Επιτέλους! Απαγορεύεται- και επισήμως- το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους

   Η πρώτη Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους σηματοδοτεί- σύμφωνα με τα επίσημα μέτρα και τις αντίστοιχες αναγγελίες- την απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους. Συγκεκριμένα, σε χώρους εργασίας, εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια, καφέ, μπαρ, κινηματογράφους, θέατρα, αθλητικές εγκαταστάσεις, σχολεία, νοσοκομεία... παντού!

    Μέχρι τώρα, από τον Ιούλιο του προηγούμενου έτους- αν δεν κάνω λάθος-, βρισκόμασταν σε δοκιμαστική περίοδο. Κάναμε πρόβα τζενεράλε. Υποτίθεται. Προσωπικά, δεν εντόπισα κάποιον θαμώνα καφετέριας ή νυχτερινού μαγαζιού που αντιστάθηκε στην επιθυμία του να καπνίσει ή που αποχώρησε από την παρέα του, για λίγα λεπτά, ώστε να βγει εκτός του καταστήματος και να ικανοποιήσει την ανάγκη του για κάπνισμα.

   Αν ρωτάγαμε, βέβαια, έναν καπνιστή, θα μας έλεγε ότι δεν νοείται διασκέδαση δίχως τσιγάρο. Ο νεοέλληνας έχει συνδυάσει κάθε κοινωνική του δραστηριότητα- και αρκετές από τις βασικές σωματικές του λειτουργίες- με το τσιγάρο. Δηλαδή, ο πρωινός καφές θέλει τσιγάρο. Η διασκέδαση σε νυχτερινά μαγαζιά λαϊκών ακουσμάτων συνδυάζεται απαραιτήτως με τσιγάρο. Κάθε γουλιά ουίσκι και μια ρουφηξιά. Ακόμα και το φλερτ- και κάθε είδους κοινωνική συναναστροφή- διαφορετικά προσεγγίζεται και βιώνεται έχοντας για παρέα ένα τσιγάρο. Λόγια καπνιστών, που κατά καιρούς έχω ακούσει, όταν αναρωτιόμουν γι' αυτή τους την εξάρτηση και προσπαθούσα να εντρυφήσω στον ψυχισμό τους, μήπως και καταφέρω να τους κατανοήσω και δεχθώ αδιαμαρτύρητα τον καπνό που φυσούσαν προς το μέρος μου.

    Με τα νέα δεδομένα, λοιπόν, ο καπνιστής καλείται να χαλιναγωγήσει- μια κι έξω- τη συνήθεια του αυτή, καθώς και όλες τις αλυσιδωτές της αντιδράσεις, σεβόμενος το διπλανό του, το συνδαιτυμόνα, το συμπολίτη του. Δύσκολα πράγματα. Από την άλλη, οι αναγγελίες κάνουν λόγο για συνεχείς ελέγχους και αυστηρά πρόστιμα, οπότε- θεωρητικά- οι καπνιστές θα πρέπει να συμμορφωθούν άμεσα. Και καλά στα μεγάλα αστικά κέντρα, που επικρατεί η τυπικότητα στις σχέσεις μεταξύ αρχών και πολιτών. Έτσι, τουλάχιστον θέλω να πιστεύω δεδομένης της νέας κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, υπό το καθεστώς της γενικότερης κρίσεως. Στις μικρές επαρχιακές πόλεις, όμως, τι θα γίνει? Αναρωτιέμαι. Μακάρι να πέσω έξω στις εκτιμήσεις μου, αλλά πιστεύω ότι θα γίνουμε μάρτυρες τραγελαφικών συμβάντων. Για παράδειγμα, ο επιχειρηματίας, στην προσπάθεια του να αποφύγει τα τσουχτερά πρόστιμα, θα παρακαλεί το θαμώνα να σβήσει το τσιγάρο του και ο τελευταίος θα αρνείται επικαλούμενος κοινές σχολικές αναμνήσεις, συγγένειες, επαγγελματικές και άλλες ιδιότητες, αξιώματα και πάει λέγοντας.

   Όσον αφορά στους καπνιστές, η απαγόρευση του καπνίσματος έχει δύο όψεις. Όπως το καθετί, άλλωστε, σ' ετούτη τη ζωή. Η πιο εμφανής είναι ότι θα τους δυσκολέψει την καθημερινότητα, θα διαταράξει τις συνήθειές τους, θα τους στερήσει λιγάκι από τη δανεική τους "αυτοπεποίθηση", θα τους εκνευρίσει, θα τους αγχώσει, ίσως να τους προσθέσει και λίγα κιλάκια παραπάνω. Η άλλη όψη, όμως, είναι αυτή που θα τους ωφελήσει. Δηλαδή, σεβόμενοι το μέτρο, τα οφέλη για την ψυχοσωματική τους υγεία θα είναι σημαντικά. Λιγότερος χρόνος για κάπνισμα, λιγότερα τσιγάρα. Κι αν καταφέρουν να επικρατήσουν στην ανάγκη τους, ελέγχοντας και περιορίζοντας τη, θα κερδίσουν τον αυτοσεβασμό τους, καθώς και την εκτίμηση του άμεσου περιβάλλοντος τους.

   Όσο για εμάς τους υπόλοιπους? Επιτέλους, θα "καθαρίσει" το τοπίο! Θα μπορούμε να εργαζόμασθε, να διασκεδάζουμε, να κινούμασθε ανενόχλητοι, νιώθοντας υγιείς και ελεύθεροι. Γιατί είναι μεγάλη καταπίεση κάποιος άλλος, και δη ξένος, να μας επιβάλλει- με το έτσι θέλω- την προσωπική του επιλογή. Τόσα έχουν ακουσθεί, κατά καιρούς, για τους κινδύνους που διατρέχουν και οι παθητικοί καπνιστές. Όσοι, δηλαδή, δεν καπνίζουν οι ίδιοι, αλλά εισπνέουν- θέλοντας και μη- τον καπνό των διπλανών τους. 

   Αυτήν την απαγόρευση, προσωπικά, την ερμηνεύω ως ένα ακόμη βήμα προς τον εκπολιτισμό μας. Σε όλα τα αναπτυγμένα κράτη, το συγκεκριμένο μέτρο έχει εφαρμοσθεί εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι κρίμα να ερχόμαστε τελευταίοι ωσάν να είμαστε απροσάρμοστοι και απολίτιστοι? Και ας το δούμε και από την πρακτική, τυπική του πλευρά: "Dura lex sed lex". Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος.

    Σεβασμός, λοιπόν, στους νόμους, τους εαυτούς μας και τους συμπολίτες μας, διεκδικώντας την ποιότητα στην καθημερινότητά μας και τις κοινωνικές μας σχέσεις. Για να ομορφύνει η ζωή!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com