής, στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων που ονομάζεται «Γέφυρες» και έχει ως σκοπό να φέρει νέους συνθέτες και νέα γκρουπ στο Μέγαρο, ώστε να προσελκύσει τη νεολαία. Γιατί η αλήθεια είναι ότι στο Μέγαρο δεν συνηθίζεις να βλέπεις νέους ανθρώπους. Βέβαια, δεν ευθύνεται γι’ αυτό μόνο το Μέγαρο Μουσικής, αλλά και τα σχολεία που δεν παρέχουν μουσική παιδεία στους νέους, ώστε να είναι εξοικειωμένοι με την κλασική μουσική και να γνωρίζουν μεγάλους συνθέτες όπως ο Μότσαρτ. - Μ.Β.: Πώς επιλέχθηκε το δικό σας συγκρότημα να συμμετάσχει στη συγκεκριμένη βραδιά, γεμίζοντας τον κήπο του Μεγάρου με τις μουσικές του?
- Ν.Β.: Κάθε καλοκαίρι, μετά τις πανελλήνιες εξετάσεις, οργανώνεται το φεστιβάλ «Schoolwave», στο οποίο συμμετείχαμε κι εμείς. Από τη διοργάνωση αυτή κάλεσαν τα τρία σπουδαιότερα γκρουπ να εμφανιστούν στον κήπο του Μεγάρου. Εμείς ξεχωρίσαμε χάρη στην πρωτοτυπία της μουσικής που παίζουμε.
- Μ.Β.: Τελικά, ανταποκρίθηκε η νεολαία στο κάλεσμα του Μεγάρου? Υπήρξε προσέλευση τη βραδιά της 17ης Σεπτεμβρίου?
- Ν.Β.: Από ότι έμαθα ήρθαν γύρω στα χίλια πεντακόσια άτομα. Ήταν φοβερή εμπειρία! Ήταν από τις εκδηλώσεις που χαίρεσαι να συμμετέχεις. Κι όσοι ήρθαν, πέρασαν πολύ καλά. Ήταν και μία ευκαιρία για αρκετό κόσμο να επισκεφθεί για πρώτη φορά το Μέγαρο Μουσικής. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε υπαίθρια, στον κήπο του Μεγάρου. Είναι ένας χώρος που είναι ανοικτός για το κοινό, πράγμα που δεν το γνωρίζουν οι περισσότεροι. Είναι ένας πολύ όμορφος και φροντισμένος χώρος, και με δεδομένο το γεγονός ότι το πράσινο στην Αθήνα είναι δυσεύρετο, αυτό τον ομορφαίνει ακόμη περισσότερο!
- Μ.Β.: Το σύγχρονο ρεύμα, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες της εποχής, αναγκάζει πολλούς νέους μουσικούς να δηλώσουν συμμετοχή σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, μουσικού προσανατολισμού, όπου κρίνεται το ταλέντο τους και καθορίζεται η επαγγελματική τους τύχη και πορεία, από διάφορους τηλε-αστέρες. Εσείς, ως συγκρότημα, που λογικά σας ενδιαφέρει η δισκογραφία, έχετε σκεφτεί κάτι τέτοιο?
- Ν.Β.: Η φιλοσοφία του συγκροτήματος είναι αντίθετη σε όλο αυτό. Αν μας ακούνε δέκα άτομα, θα παίζουμε γι’ αυτούς τους δέκα. Δεν θα προσπαθήσουμε να προβληθούμε βεβιασμένα μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που απευθύνονται κιόλας σε διαφορετικά είδη μουσικής. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε μία εκπομπή με μουσική ροκ να κάνει τα νούμερα που κάνουν άλλα μουσικά είδη, όπως η ποπ για παράδειγμα.
- Μ.Β.: Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του συγκροτήματος?
- Ν.Β.: Μέχρι τα Χριστούγεννα προβλέπεται να μπούμε στο στούντιο για την ηχογράφηση ενός δίσκου. Υπάρχουν ήδη έτοιμα κομμάτια και υλικό. Από εκεί και πέρα, προγραμματίζονται διάφορες συναυλίες για να γνωρίσει ο κόσμος εμάς και τη δουλειά μας. Συγκεκριμένα, θα παίξουμε στις 30 Οκτωβρίου στην «Τεχνόπολις», στο Γκάζι, στην ημέρα της διαφορετικότητας. Ακόμη, συζητάμε να εμφανιστούμε και σε κάποια εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης, αλλά δεν γνωρίζω ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες.
- Μ.Β.: Πέρα από τη συμμετοχή σου στο συγκρότημα, μίλησε μας για την προσωπική σου πορεία. Μεγάλωσες στη Λευκάδα?
- Ν.Β.: Βεβαίως. Πήγα σχολείο στη Λευκάδα μέχρι και την Τρίτη Λυκείου. Όλοι μου οι φίλοι και οι παρέες ήταν εκεί. Μετά το σχολείο, ήρθα στην Αθήνα, όπου ακολούθησα σπουδές μάνατζμεντ. Τα χρόνια που ήμουν στη Λευκάδα, ασχολούμουν κυρίως με τον αθλητισμό. Όμως, τελικά, με κέρδισε η μουσική.
- Μ.Β.: Πώς σου προέκυψε η μουσική?
- Ν.Β.: Πάντα, όσο ήμουν στη Λευκάδα, με θυμάμαι να γρατζουνάω μια κιθάρα ή να παίζω λίγο μπάσο. Όταν ήρθα στην Αθήνα, γνώρισα περισσότερο κόσμο από το χώρο της μουσικής και μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω. Και σιγά σιγά, ήρθε αυτό και με βρήκε.
- Μ.Β.: Δεν το επεδίωξες?
- Ν.Β.: Ίσα ίσα το απέφευγα για πολλά χρόνια. Δεν μπορούσα, όμως, να αντιστέκομαι άλλο σε αυτή μου την αγάπη για τη μουσική. Οπότε για να μην μείνω στο γρατζούνισμα και το εμπειρικό παίξιμο, γράφτηκα στο Ωδείο Αθηνών. Εκεί, ξεκίνησα κοντραμπάσο, ή αλλιώς βαθύχορδο, όπως το λένε στην κλασσική μουσική. Ελπίζω μέσα στα επόμενα τρία χρόνια να πάρω το πτυχίο μου από τη μουσική. Προς το παρόν, δεν επιδιώκω κάτι. Κάνω αυτό που μου αρέσει και τα υπόλοιπα πιστεύω θα έρθουν από μόνα τους.
- Μ.Β.: Δηλαδή, όσο ήσουν στη Λευκάδα δεν παρακολούθησες μαθήματα μουσικής?
- Ν.Β.: Όχι. Δεν είχα ασχοληθεί. Κάποια στιγμή, βέβαια, έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει αυτούς που έπαιζαν στη Φιλαρμονική της Λευκάδας. Και ήταν μεγάλη επιρροή για μένα αυτή η μουσική. Τα χάλκινα της Φιλαρμονικής είναι βίωμα. Όταν βρίσκομαι στη Λευκάδα παρακολουθώ κάθε εκδήλωση που συμμετέχει η Φιλαρμονική. Μου αρέσει πάρα πολύ!
- Μ.Β.: Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι και τα όνειρα σε σχέση με τη μουσική?
- Ν.Β.: Το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας μου το διοχετεύω στο γκρουπάκι που δημιουργήσαμε πριν δύο χρόνια με δύο φίλους- τον Αλέξη Μπούντρο και τον Αλέξανδρο Γαβρά- και το ονομάσαμε «Memorabilia». Γράφουμε μουσική και τραγουδάμε όλοι μαζί. Είναι μία καθαρά συλλογική προσπάθεια. Με τους «Memorabilia» καταβάλλουμε προσπάθειες για να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ. Μέσα στον επόμενο μήνα, θα ανεβάσουμε κάποια καινούρια κομμάτια στο προφίλ που διατηρούμε στον ιστότοπο του «myspace».
- Μ.Β.: Από τη μέχρι τώρα προσωπική σου εμπειρία, πώς κρίνεις την κατάσταση στη μουσική βιομηχανία? Από τη μια μεριά, η οικονομική κρίση βάλλει κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα και από την άλλη η πληθώρα των καλλιτεχνών πασχίζει για ένα μερίδιο διασημότητας. Η επαγγελματική αποκατάσταση των τραγουδιστών, μήπως είναι ουτοπία?
- Ν.Β.: Σαφώς είναι δύσκολα τα πράγματα, όπως είναι, όμως, και σε όλα τα επαγγέλματα. Κανένα επάγγελμα δεν είναι στρωμένο με κόκκινα χαλιά και ροδοπέταλα. Έτσι είναι δύσκολα τα πράγματα και στη μουσική. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Τα κέντρα που μπορεί κάποιος να εμφανισθεί είναι συγκεκριμένα. Εδώ στην Ελλάδα είναι τρία, τέσσερα. Τα πράγματα είναι και εύκολα και δύσκολα. Γιατί, μέσω του ίντερνετ έχεις τη δυνατότητα να παρουσιάσεις τη δουλειά σου πιο εύκολα στον κόσμο, κάτι που παλιότερα δεν υπήρχε. Ανεβάζοντας, δηλαδή, ένα τραγούδι στο ίντερνετ μπορείς να αποκτήσεις άμεσα ένα κοινό. Την ίδια στιγμή, όμως, η ευκολία αυτή του ίντερνετ μπορεί να λειτουργήσει και αρνητικά, γιατί ο καθένας μπορεί να ανεβάσει στο ίντερνετ ό,τι θέλει. Με αποτέλεσμα ο κόσμος να μπερδεύεται και να αποπροσανατολίζεται. Πιστεύω, όμως, ότι αν επιμείνεις και είσαι πραγματικά καλός σε αυτό που κάνεις τότε στο τέλος ανταμείβεσαι. Κάποιοι αποτυγχάνουν, κάποιοι πετυχαίνουν. Κάπως έτσι είναι η ζωή. Σήμερα πας καλά, αύριο δεν πας. Απλά, δεν πρέπει να το βάζεις κάτω.
- Μ.Β.: Συμφωνώ απόλυτα. Η Λευκάδα? Τι σημαίνει για σένα?
- Ν.Β.: Η Λευκάδα νιώθω πολλές φορές ότι μου λείπει. Στην Αθήνα η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει. Ίσως, βέβαια, να το βλέπω έτσι επειδή μεγαλώνω. Κάποια στιγμή θέλω να επιστρέψω στη Λευκάδα. Εκεί μεγάλωσα. Στην επαρχία είναι πιο όμορφα τα πράγματα. Οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί. Τα πράγματα είναι πιο ανθρώπινα. Και στο τέλος, αυτό μετράει.
Η συζήτηση που κάναμε με τον Νίκο ήταν διαφωτιστική. Ένας νέος, από τη Λευκάδα, κάνει καριέρα στη ροκ σκηνή της Αθήνας. Μα παρόλα αυτά, παραμένει προσγειωμένος και προσιτός. Η φαντασία και η καλλιτεχνία μπορεί να συμπορευτεί με την ισορροπία.
Πάντως, είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι ετούτος ο τόπος, αν και μικρός, συνεχίζει να γεννά ανθρώπους με έμπνευση και διάθεση καλλιτεχνική! Που εμπνέονται από τις μουσικές της Φιλαρμονικής και εξελίσσουν τα μουσικά τους ερεθίσματα, ακολουθώντας τους ρυθμούς και τα μηνύματα της εποχής.
Όποιος επιθυμεί να ακούσει ένα δείγμα από τη μουσική των «Musica Ficta» και των «Memorabilia», αρκεί να ακολουθήσει στο ίντερνετ τις ακόλουθες διαδρομές:
Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου