Χριστουγεννιάτικη Γιορτή Ειδικών Σχολείων

   Την Πέμπτη, στις 23 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε από κοινού η Χριστουγεννιάτικη Γιορτή του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας και του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ( Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. ) Λευκάδας, στο οποίο φοιτούν παιδιά ηλικίας από δεκατεσσάρων έως είκοσι τριών ετών. Μεγάλη ήταν η χαρά των παιδιών όταν, κατά τη διάρκεια της Γιορτής, τους επισκέφθηκαν οι μαθητές του 2^ου Λυκείου Λευκάδας, και όλοι μαζί ένωσαν τις φωνές τους ψάλλοντας:

«Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού
κάθε σπίτι μια φωλιά του μικρού Χριστού.
Τρίγωνα κάλαντα μέσ' τη γειτονιά
ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά…»!

   Χρόνια Πολλά σε όλα τα παιδιά!!!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Χριστούγεννα με τον "Ορφέα"

   Ο Μουσικοφιλολογικός Όμιλος «Ορφέας» Λευκάδας γιόρτασε δεόντως τα φετινά Χριστούγεννα! Συγκεκριμένα, την Πέμπτη το απόγευμα, στις 23 Δεκεμβρίου, το κτήριο του «Ορφέα» πλημμύρισε από παιδιά, που είχαν τη χαρά να ακούσουν παραμύθια της λευκαδίτικης παράδοσης- χρωματισμένα με την ιδιαίτερη προφορά του τόπου- από την αφηγήτρια Μαρία Σκληρού. Στη συνέχεια, οι μικροί φίλοι του «Ορφέα» μοιράστηκαν σε τρεις ομάδες. Η μία ομάδα ακολούθησε την κ. Τούλα Σκληρού, η οποία έδειξε στα παιδιά πώς να ζυμώνουν «βλάχες», η δεύτερη ομάδα κατασκεύασε πολύχρωμα καραβάκια με τη βοήθεια της κ. Μαρίας Κολοκύθα, και η τρίτη ομάδα έφτιαξε μάσκες καλικάντζαρων από χαρτοσακούλες με τη συνδρομή της κ. Μαρίας Ρούσσου και της κ. Όπυς Γεωργίου. Παράλληλα, μικροί, μεγάλοι είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν στο Μουσείο, να ακούσουν παραδοσιακή Επτανησιακή μουσική, να αποκτήσουν γούρια- ρόδια και κουτσούνες- για το νέο έτος, και ουσιαστικά να αισθανθούν το πνεύμα των Χριστουγέννων!

   Για την επόμενη μέρα, ο «Ορφέας» μας επιφύλασσε ακόμα μία έκπληξη! Μικρά και μεγάλα παιδιά συναντήθηκαν στο Μουσείο, όπου ντύθηκαν όλοι στα κόκκινα, πήραν τα τρίγωνά και τα μπαλόνια τους ανά χείρας, και τραγούδησαν, σε όλους όσους είχαν την τύχη να τους συναντήσουν στο διάβα τους, τα Κάλαντα  των Χριστουγέννων.

   Σε συζήτηση που είχα με την νεοεκλεγείσα πρόεδρο του «Ορφέα» κ. Μαρία Ρούσσου, σε σχέση με τα Χριστουγεννιάτικα δρώμενα του Συλλόγου, μου είπε: «Στόχος μας είναι, με  χαρούμενη γιορτινή διάθεση, να γίνει γνωστή η επανίδρυση της «Μαντολινάτας» του «Ορφέα» και η ενίσχυσή της από τους πιο μικρούς μέχρι τους  μεγάλους μας φίλους».

   Από τη μεριά μου, να πω ότι ο «Ορφέας» κατάφερε πραγματικά να μεταδώσει σε όλους μας μηνύματα αγάπης, χαράς και αισιοδοξίας, ακριβώς όπως αρμόζει στις ημέρες αυτές των εορτών!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Ένα δώρο συμβολικό

   Το γεγονός ότι οι μέρες χαρακτηρίζονται από οικονομική αφραγκιά, δεν δικαιολογεί- σε καμία περίπτωση- τη συναισθηματική μας τσιγκουνιά. Υπό το σκεπτικό αυτό, μπορούμε να κάνουμε δώρα στους αγαπημένους μας, μικρής χρηματικής αξίας, μα με συμβολισμούς και προεκτάσεις συναισθηματικές.

   Κι επειδή δεν θέλω να θεωρηθώ ως ο δάσκαλος που δίδασκε, μα το λόγο του δεν κράταγε, θέλω να κάνω κι εγώ με τη σειρά μου, σε όλους εσάς που με διαβάζετε, ένα δώρο συμβολικό. Ένα παραμύθι που έγραψα πριν από περίπου ένα χρόνο, με αφορμή... κάτι που είχε συμβεί!

   Ελπίζω να το χαρείτε! Και να θυμάστε ότι στη ζωή, ακριβώς όπως και στα παραμύθια, το καλό, τελικά-πάντα- νικά!

Καλή μας Πρωτοχρονιά!!!

Ο Γίγαντας με τη Χρυσή Καρδιά

   Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια σπηλιά, ψηλά επάνω στο βουνό, ζούσε ένας Γίγαντας. Τεράστιος κι αλλόκοτος στην όψη, μα με καρδιά μικρού παιδιού. Η οικογένειά του ζούσε μακριά του, στο χωριό της κοιλάδας. Πήγαιναν, βέβαια, και τον έβλεπαν κάθε μέρα, μα αυτό δεν του ήταν αρκετό. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να γυρίσει και πάλι στο σπιτικό τους, γιατί οι χωριανοί- και μόνο που τον έβλεπαν-, τρόμαζαν πολύ. Ένιωθε, λοιπόν, πολύ, μα πολύ μόνος.

   Μία μέρα ξύπνησε και ένιωσε μεγάλη λαχτάρα να πάει μια βόλτα στο χωριό, να δει μήπως ετούτη τη φορά και τον εσυμπαθούσαν.

   Οι πρώτοι που συνάντησε στο διάβα του ήταν ένας γεωργός και η γυναίκα του. Καθώς όργωναν το χωράφι τους, ένιωσαν να φεύγει ο ήλιος, να χάνεται. Πίστεψαν πως έρχεται βροχή. Σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά, και τι να δουν? Ο Γίγαντας είχε κρύψει όλο τον ουρανό. Τον ήλιο, τα σύννεφα, ακόμα και τα πουλιά. Άρχισαν να τρέχουν πέρα δώθε και να φωνάζουν:

Βοήθεια, Βοήθεια χωριανοί!

Τι μοίρα κι αυτή που μας βρήκε κακή.

Ο Γίγαντας κατέβηκε από τη σπηλιά,

Και θα μας κάνει όλους μια χαψιά!

   Τόσο πολύ στεναχωρέθηκε ο Γίγαντας που δεν έκανε ούτε ένα βήμα παραπέρα. Γύρισε την τεράστια πλάτη του στο χωριό και πήρε το δρόμο της επιστροφής...

   Πέρναγε ο καιρός, και αυτός μέρα νύχτα έκλαιγε. Η σπηλιά πλημμύρισε από τα δάκρυά του. Η λίμνη παρ' ολίγο να ξεχειλίσει κι όλα να τα πνίξει!

   Τα ζώα και τα πουλιά του δάσους ήξεραν πόσο καλοσυνάτος ήταν και δεν τον φοβόντουσαν διόλου. Συγκεντρώθηκαν, λοιπόν, όλα μαζί στο δάσος, και σκέφτηκαν, και αποφάσισαν, πώς να τον βοηθήσουν.

   Τα μαντάτα τα πήγε ο Σκίουρος. Σκαρφάλωσε γρήγορα γρήγορα στη ράχη του Γίγαντα, και του ψιθύρισε στ' αυτί: 

Μεγάλο τραπέζι θα στηθεί.

Κι όποιος μπορέσει, ας αντισταθεί!

Με λαχταριστά καλούδια στη γιορτή,

Όλο το χωριό, θα' ρθει!

   Κι έτσι κι έγινε!

   Όλοι μαζί άρχισαν να μαγειρεύουν, να φτιάχνουν φαγητά και γλυκά, πεντανόστιμα και μοσχοβολιστά!

   Οι μυρωδιές έφτασαν μέχρι το χωριό. Και όλοι, μικροί, μεγάλοι, άφησαν τα παιγνίδια τους, τις δουλειές τους, και σαν μαγεμένοι, πήραν το δρόμο για το βουνό.

   Σαν έφτασαν στη σπηλιά, ο Γίγαντας τους καλοδέχτηκε και άρχισαν να τρώνε και να ευχαριστιόνται. Κι όταν γέμισαν τις κοιλιές τους, τότε μόνο κατάλαβαν ότι όλα αυτά τα είχε φτιάξει ο Γίγαντας για να τους ευχαριστήσει, και ότι, τελικά, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου κακός.

   Τότε, όλοι μαζί, γύρισαν στο χωριό. Κι έκτοτε, κάθε Κυριακή, στήνεται μεγάλη γιορτή!

   Κι έτσι, έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα...

ΤΕΛΟΣ

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

   Άγιε μου καλέ Βασίλη,

   Δεν ξέρω αν ήμουν καλό παιδί εφέτος. Κι αυτό, γιατί δεν γνωρίζω τα κριτήρια βάσει των οποίων εκτιμάς την καλοσύνη ημών των λίγο μεγαλύτερων παιδιών. Αν με ρώταγες, πάντως, θα σου έλεγα ότι ήμουν ανησυχητικά καλή. Απείχα συνειδητά από κάθε είδους σκανταλιές και λοιπές ζαβολιές. Θα έλεγα ότι ο χρόνος που μας αφήνει όπου να' ναι, ήταν όλο παθήματα, άρα και μαθήματα. Διδακτικός, μα αρκετά επίπονος και λιγάκι βαρετός...
   Γι' αυτό θα το εκτιμούσα αφάνταστα αν μου έκανες κι εμένα κάποια χατιράκια. Έτσι, για να ανατροφοδοτήσεις το κουράγιο μου!
   Για το νέο έτος, λοιπόν, θέλω να συναντώ και να συναναστρέφομαι χαρούμενους ανθρώπους. Ξέρω ότι όλοι μας έχουμε προβλήματα. Άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα. Άλλοι σοβαρά, άλλοι λιγότερο σοβαρά. Αυτό, όμως, δεν θέλω να διαγράφεται στα πρόσωπά μας. Θέλω να αντικρίζω πρόσωπα χαμογελαστά και βλέμματα λαμπερά! Όχι άλλα πρόσωπα θαμπά! Εν ολίγοις, επιθυμώ οι διπλανοί μου να μην καταπίνονται από τις κάθε λογής δυσκολίες, αλλά να διατηρούν το ηθικό τους ακμαίο, να μην το βάζουν κάτω και να αγωνίζονται. Να μην γίνονται νευρικοί, κακότροποι και αγενείς. Χαμογελάστε, γιατί χανόμαστε!
   Θέλω, επίσης, στην πατρίδα μας τη βασανισμένη, να εκλείψουν έννοιες και καταστάσεις όπως είναι η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία, η μετριότητα κι ο ωχαδερφισμός. Θέλω να επικρατήσουν οι ικανοί, οι ταλαντούχοι, οι καλλιεργημένοι κι οι γενναιόδωροι. Άνθρωποι που θέλουν κι έχουν να προσφέρουν, σκεπτόμενοι πέρα από την τσέπη και την καλοπέρασή τους. Άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, διαφανείς, με αποκρυσταλλωμένες απόψεις κι ιδεολογίες, που δεν τους ενδιαφέρει να επιβληθούν με χίλιους δύο δόλιους και φθονερούς τρόπους, αλλά που επιθυμούν να δημιουργήσουν, με γνώμονα πρωτίστως το κοινό καλό.
   Άγιε μου Βασίλη, μπορεί να θεωρείς ότι γενικολογώ, αλλά όταν βρεθούμε από κοντά θα σου αναφέρω αρκετά απτά παραδείγματα, που είμαι σίγουρη ότι θα σε πείσουν. Δυστυχώς, εδώ στην Ελλάδα αφθονούν...
   Θα σε παρακαλέσω ακόμη να φροντίσεις όλους τους αναξιοπαθούντες. Όλους εκείνους που υποφέρουν αναίτια, δίχως να ευθύνονται στο παραμικρό. Εννοώ, βέβαια, τα μικρά παιδιά, όπως και τα ανυπεράσπιστα ζώα. Κανένα παιδί ανά τον κόσμο δεν πρέπει να αρρωσταίνει, να υποφέρει και να ταλαιπωρείται. Όλα τους πρέπει να έρχονται στη ζωή από ανθρώπους που πραγματικά τα αγαπούν και τα σέβονται, ακριβώς όπως τους αξίζει. Και να μην βασανίζονται από τις αμαρτίες των γονέων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων παιδεύουν τα παιδιά... Όσον αφορά στα ζώα, προστάτευσε τα κυρίως από την ανθρώπινη μανία, που είναι ικανή για πολλά και φρικτά...
   Κάτι ακόμα που παρατηρώ έντονα τα τελευταία χρόνια. Η φιλία κι ο έρωτας τείνουν προς εξαφάνιση. Τα έχει σκιάσει το συμφέρον κι ο οπορτουνισμός. Τα πάντα φιλτράρονται με βάση το κέρδος και συγκεκριμένα- κοινώς αποδεκτά- "αντικειμενικά" κριτήρια. Δεν μπορεί, όμως, να συνεχισθεί αυτό. Η κοινωνία για να προκόψει θέλει στέρεες βάσεις, κι όχι θέμελα σαθρά. Είναι επιτακτική η ανάγκη να επενδύσουμε στις ανθρώπινες σχέσεις ξανά. Να επιστρέψουμε στις αρχές και τις αξίες των παλιών, καλών καιρών, όταν υπήρχε εμπιστοσύνη κι αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, των ανδρών, των γυναικών.
   Ζητώ πολλά? Να σου αναφέρω τώρα και τα πιο απλά! Θέλω οι καπνιστές να μην καπνίζουν σε κλειστούς, κοινόχρηστους χώρους, οι οδηγοί να σέβονται τους ποδηλάτες και τους πεζούς, οι έμποροι να σέβονται την τσέπη των καταναλωτών, οι πόλεις να είναι καθαρές και περιποιημένες, οι πολιτικοί να είναι ειλικρινείς, οι επαγγελματίες- κάθε είδους- συνεπείς! Κι αν σκεφθώ λιγάκι ακόμα, θα σου ζητήσω άλλα τόσα!
   Άγιε μου Βασίλη, το βράδυ που θα γλιστρήσεις από την καμινάδα, σε ενημερώνω ότι θα είμαι εκεί και θα σε περιμένω. Να μου λύσεις τις απορίες και να μου ηρεμήσεις τις αγωνίες.
   Θα σε φιλέψω γάλα ζεστό και σοκολατένιο, λαχταριστό κορμό!!!

   Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

   Με Υγεία, Αγάπη & Ευζωία!!!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Θέατρο Σκιών: "Το Άλλο Κοριτσάκι με τα Σπίρτα"

   Στις 20 Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, στη φιλόξενη «ARTηρία», οι μαθητές του Εργαστηρίου Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ( Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. ) Λευκάδας, σε συνεργασία με τη μη κερδοσκοπική οργάνωση «Μονοπάτια Αλληλεγγύης», μας παρουσίασαν «Το άλλο… κοριτσάκι με τα σπίρτα», μία παράσταση με μηνύματα υπέρ των δικαιωμάτων, όλων των παιδιών, στην οικογένεια, την εκπαίδευση, το παιχνίδι, τον ελεύθερο χρόνο και την περίθαλψη. Ήταν πολλοί εκείνοι που έσπευσαν να παρακολουθήσουν και να χειροκροτήσουν την προσπάθεια των παιδιών. Παράλληλα με την παράσταση, πραγματοποιήθηκε και χριστουγεννιάτικο μπαζάρ, με χειροποίητα αντικείμενα από τους μαθητές του Σχολείου. Χριστουγεννιάτικα στολίδια, ημερολόγια, κρεμάστρες, υπέροχα αντικείμενα, με ζωηρά χρώματα και μοτίβα, φτιαγμένα με αγάπη από τους μαθητές του Σχολείου.

   Την παράσταση προλόγισε η κ. Γεωργία Βλάχου, Διευθύντρια του Ειδικού Σχολείου. Ακολούθως παραθέτω αυτούσια την ομιλία της, επειδή τα όσα μοιράστηκε μαζί μας ήταν άκρως ενδιαφέροντα, ενημερωτικά και πέρα για πέρα αληθινά κι εγκάρδια. Αφού μας καλησπέρισε, καλωσορίζοντας μας, είπε: «Ο λόγος που βρισκόμαστε σήμερα εδώ είναι για να παρακολουθήσουμε την παράσταση που ετοιμάσαμε μαζί με τους μαθητές μας. Πριν, όμως, σας μιλήσω για την παράσταση, θα ήθελα να σας γνωρίσω το Σχολείο στο οποίο έχω τη χαρά και την τιμή να είμαι Διευθύντρια και το οποίο οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ακόμη. Το Σχολείο μας ονομάζεται Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. ( Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ) και ανήκει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σε αυτό φοιτούν μαθητές με ειδικές ανάγκες, από 14 έως 23 ετών, οι οποίοι ολοκληρώνοντας τη φοίτηση τους αποκτούν δύο βασικές εξειδικεύσεις. Οι εξειδικεύσεις αυτές στην περίπτωση του δικού μας Σχολείου είναι αρτοποιίας-ζαχαροπλαστικής και ανθοκομίας-κηπευτικής. Στεγαζόμαστε στα λυόμενα του πρώην 4^ου Δημοτικού Σχολείου, πίσω από το Νοσοκομείο, και μοιραζόμαστε αυτό το χώρο μαζί με το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο και το Ειδικό Νηπιαγωγείο. Η έγκριση ίδρυσης του συγκεκριμένου Σχολείου δόθηκε τον Αύγουστο του 2008, προκειμένου να καλύψει ένα μεγάλο κενό στην εκπαίδευση της Λευκάδας, αφού μετά το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο οι μαθητές δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης, όπως γίνεται με όλους τους υπόλοιπους μαθητές του νομού μας. Η έναρξη λειτουργίας του έγινε μόλις πριν από τρεις περίπου μήνες και μετά από την προσωπική παρέμβαση του περιφερειακού Διευθυντή Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων κ. Γαβαλά, και τις συντονισμένες ενέργειες του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λευκάδας κ. Γκαμπρέλα. Ο χώρος που παραλάβαμε, όμως, τότε ήταν τέσσερις τεράστιες, άδειες και βρώμικες αίθουσες, όπου δεν υπήρχε υποψία εξοπλισμού και που ήταν αδύνατο να δεχτούμε σε αυτόν μαθητές. Σε αυτό το σημείο, όμως, είχαμε συμπαραστάτη μας και συνεργάτη μας τον κ. Κώστα Μανωλίτση, Πρόεδρο του Συλλόγου Α.Μ.Ε.Α. «Η Ελπίδα», με τον οποίο μπορέσαμε μέσα σε δεκαπέντε μέρες περίπου να στήσουμε ένα αξιοπρεπές Σχολείο και να δεχτούμε τους μαθητές μας. Σήμερα, μπορούμε να καμαρώνουμε για το Σχολείο μας το οποίο διαθέτει Γυμναστήριο, Εργαστήριο Καλλιτεχνικών, Αίθουσα Χαλάρωσης και Παιχνιδιού, πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα και αίθουσα λογοθεραπευτή και ψυχολόγου. Όλα αυτά, βέβαια, τα μοιραζόμαστε με το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, με το οποίο έχουμε άψογη συνεργασία. Στο Σχολείο μας έχουν εγκαίρως προσληφθεί καθηγητές γενικής παιδείας, καθώς και ψυχολόγος, λογοθεραπευτής και ειδικό βοηθητικό προσωπικό. Δεν έχουν προσληφθεί, όμως, οι ειδικότητες που θα διδάξουν τα εργαστηριακά μαθήματα που προανέφερα, κάτι που ελπίζουμε να γίνει σύντομα για να μπορέσουν έτσι να λειτουργήσουν τα εργαστήρια. Καιρός, όμως, να σας μιλήσω για την παράσταση μας και για το πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα. Πριν από περίπου ενάμιση μήνα ήρθε στο Σχολείο μας η Αλίνα, από τα «Μονοπάτια Αλληλεγγύης», μία μη κερδοσκοπική οργάνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μας εξέφρασε, λοιπόν, την επιθυμία της να δουλέψει με τους μαθητές του Σχολείου μας και να παρουσιάσει στο τέλος μια παράσταση που να σχετίζεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ρωτώντας τη γιατί διάλεξε το δικό μας Σχολείο, μου απάντησε ότι είχε ήδη εργαστεί με άλλα Σχολεία και θα ήθελε αυτή τη φορά να δουλέψει με παιδιά με ειδικές ανάγκες, αν και θα ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανε και είχε άγχος για το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Ξεκινώντας, λοιπόν, τα εργαστήρια με τους μαθητές, προσπαθούσε να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει μαζί τους και ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένη στην αρχή για το πώς έπρεπε να τους προσεγγίσει. Όσο περνούσε, όμως, ο καιρός, κατάλαβε ότι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να είναι φυσική και απροσποίητη και να αφήσει τα ίδια τα παιδιά να την οδηγήσουν στον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να τους οργανώσει. Κατάλαβε ότι τα παιδιά, όλα τα παιδιά, έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα να αντιλαμβάνονται τις προθέσεις των άλλων. Από τη στιγμή που οι μαθητές μας την εμπιστεύτηκαν και την αποδέχτηκαν, ουσιαστικά της άνοιξαν το δρόμο για να μπορέσει να εργαστεί μαζί τους και να πετύχει τους στόχους που είχε θέσει εξαρχής. Διαπίστωσε, επίσης, ότι η σχέση που θα έπρεπε να δημιουργήσει με τους μαθητές θα όφειλε να είναι μια σχέση αμφίδρομη, όπου η προσωπικότητα και η διαφορετικότητα του καθενός θα έπαιζαν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Κατάλαβε, με λίγα λόγια, ότι θα έπρεπε να δουλέψει με τους μαθητές μας όπως και με όλα τα άλλα παιδιά. Δηλαδή, με σεβασμό και αποδοχή της ιδιαιτερότητας και της διαφορετικότητας του καθενός. Ξέχασε ότι δουλεύει με παιδιά με ειδικές ανάγκες και κατάλαβε ότι δουλεύει με παιδιά. Αυτή, νομίζω, είναι και η βασική αρχή της διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: ισότητα μέσα από τη διαφορετικότητα, γιατί όλοι μας είμαστε διαφορετικοί και αλίμονο εάν δεν είμαστε.

   Ελπίζω να ευχαριστηθείτε την παράσταση μας, όπως την χαρήκαμε όλοι εμείς, και κυρίως οι μαθητές μας, κατά τη διάρκεια των προβών. Και να θυμάστε ότι σκοπός αυτής της παράστασης δεν είναι να μας εντυπωσιάσει, αλλά να δώσει την ευκαιρία στους μαθητές να εκφραστούν, να χαρούν, και να συμμετέχουν ισότιμα σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής.

   Θέλω να ευχαριστήσω την Αλίνα που είχε τη διάθεση και την ευφυΐα να αφήσει τα παιδιά να την οδηγήσουν στον τρόπο με τον οποίο μπορούσαν να δουλέψουν. Κι επειδή οι καλές προθέσεις είναι η αναγκαία, όχι όμως και η ικανή συνθήκη για να ολοκληρωθεί κάτι, θέλω να ευχαριστήσω τους εκπαιδευτικούς που με τις ειδικές γνώσεις τους συνέβαλλαν στη σημερινή παράσταση. Επίσης, στην παράσταση που θα παρακολουθήσετε σε λίγο, εκτός από τους μαθητές μας, συμμετέχει και ο μαθητής του Μουσικού Γυμνασίου Λευκάδας Νίκος Περάκης, ως αφηγητής, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ, βέβαια, στην κ. Ειρήνη Δουβίτσα που μας παραχώρησε με πολλή χαρά αυτόν τον υπέροχο χώρο, για την εκδήλωσή μας. Σας ευχαριστούμε όλους πολύ για τη σημερινή σας παρουσία και σας καλούμε και στην χριστουγεννιάτικη γιορτή που θα κάνουμε στο Σχολείο μας, την Πέμπτη, στις 23 Δεκεμβρίου».    

   Αυτά τα ιδιαιτέρως σημαντικά μας είπε η κ. Γεωργία Βλάχου. Από τη μεριά μου να συμπληρώσω ότι μου άρεσαν πολύ οι φιγούρες που χρησιμοποίησαν τα παιδιά στο Θέατρο Σκιών, μα κυρίως η ιστορία που μας διηγήθηκαν με «το άλλο κοριτσάκι», που παρά τις αρχικές δυσκολίες που αντιμετώπισε, κατάφερε να ζήσει ευτυχισμένο! Σύμφωνα με το εορταστικό κλίμα των ημερών, τα παιδιά έψαλαν τα «Τρίγωνα Κάλαντα» και σιγοτραγούδησαν- συνοδεία κιθάρας, με στίχο αγγλικό- την «Άγια Νύχτα»! Στο τέλος της παραστάσεως, η εθελόντρια Αλίνα μας σύστησε έναν-έναν ξεχωριστά τους μαθητές που συνέβαλλαν στην παράσταση, οι οποίοι καταχειροκροτήθηκαν απ’ όλους μας!                            

   Πολλά Μπράβο κι άλλα τόσα Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν!!! Άξιοι συγχαρητηρίων είναι, βέβαια, κι όλοι όσοι βοήθησαν: οι καθηγητές, οι εθελοντές, αλλά κι οι εκπρόσωποι των «Μονοπατιών Αλληλεγγύης», ο Σύλλογος Α.Μ.Ε.Α. «Η Ελπίδα» και φυσικά οι γονείς των παιδιών!

   Εύχομαι σε όλους τους Καλές Γιορτές κι ό,τι καλύτερο! Κι ελπίζω η νέα χρονιά να φέρει στο Ειδικό Σχολείο και τους μαθητές του, τους αρμόδιους καθηγητές που θα διδάξουν τα εργαστηριακά μαθήματα, έτσι ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν τα εργαστήρια και τα παιδιά να μάθουν νέα πράγματα και ν’ απασχοληθούν δημιουργικά!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Καλώς τους Καλικάντζαρους!!!

   Κάθε που έρχονται οι γιορτές των Χριστουγέννων, δεχόμασθε επισκέψεις! Όχι, δεν εννοώ τις συνηθισμένες επισκέψεις, εκείνες των συγγενών, των φίλων, των συνεργατών. Αναφέρομαι σ' εκείνους τους μουσαφιραίους που δεν περιμένουν να τους καλέσουμε, παρά έρχονται έτσι, από μόνοι τους, απρόσκλητοι, για να κάνουν ζημιές, να ταράξουν την ηρεμία μας και να χαλάσουν την τάξη των σπιτιών μας. Πού σας πάει ο νους??? Μα, φυσικά, στους καλικάντζαρους!!!

   "Καλικάντζαροι", "Σκαλικαντζέρια", "Καλοκυράδες", "Βερβελούδες", "Κωλοβελόνηδες", είναι μερικά μόνο από τα ονόματα με τα οποία αποκαλούμε, απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα, τα "δαιμόνια" που μας επισκέπτονται κάθε χρόνο στις γιορτές, από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι τις 6 του Γενάρη. Σύμφωνα με τη λαϊκή μας παράδοση, τις ημέρες αυτές "τα νερά είναι αβάπτιστα", οπότε οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να μας πειράξουν και ν' αναστατώσουν τις καλοβαλμένες, νοικοκυρεμένες μας ζωές...

   Ο λαός μας, που αν μη τι άλλο διαθέτει ζωηρή φαντασία, τους έχει αποδώσει διάφορα γνωρίσματα, που διαφέρουν ανά περιοχή. Το κοινό χαρακτηριστικό, όμως, που τους αναγνωρίζεται είναι η ασχήμια. Λέγεται ότι οι καλικάντζαροι είναι κακομούτσουνοι και σιχαμένοι, και πως "Έχει ο καθένας τους κι απόνα κουσούρι. Άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι, και κοντολογίς όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου, τα βρίσκεις επάνω τους".

   Με το που το έμαθα, έπεσα σε βαθιά περίσκεψη... Μωρέ, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει... αναρωτήθηκα. Και τότε, ξάφνου, το συνειδητοποίησα...

   Οι καλικάντζαροι ήρθαν και πάλι. Μόνο που φέτος συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Όχι μόνο μας επισκέφτηκαν, αλλά ήρθαν αρκετά νωρίτερα απ' ότι συνήθως, κι επιπλέον, άκουσον-άκουσον!, ήρθαν για να μείνουν!

   Μάλιστα, τέτοιο είναι το θράσος κι η κακοτροπιά τους που μας συστήθηκαν κιόλας, με επισημότητες και τυμπανοκρουσίες. Έχουν κάτι ονόματα περίεργα κι αλλόκοτα πολύ... Ντομινίκ Στρος-Καν, Όλι Ρεν, Νουριέλ Ρουμπινί. Ναι, τρεις είναι- αυτοί μας συστήθηκαν, δηλαδή-, αλλά θαυματουργοί. Μαέστροι στο ανακάτεμα και την μπαγαποντιά...

   Μα, για σταθείτε. Αυτοί, γιατί ήρθαν? Αφού καλοπερνάνε εκεί κάτω στα έγκατα. Μπορεί να δουλεύουν, πριονίζοντας το δέντρο της γης, αλλά παράλληλα χορεύουν, τρώνε, πίνουν, κι έρχονται κάθε Χριστούγεννα κι από τα δικά μας τα μέρη, για να μας ξεβολέψουν και να μας φέρουν τα πάνω κάτω. Στην περίπτωσή τους... τα κάτω πάνω! Δεν ξέρετε πόσο μεγάλη ευχαρίστηση κι απόλαυση αντλούν!

   Νομίζω ότι ξέρω τι έχει συμβεί. Τα τελευταία χρόνια, παρατήρησαν- καθότι τετραπέρατοι- ότι εδώ στην Ελλάδα, κάτι έχει γίνει κι έχουμε ξεφύγει. Ασυδοσίες, σπατάλες, ζημιές, ακαταστασίες και διαολιές... Σαν να βαλθήκαμε να τους μιμηθούμε. Αυτή η κατάσταση τους εξόργισε πολύ, γιατί τους χαλάσαμε τη φιέστα. Οπότε σκέφτηκαν κι αποφάσισαν ν' αντιστραφούν οι ρόλοι. Να στρογγυλοκαθήσουν εδώ μέχρι να μας νοικοκυρέψουν για τα καλά και να γίνουν όλα τακτικά και παστρικά. Και τότε κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του... Στο μεταξύ, βέβαια, μην σας νοιάζει, κι αυτοί συνεχίζουν να καλοπερνούν! Νοίκιασαν σπίτια με θέα, τα εφοδίασαν με πανάκριβα έπιπλα και συσκευές, ενώ την ίδια στιγμή μας επιτηρούν και μας περιορίζουν, φορτώνοντας μας κι όλα τους τα έξοδα!

   Με ό,τι ψυχραιμία μας έχει απομείνει, πρέπει να το παραδεχτούμε ότι πηγαίναμε γυρεύοντας...

   Τώρα, όμως, τι κάνουμε? Προτείνω να το συνειδητοποιήσουμε μια ώρα αρχύτερα και ν' αρχίσουμε το συμμάζεμα! Διαφορετικά, δεν τους βλέπω να ξεκουμπίζονται...

   Επιπλέον, μιας κι έρχονται τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, και όλοι μας πρέπει να χαρούμε και να ξεκουραστούμε, ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα των καλικάντζαρων που θα ζουν εφεξής ανάμεσά μας.

   Άλλωστε, ας το ομολογήσουμε επιτέλους... Εμείς τους προσκαλέσαμε... Μεταξύ κατεργαραίων? Ειλικρίνεια!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com 

Ομορφιά

   Οι εποχές που διανύουμε είναι δύσκολες, απαιτητικές κι ανταγωνιστικές. Όλα κινούνται με ρυθμούς γοργούς, ακολουθώντας ταχύτητες υψηλές, που δεν επιτρέπουν την εμβάθυνση, την αναζήτηση της λεπτομέρειας κι εν τέλει την καλλιέργεια του ιδιαίτερου, του ξεχωριστού. Ως φυσικό επακόλουθο, όλοι τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους, να φέρουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, αποκλείοντας την έννοια της μοναδικότητας, που εκ των πραγμάτων κουβαλά ο καθένας μας. 

   Η κατάσταση που μόλις περιέγραψα, η επονομαζόμενη εξομοίωση, είναι επιπλέον κι ανάγκη συναισθηματική, αφού μέσω αυτής της διαδικασίας ταυτιζόμαστε, αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου, ότι είμαστε μέλη κάποιας ομάδας, ως αντίδοτο στα συναισθήματα της μοναξιάς και της αβεβαιότητας, τα οποία- ειδικά στους σημερινούς καιρούς- βρίσκονται σε έξαρση. Ανάγκη ή τάση, η εξομοίωση εξυπηρετεί από πολλές απόψεις μία κοινωνία που δεν πολυσκοτίζεται να ψάξει τα πράγματα σε βάθος, παρά τα αντιμετωπίζει επιδερμικά. Αγγίζοντας, απλά και μόνο, την επιφάνεια τους.  

   Στον αντίποδα, ο συντηρητισμός της σπάει κόκκαλα, κατακρίνοντας καθετί και όποιον της φαντάζει επιφανειακός. Τα κριτήρια δε, βάσει των οποίων ενδέχεται να κατηγορηθεί κάποιος ως επιδερμικός, είναι απολύτως παράλογα και φαιδρά. Στερούνται οποιασδήποτε λογικής. Μα αυτό είναι μία άλλη κουβέντα... 

   Μία από τις πιο πολυσυζητημένες και συνάμα πολύπαθες έννοιες είναι αυτή της ομορφιάς. Όλοι πασχίζουμε, με κάθε μέσο κι αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα, να δείχνουμε όμορφοι. Επιθυμία απολύτως φυσιολογική και θεμιτή, αρκεί να μην γίνεται με τρόπο μονόπλευρο και στατικό.
   Φοράμε τακούνια για να δείχνουμε πιο ψηλές, χρησιμοποιούμε καλλυντικά τύπου μεϊκάπ για να κρύψουμε τα σημάδια, που έχουν αποτυπωθεί τεχνηέντως στα πρόσωπά μας από τις εμπειρίες της ζωής, φυτεύουμε βλεφαρίδες, προσθέτουμε τούφες στο τριχωτό της κεφαλής μας για να πείσουμε ότι διαθέτουμε μία πλούσια και λαμπερή κόμη. Οι πιο "τολμηρές" επεμβαίνουν στην εμφάνισή τους και μέσω της πλαστικής χειρουργικής, η οποία να υπογραμμίσουμε ότι προωθείται υπερβολικά τα τελευταία χρόνια από τα διάφορα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους τους. Έτσι, αυξάνουμε το μέγεθος του μπούστου μας, κάνουμε λιποαναρρόφηση, απενεργοποιούμε τους μυς του προσώπου μας με διάφορες ενέσιμες ουσίες, κι έχει ο Θεός. Οι δικές μας ανασφάλειες να' ναι καλά κι η επιστήμη θα συνεχίσει να βρίσκει και ν' ανακαλύπτει, εκπλήσσοντας μας με την εφευρετικότητα και τη φαντασία της. Όλα αυτά, βέβαια, με το απαραίτητο τίμημα που καλούμασθε να πληρώσουμε κάθε φορά, τόσο από υλικής, μα κυρίως από ψυχικής απόψεως...
   Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, επιβαρύνουμε την καθημερινότητά μας και μ' άλλες ανησυχίες, αφού για να διαβούμε την πόρτα του σπιτιού μας και ν' αναλάβουμε τις υποχρεώσεις της ημέρας, περνάμε νωρίτερα τουλάχιστον μία ώρα μπροστά στον καθρέφτη, συνδύαζοντας χρώματα, τάσεις κι απόψεις στυλιστικές. Έρμαια μιας μόδας που αλλάζει μέχρι να πούμε κύμινο, εξυπηρετώντας συμφέροντα πολυεθνικών κι αντικατοπτρίζοντας ενδόμυχες επιθυμίες αμφιλεγόμενων ψυχισμών.
   Σπαζοκεφαλιάζοντας άνευ προηγουμένου, ξοδεύοντας ατελείωτες ώρες στα μαγαζιά, κι ακόμα περισσότερες ώρες στον καναπέ ξεφυλλίζοντας περιοδικά, σκεπτόμενες κι αναλογιζόμενες την επόμενη αγορά, την αλλαγή εκείνη που θα μας κρύψει κάνα δυο χρονάκια ακόμα, το αθόρυβο ξεπατίκωμα της κόμμωσης της τάδε χολιγουντιανής σταρ ή της δείνα συναδέλφου του διπλανού γραφείου, ή ακόμα καλύτερα της "κολλητής" μας φίλης...
   Ουφ! Κουράστηκα και μόνο περιγράφοντας τα!
   Μα, μήπως, τελικά, μέσα σε όλα αυτά, χάσαμε ό,τι πολυτιμότερο? Μήπως ξεχάσαμε να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τον εσωτερικό, τον πραγματικό μας εαυτό? Να ανακαλύψουμε και να προάγουμε τις ιδιαίτερες, τις ξεχωριστές ψυχικές μας αρετές, και να κατευνάσουμε τις φοβίες και τα ανθρώπινα, τα ποταπά ένστικτά μας?
   Πριν αρκετά χρόνια έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ: "Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ", ένα βιβλίο που περιέγραφε πώς ο πανέμορφος Ντόριαν, της ευγενικής καταγωγής και της αφελούς νιότης, έκανε μία ιδιατέρως σκληρή συμφωνία με το διάβολο, προκειμένου να διατηρήσει αιώνια, ανέπαφο το εξωτερικό του κάλλος. Αγνοούσε, όμως, το τίμημα...
   Το βιβλίο αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1891. Είναι στ' αλήθεια σοκαριστικό το πόσο προφητικό έμελλε να γίνει...

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

4ο Ετήσιο Φιλοζωικό Παζάρι από το "L.A.W.S."

   
   Την Κυριακή, στις 5 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στο εμπορικό κέντρο «In Center», το 4^ο Ετήσιο Φιλοζωικό Παζάρι, από το Σωματείο Ζωόφιλων Λευκάδας, γνωστό και ως «L.A.W.S.».

   Εκεί, έδωσαν το «παρών» πολλοί επιχειρηματίες του νησιού- Έλληνες, Άγγλοι, Γερμανοί-, οι οποίοι σε συνεργασία με το Σωματείο των Ζωόφιλων, έστησαν τα τραπέζια τους, εκθέτοντας την πραμάτεια τους προς πώληση και δίνοντας στη συνέχεια μέρος των εσόδων τους υπέρ του φιλοζωικού σκοπού του Σωματείου.

   Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πόσο φροντισμένα ήταν όλα τα τραπέζια, καθώς και η ατμόσφαιρα χαράς κι ευγένειας, που ήταν διάχυτη μεταξύ των παρευρισκομένων. Ήταν όλοι τους πολύ εξυπηρετικοί και πρόθυμοι, με διάθεση γιορτινή, νότα που φρόντισε να σκορπίσει απλόχερα στο χώρο ο Άγιος Βασίλης, ο οποίος έφτιαχνε μπαλόνια για τους μικρούς φίλους των ζώων, απασχολώντας τους και διασκεδάζοντας τους!  

   Από τη μια μεριά ήταν η κυρία Λίζα με τις πολύχρωμες εσάρπες της και τα ιδιαίτερα κοσμήματά της, η οποία παράλληλα πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της, αφού ζωγράφιζε τα παιδικά προσωπάκια με αντίτιμο μόλις ένα ευρώ, το οποίο πήγαινε υπέρ του «L.A.W.S.». Από την άλλη, υπήρχε λαχειοφόρος αγορά με πολλά κι εκλεκτά δώρα, προσφορά των επαγγελματιών που συμμετείχαν. Σε ένα άλλο τραπέζι, μας περίμενε ένα ζευγάρι Γερμανών με το νοστιμότατο, χειροποίητο ψωμί τους, ενώ λίγο πιο κάτω ένα ζαχαροπλαστείο από τη Βασιλική μας καλωσόριζε με τα μπισκότα κανέλας και τη λαχταριστή του σοκολατόπιτα, που λίγοι κατάφεραν να της αντισταθούν!

   Σε συνομιλία που είχα με την πρόεδρο του Σωματείου «L.A.W.S.», κ. Αλίκη Μακρυγιώργου, την αμέσως επόμενη μέρα, μου είπε ότι έμειναν πολύ ικανοποιημένοι από την προσέλευση του κόσμου, η οποία ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη χρονιά. Συγκεκριμένα, επισήμανε ότι: «Όσοι επισκέφθηκαν το Φιλοζωικό Παζάρι δεν ήρθαν από απλή περιέργεια. Ήρθαν να ενισχύσουν το Σωματείο, ενώ παράλληλα φρόντισαν να διασκεδάσουν και να χαρούν. Ειδικά τα μικρά παιδιά!».

   Από τη μεριά μας, να τους ευχηθούμε «καλή δύναμη» για το σπουδαίο έργο τους και να τους ευχαριστήσουμε που μας ομόρφυναν το πρωινό της Κυριακής! 

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com              

"Ρομπέρτο Τσούκκο": Μία θεατρική παράσταση υψηλών προδιαγραφών

   
   Μία ευχάριστη έκπληξη με περίμενε την Κυριακή το βράδυ, στο Κέντρο Νεότητας του Δήμου Λευκάδας. Το Θεατρικό Εργαστήρι του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου- υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες και την καθοδήγηση της κ. Λουκίας Κατωπόδη- ανέβασε το έργο του Μπερνάρ Μαρία Κολτές: «Ρομπέρτο Τσούκκο», περιγράφοντας την ιστορία ενός 24χρονου κατά συρροήν δολοφόνου, η οποία διαδραματίστηκε στην Τουλόν της Γαλλίας, τη δεκαετία του 1980. Είναι η ιστορία ενός νέου, με θολωμένο μυαλό κι εμμονοληπτικό ψυχισμό, που δρα κι αντιδρά ανήθικα και φαινομενικά ακατανόητα.

   Η παράσταση ξεκίνησε συστήνοντας μας ένα προς ένα τα μέλη του θιάσου, σε μία σκηνή, με μαύρο φόντο, όπου οι ηθοποιοί ήταν σαν να προετοιμάζονταν, σαν να ενδύονταν το ρόλο τους, παρουσία του κοινού. Ένα πολύ πρωτότυπο ξεκίνημα, απολύτως ταιριαστό σε ένα έργο προκλητικό κι αρκετά τολμηρό, που περιελάμβανε μεγάλες δόσεις αλήθειας και σύγχρονης πραγματικότητας. 

   Με κυρίαρχο το μαύρο φόντο διαδραματίστηκε όλο το έργο, συμβολίζοντας υποθέτω τη διαταραγμένη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή, καθώς και τη ροπή του συνόλου της κοινωνίας και των μελών αυτής προς την ηθική κατάπτωση και την εξαθλίωση των συνεκτικών τους δεσμών.   

   Το έργο ξεκινά με την απόδραση του Ρομπέρτο Τσούκκο από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας- όπου οδηγήθηκε μετά τη δολοφονία του πατέρα του-, και το σπαρταριστό διάλογο μεταξύ των δύο φυλάκων, οι οποίοι, μεταξύ παραισθήσεων, λογικής και καθήκοντος, μοιράζονται τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους, κρατώντας τους φακούς τους ανά χείρας.

   Ακολουθεί η δεύτερη πράξη, κατά την οποία ο ήρωας σχεδόν εισβάλλει στο ίδιο του το σπίτι και γυρεύει από τη μητέρα του την «αρματωσιά» του… Από τα λόγια και τους χαρακτηρισμούς που απευθύνει η μητέρα στο γιο της, μου λύθηκαν πολλές απορίες σε σχέση με τις διαταραχές του πρωταγωνιστή…

   Στο σημείο αυτό πρέπει να ομολογήσω ότι θα ήθελα να περιγράψω την κάθε πράξη του έργου, και να μοιραστώ μαζί σας τα συμπεράσματά μου, τις σκηνές που γέλασα μέχρι δακρύων, αλλά κι εκείνες που προβληματίστηκα εντόνως, μα δεν θα το κάνω. Γιατί είναι μία παράσταση που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε. Μία παράσταση που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις θεατρικές παραστάσεις της πρωτεύουσας, των επαγγελματιών ηθοποιών και των δαπανηρών παραγωγών.

   Ο «Ρομπέρτο Τσούκκο», του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας, μας απέδειξε πώς με πενιχρά μέσα και περιορισμένο προϋπολογισμό, αλλά με πολύ μεράκι, υπάρχει η δυνατότητα να ανέβει μία παράσταση κα-τα-πλη-κτι-κή.

   Καθοριστικό ρόλο στο επιτυχημένο, τελικό αποτέλεσμα έπαιξαν οι ηθοποιοί του έργου στο σύνολό τους και ο καθένας τους ξεχωριστά. Ο Γιάννης Κανδηλιώτης, ερμηνεύοντας τον Ρομπέρτο Τσούκκο, είχε μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του, υιοθετώντας επακριβώς το σκοτεινό κι απλανές βλέμμα ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Η Σοφία Αθάνατου, στο ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή, και η Σταυρούλα Καραγιάννη, ως μητέρα της Παιδούλας, ήταν εξαιρετικές. Και στο δεύτερο ρόλο τους, στη σκηνή της ομηρίας, στο πάρκο, ήταν ξεκαρδιστικές. Η Κατερίνα Ντόβολου, ως Παιδούλα, φαινόταν λες και ήταν κομμένη και ραμμένη για το συγκεκριμένο ρόλο. Πραγματικά, ήταν όλοι τους απίθανοι κι απολαυστικοί! Η Ειρήνη Κατσαρού, ο Παναγιώτης Φέξης, ο Ευάγγελος Σουπικιώτης, η Έφη Παπαδοπούλου, ο Αντώνης Νηφόρος, ο Γιώργος Σταματέλος, η Ναταλία Μιλάκοβα, ο Σπύρος Τυπάλδος, η Τάνια Νικολαϊδου, ο Νίκος Ζαβιτσάνος, ο Κωνσταντίνος Μουρούτογλου, ο Σπύρος Γαλανόπουλος, η Ίνη Νταντάμη, η Κατερίνα Ντόβα. Ανταποκρίθηκαν επάξια στις απαιτήσεις των ρόλων τους! Πολλά «μπράβο» σε όλους! Και, φυσικά, στη σκηνοθέτιδα Λουκία Κατωπόδη! Ήταν φανερή η αγάπη όλων για το καλό θέατρο!

   Το έργο έριξε αυλαία- θυμίζοντας μ’ έναν τρόπο την αρχή- υπό τους ήχους και τα νοήματα στίχων γαλλικών, ουσιαστικά επίκαιρων κι αποκαλυπτικών. Θέλω να μαρτυρήσω περισσότερα, μα ξέρω ότι δεν πρέπει. Ελπίζω μ’ ετούτο εδώ το άρθρο να παρακίνησα την περιέργεια σας αρκετά, ώστε να πάτε στο Κέντρο Νεότητας του Δήμου Λευκάδας, στα Βαρδάνια, και να παρακολουθήσετε- σε μία από τις παραστάσεις που απομένουν- τον «Ρομπέρτο Τσούκκο» επί το έργον.

   Προσωπικά, αύριο το βράδυ, θα είμαι πάλι εκεί!

Στις 11, 12, 18 & 19 Δεκεμβρίου. Ώρα έναρξης: 20:30. Τιμή Εισιτηρίου: 5 Ευρώ.

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Έντεχνη Αγάπη

   "Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!". Αυτός ήταν ο τίτλος κι η ακριβής θεματολογία της διημερίδας που διοργανώθηκε στη Λευκάδα, κατά τα τέλη του Οκτωβρίου, με κεντρικό ομιλητή τον ψυχίατρο, ψυχαναλυτή και συγγραφέα Νίκο Σιδέρη. Το Γραφείο Σχολικών Συμβούλων Α/Βάθμιας και Β/Βάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Λευκάδας και το Κέντρο Συμβουλευτικής και Προγραμματισμού Λευκάδας, σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, προσκάλεσαν τον κ. Σιδέρη, να επισκεφθεί το νησί και- στα πλαίσια της διημερίδας- να ενημερώσει τους γονείς, και παράλληλα τους εκπαιδευτικούς, αναφορικά με τις απορίες, τα προβλήματα και τις δυσκολίες που πιθανότατα αντιμετωπίζουν, μεγαλώνοντας κι αναθρέφοντας παιδιά. 

   Προσωπικά, έσπευσα να παρακολουθήσω τον κ. Σιδέρη, τόσο από επαγγελματικό, όσο κι από προσωπικό ενδιαφέρον. Γιατί, ο,τιδήποτε μαθαίνουμε μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τους εαυτούς, τις βαθύτερες ανάγκες κι επιθυμίες μας, σε μία αέναη προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του ψυχισμού μας.

   Κράτησα αρκετές σημειώσεις, ακούγοντας τον κ. Σιδέρη να αναπτύσσει τις επιστημονικές του απόψεις, και να αναφέρει με τρόπο γλαφυρό διάφορα παραδείγματα, διανθίζοντας τα με το μοναδικό του χιούμορ και την παραστατικότητα των εκφραστικών του μέσων. Σημειώσεις που σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας, όπως ακριβώς τις εξέλαβα, βάσει του ιδιαίτερου υποκειμενισμού, που διακρίνει τον καθένα μας.

   Πρώτη φορά, λοιπόν, άκουσα τον όρο "έντεχνη αγάπη". Με αυτό το χαρακτηρισμό περιέγραψε ο κ. Σιδέρης την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους, η πεμπτουσία της οποίας είναι η αποδοχή και η άφοβη καθοδήγηση των παιδιών από τους γονείς τους, οι οποίοι πρέπει να υφίστανται στο πλευρό τους κυρίως ψυχικά, επιβεβαιώνοντας διαρκώς την ύπαρξη των τέκνων τους.

   Ένα άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όταν το παιδί αισθάνεται ότι ο γονιός του φοβάται, τότε το παιδί τρέμει, διαλύεται και πολλές φορές βιώνει όλη αυτήν την κατάσταση ενοχικά, θεωρώντας ότι είναι δική του η ευθύνη για τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται ο γονιός του. Υπάρχουν δε φορές που- ένεκα των δεδομένων συνθηκών- το παιδί ωθείται στην παραβατικότητα, φαινόμενο ιδιαίτερα συχνό τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια, ο γονιός δεν πρέπει να παλιμπαιδίζει, πρέπει να είναι πολύ κοντά και λίγο πιο ψηλά από το παιδί του, να γνωρίζει τι είναι αυτό που το ευχαριστεί και τι το δυσαρεστεί.

   Ο κ. Σιδέρης μίλησε ακόμα για τις περιπτώσεις εκείνες των παιδιών που μπορεί να διαθέτουν φυσικούς, θεσμικούς, υλικούς γονείς, αλλά παρόλα αυτά να βιώνουν ψυχική ορφάνια. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν, δηλαδή, το παιδί δεν έχει ψυχικούς γονείς, τότε νιώθει μόνο κι ακυβέρνητο στον κόσμο. Κι απ' ότι μάθαμε: "δεν υπάρχει τραγικότερο πλάσμα από το ακυβέρνητο παιδί".

   Ένα δείγμα ψυχικής ορφάνιας είναι το παιδί να πιάνεται κορόιδο και να πέφτει σε διάφορες παγίδες, γιατί τα πονηρά της ζωής περιμένουν, καραδοκούν σε κάθε δεύτερο βήμα. Γιατί, ό,τι δεν μαθαίνει το παιδί από τους γονείς, το μαθαίνει από τα χαστούκια της ζωής, με δύσκολο και τραυματικό τρόπο.

   Την ομιλία του κ. Σιδέρη ακολούθησε η διατύπωση ερωτήσεων από την πλευρά των παρευρισκομένων. Γονείς, εκπαιδευτικοί, κι "έμφυτα περίεργοι κι ανήσυχοι"- η περίπτωσή μου, δηλαδή-, υπέβαλλαν τα ερωτήματά τους στον προσκεκλημένο ομιλητή, ερωτήματα που αρκετές φορές, εκφράζοντας προσωπικές αγωνίες και άγχη, εξέθεσαν λίγο πιο ιδιαίτερες λεπτομέρειες της ζωής του καθενός, δημιουργώντας στιγμιαία ένα κλίμα αμηχανίας. Ήταν, όμως, για καλό.

    Τι εννοώ? Όταν βλέπεις γονείς που ενδιαφέρονται να μάθουν, να εντοπίσουν και να παραδεχθούν τα όποια λάθη τους, ώστε να διαφοροποιήσουν τις συμπεριφορές τους προς όφελος των παιδιών τους, είναι σίγουρα για καλό.Είναι το πρώτο βήμα για τη διαμόρφωση υγιών προσωπικοτήτων που θα συνθέσουν μελλοντικά μία καλύτερη κοινωνία, με αρμονία και ψυχική ισορροπία.

   Και τα σημερινά παιδιά είναι πολύ τυχερά γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί υπάρχει πληροφόρηση κι όποιος επιθυμεί μπορεί να μάθει και να εξελιχθεί. Τερματίζοντας ένα φαύλο κύκλο σφαλμάτων κι αστοχιών που περνούσε κληρονομικά, από γενιά σε γενιά.

   Θέλει, τελικά, κι η αγάπη το δικό της τρόπο. Ή μάλλον τη δική της τέχνη για ν' ανθίσει και να καρποφορήσει!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com 

Ανεξιθρησκία

   Με τον όρο "ανεξιθρησκία" εννοούμε την ελευθερία κάθε πολίτη να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί και να μη διώκεται για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, καθώς και την ανοχή της πολιτείας προς τη θρησκεία κάθε πολίτη, η οποία εκφράζεται με τη συνταγματική κατοχύρωση της παραπάνω ελευθερίας.
   Ορισμένοι, πιθανώς, να αναρωτηθείτε πώς μου προέκυψε το συγκεκριμένο θέμα και τι ακριβώς μ' ενέπνευσε ώστε ν' ασχοληθώ. Τις προάλλες, συγκεκριμένα τη 16η Νοεμβρίου, ημέρα Τρίτη, εκπρόσωποι των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Αθήνας συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια, την Πλατεία Αττικής, την Πλατεία Κουμουνδούρου και άλλα σημεία της Αττικής, με σκοπό να προσευχηθούν, την πρώτη ημέρα της μουσουλμανικής εορτής του Μπαϊράμ, σύμφωνα με τη θρησκευτική τους παράδοση. Μάλιστα, η δημόσια αυτή προσευχή πραγματοποιήθηκε νωρίς το πρωί, από τις επτά και μισή έως τις οκτώ και μισή, ώστε να μην δημιουργηθεί επιπλέον πρόβλημα στο ήδη επιβαρυμένο κυκλοφοριακό της πρωτεύουσας.
   Όλα θα είχαν εξελιχθεί ομαλά, αν το εκρηκτικό, ελληνικό ταμπεραμέντο δεν έκανε την εμφάνιση του! Οργισμένοι Έλληνες πολίτες οπλίστηκαν με γιαούρτια κι αυγά τα οποία εξαπέλυσαν εναντίον των μουσουλμάνων, εκείνη ακριβώς την ώρα της θρησκευτικής τους κατάνυξης.
   Ειλικρινά, κατανοώ την αγανάκτηση των Αθηναίων, ορισμένοι από τους οποίους επέλεξαν να την εκδηλώσουν κατά τον προαναφερόμενο τρόπο. Η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί σημαντικά στην περιοχή της Αττικής, ειδικά στις περιοχές εκείνες που διαμένουν κατά κύριο λόγο οι μετανάστες. Βιασμοί, ληστείες, φόνοι είναι πλέον θέματα που περιλαμβάνονται στην καθημερινή ατζέντα των Αθηναίων, σκορπώντας το φόβο και στοιχειώνοντας τις ζωές τους. Περιστατικά βίας που έχουν κάνει την εμφάνιση τους και στην ελληνική επαρχία, ακολουθώντας κι αυτά με τη σειρά τους την εποχική τάση της αποκέντρωσης.
   Από την άλλη μεριά, όμως, οι μετανάστες είναι εδώ και χρόνια γεγονός, που όλοι μας πρέπει ν' αποδεχθούμε. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπου συγκεκριμένα το μουσουλμανικό στοιχείο είναι έντονο κι εμφανέστατο. Κι αυτό, γιατί η πλειοψηφία των μουσουλμάνων σε όποιο κράτος κι αν μένουν, παραμένουν πιστοί στη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα τους, που σχετίζονται τόσο με την ενδυμασία τους, όσο και με απλές συνήθειες της καθημερινής τους ζωής, γεγονός, βέβαια, που εκφράζει την αδυναμία τους ή πιο σωστά την απροθυμία τους να ενσωματωθούν στις κοινωνίες που έχουν επιλέξει να ζουν και να βιοπορίζονται.
   Όσον αφορά στην έννοια της ανεξιθρησκίας, αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε από την υπόλοιπη Ευρώπη είναι ότι τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη σέβονται και αποδέχονται ουσιαστικά και στην πράξη τα θρησκευτικά τους πιστεύω, παραχωρώντας τους εδαφικές εκτάσεις όπου έκτισαν επίσημους χώρους λατρείας της μουσουλμανικής θρησκείας, τα γνωστά τζαμιά. Στο Παρίσι ανεγέρθηκε τζαμί το 1923, στη Βιέννη το 1979 και στη Ρώμη υπάρχει τζαμί χωρητικότητας 5.000 ανθρώπων. Η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει χτιστεί τζαμί είναι η Αθήνα.
   Η λύση, λοιπόν, για την αποφυγή δυσάρεστων συμβάντων παρόμοιων με αυτών που συνέβησαν τη 16η Νοεμβρίου, είναι η ανέγερση τζαμιού στην πρωτεύουσα. Πρόταση υπέρ της οποίας έχει τοποθετηθεί επισήμως και η Εκκλησία της Ελλάδος.
   Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Στις δύσκολες στιγμές της ζωής άλλοι σταυροκοπιούνται κι άλλοι αναφωνούν "Αλλάχ". Όλοι μας, όμως, υποφέρουμε λίγο πολύ από τα ίδια. Κανένας μας δεν εξαιρείται από τον πόνο- σωματικό και ψυχικό-, τις κακουχίες, τις αρρώστιες, τις απογοητεύσεις της ζωής. Κι αυτοί, επιπλέον, είναι ξενιτεμένοι. Έχουν αφήσει πίσω μανάδες, παιδιά, συζύγους, αδελφούς κι αδελφές. Στην πείνα, την κόπωση και την κάθε δυσκολία, μόνο τους αποκούμπι παραμένει η θρησκεία. Μην κατακρίνουμε, λοιπόν, το αυτονόητο προνόμιο στην πίστη και τη θρησκευτική λατρεία. Η ανεξιθρησκία δεν είναι πλέον ζητούμενο. Είναι κεκτημένο δικαίωμα όλων μας.

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

28ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών

Και η τρίτη ηλικία έδωσε το "παρών"!

Οι Λευκαδίτες Δρομείς

Όλα τα Έθνη τίμησαν το Αρχαιοελληνικό Πνεύμα

   Ραντεβού με την ιστορία έδωσε πληθώρα κόσμου, στις 31 Οκτωβρίου, κάτω από το φωτεινό κι ηλιόλουστο αττικό ουρανό. Δρομείς απ’ όλο τον κόσμο, φόρεσαν τα καλά τους- στην προκειμένη περίπτωση τ’ αθλητικά τους- και συναντήθηκαν στο Μαραθώνα, όπου δόθηκε η εκκίνηση του 28^ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών, κατά τον οποίο γιορτάστηκε η επέτειος των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα.

   Ήταν το 490 π.Χ. όταν, μετά τη νίκη των Αθηναίων στην εν λόγω Μάχη, ένας από τους στρατιώτες μετέφερε, τρέχοντας τη διαδρομή από το Μαραθώνα στην Αθήνα, το μήνυμα της νίκης. Φτάνοντας στον προορισμό του, ξεψύχησε, αφού πρώτα ψιθύρισε «Νενικήκαμεν». Να επισημάνω, επιπρόσθετα, ότι και ο φετινός Κλασικός Μαραθώνιος ήταν αφιερωμένος στη μνήμη του βαλκανιονίκη Γρηγόρη Λαμπράκη.

   Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912. Αν και ιατρός στο επάγγελμα, ασχολήθηκε με τον κλασικό αθλητισμό, πετυχαίνοντας σημαντικές επιτυχίες και διακρίσεις με τη συμμετοχή του τόσο σε Πανελλήνιους και Βαλκανικούς Αγώνες, όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ανέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δράση, την οποία συνέχισε και στα μετακατοχικά χρόνια, μέσω πολλών δραστηριοτήτων κι εκφράσεων, όπου παράλληλα με τις διακρίσεις στην επιστήμη του, ήταν κι ένας εκ των ιδρυτών της Ελληνικής Επιτροπής για την Ειρήνη. Ως Μεγάλος Ειρηνιστής, άνθρωπος πολυπράγμων και χαρισματικός, με πνεύμα αεικίνητο και δοτικό, θα αποτελέσει μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του Ελληνισμού. Κάθε χρονιά, λοιπόν, ο Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών τιμά το λαμπρό αυτόν άνθρωπο, ο βίος και τα ιδανικά του οποίου πρέπει να εμπνεύσουν όλους μας.

   Στο φετινό Μαραθώνιο η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Άνθρωποι από κάθε μεριά του κόσμου ήρθαν στην Αθήνα, προκειμένου να λάβουν μέρος σε αυτόν τον ιστορικό αγώνα. Για να ακριβολογώ, 22.000 δρομείς εκδήλωσαν την επιθυμία να τρέξουν την κλασική Μαραθώνια διαδρομή. Μάλιστα, λόγω του πολυάριθμου των συμμετοχών, για πρώτη φορά, εφαρμόστηκε «η εκκίνηση κατά κύματα». Δόθηκαν, δηλαδή, επτά διαδοχικές εκκινήσεις με διαφορά ολίγων λεπτών η μία από την άλλη. Φαντάζεστε τι συνωστισμός επικράτησε εκείνη την ώρα, στη γραμμή της αφετηρίας? Θα ήταν από τις λίγες φορές που κάποιος στριμώχτηκε, περιμένοντας να έρθει η σειρά του, αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα.

   Η αυθεντική Μαραθώνια Διαδρομή δεν είναι απλή υπόθεση. Χαρακτηρίζεται από κομμάτια άλλοτε κατηφορικά κι άλλοτε ανηφορικά, περιλαμβάνοντας και κατηφόρες με απότομη κλίση, καθώς και έντονες και παρατεταμένες ανηφόρες. Βέβαια, όταν κάποιος έχει αποφασίσει να τρέξει σαράντα δύο ολόκληρα χιλιόμετρα, θεωρώ ότι οι ανηφόρες κι οι κατηφόρες φαντάζουν- στον αποφασισμένο του ψυχισμό- απλές λεπτομέρειες. Να επισημάνω δε, ότι αν κάποιος δεν ήθελε, για όποιο λόγο, να τρέξει ολόκληρη τη διαδρομή, υπήρχαν κι οι εναλλακτικές επιλογές των πέντε και δέκα χιλιομέτρων, καθώς κι αυτή του Δυναμικού Βαδίσματος.

   Μεταξύ των δρομέων, που ήρθαν στην Αθήνα απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, δυναμικό «παρών» στη διοργάνωση έδωσαν και οι Λευκαδίτες δρομείς. Την ιστορική Μαραθώνια Διαδρομή έτρεξαν οι ακόλουθοι: Δημήτρης Σολδάτος, Ντίνος Σπηλιόπουλος, Άγγελος Βουκελάτος, Γιάννης Κ. Κατωπόδης, Γεράσιμος Βουκελάτος, Ελευθέριος Χαλκιάς, Σπύρος Χαλκιάς, Σπύρος Κολογγιός, Γιάννης Φραγκούλης, Ευγένιος Ζακυνθινός, Μιχάλης Κονιδάρης, Σπύρος Μαραγκός, και το γυναικείο πληθυσμό του νησιού εκπροσώπησε η κ. Φωτεινή Σωπηλίδου. Τη διαδρομή των δέκα χιλιομέτρων έτρεξαν οι: Keerin McLeod, Θεόδωρος Βαγενάς και Γιάννης Κουσουράκος.

   Τα σχόλια όλων τους ήταν ενθουσιώδη. Συγκεκριμένα, ο μαραθωνοδρόμος Σπύρος Μαραγκός μοιράστηκε μαζί μας τις εντυπώσεις του, λέγοντας: «Ήταν μία θαυμάσια εμπειρία. Η συμμετοχή, σε σχέση με άλλες χρονιές, ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη. Ήρθαν άνθρωποι από όλες τις ηπείρους, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό. Βοήθησε, βέβαια, σε αυτό τόσο ο καιρός, όσο και η καλή διαφήμιση της διοργάνωσης, που έγινε από την πολιτεία. Υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός από όλους, πράγμα που βοήθησε και στη μείωση των χρόνων. Φέτος, και λόγω της επετείου και λόγω της καλής οργάνωσης, η Αθήνα δέχθηκε και τη χρυσή επιβράβευση από την IAAF, την Παγκόσμια Ομοσπονδία, οπότε έχουμε πλέον κι εμείς εδώ στην Ελλάδα έναν Μαραθώνιο Αγώνα που χαρακτηρίστηκε Χρυσός, όπως είναι αυτός της Νέας Υόρκης και άλλοι ανά τον κόσμο». Στη συνέχεια, ο έτερος μαραθωνοδρόμος Μιχάλης Κονιδάρης μας μίλησε κι αυτός με τη σειρά του για την εμπειρία του: «Ήταν πραγματικά υπέροχα. Πρώτη φορά συμμετείχαμε τόσοι πολλοί δρομείς από τη Λευκάδα. Ελπίζουμε του χρόνου, να μας ακολουθήσουν κι άλλοι, τρέχοντας τον πρώτο τους μαραθώνιο», συμπληρώνοντας: «Προπονούμαστε καθημερινά στο γήπεδο της Λευκάδας, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες. Έχουμε τη δυνατότητα να προπονηθούμε μόνο μέχρι τις τέσσερις και μισή, το αργότερο, γιατί μετά το γήπεδο κλείνει, αφού στερείται φωτισμού». Το ίδιο παράπονο εξέφρασε και ο κ. Μαραγκός, προτείνοντας παράλληλα: «Ένας προβολέας φτάνει για όλο το στάδιο!».

   Για να επανέλθω, όμως, στο προκείμενο, που δεν είναι άλλο από το Μαραθώνιο των Αθηνών, ήθελα να αναφερθώ και στο τυπικό κομμάτι του αγώνα, σύμφωνα με το οποίο πρώτος τερμάτισε ο Ρέιμοντ Μπετ με χρόνο 2:12.40, δεύτερος  ο Τζόναθαν Κίπκοριρ με 2:14.05 και τρίτος ο Έντουιν Κιμουτάι με 2:15.21. Και οι τρεις προέρχονται από την Κένυα. Στις γυναίκες, νικήτρια αναδείχθηκε η Ράσα Ντραζνταουκάιτε από τη Λιθουανία με χρόνο 2:31.06, ρεκόρ κλασικού μαραθωνίου.

   Μεταξύ των συμμετεχόντων υπήρξαν και κάποιοι δρομείς ιδιαίτεροι, όπως η κ. Μαρία Μενούνος, Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος, και ο πρωθυπουργός της χώρας μας, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, οι οποίοι επέλεξαν να τρέξουν τη διαδρομή των δέκα χιλιομέτρων. Η κ. Μενούνος ήρθε από την Αμερική με τους γονείς της, μόνο και μόνο για να συμμετάσχουν όλοι μαζί στον 28^ο Μαραθώνιο Αθηνών, και δεν παρέλειψε να δηλώσει ότι επιστρέφοντας στην Αμερική θα δώσει στο γεγονός τη δημοσιότητα που του αξίζει. Από την άλλη μεριά, ο κ. Παπανδρέου, με στολή κι εξοπλισμό επαγγελματία δρομέα, έτρεξε την απόσταση των δέκα χιλιομέτρων και τερματίζοντας δήλωσε: «Η Ελλάδα έχει και αυτή το δικό της μαραθώνιο, αλλά σίγουρα όλοι μαζί θα τερματίσουμε και ελπίζω το γρηγορότερο», αναφερόμενος στις οικονομικές και άλλες δυσκολίες που περνάει η χώρα μας την τρέχουσα περίοδο. Παράλληλα, αξιοποίησε την ευκαιρία για να στείλει μηνύματα υπέρ της ειρήνης, της συνεργασίας, της αγάπης, του αθλητισμού και των λοιπών ολυμπιακών ιδεωδών σε όλο τον κόσμο.

   Η Μαραθώνια Διαδρομή ολοκληρώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας- το γνωστό σε όλους μας «Καλλιμάρμαρο»-, στο οποίο τερμάτισαν οι δρομείς εν μέσω επιφωνημάτων θαυμασμού και μεγάλης συγκίνησης. Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο φανερώνουν το ενθουσιώδες κλίμα που επικρατούσε στο κατάμεστο «Καλλιμάρμαρο», την Κυριακή της 31^ης Οκτωβρίου, όπου συνυπήρξαν αρμονικά όλα τα έθνη κι όλες οι ηλικίες, διαδηλώνοντας το σεβασμό τους για την ιστορία της Ελλάδος και γιορτάζοντας συνάμα την αγάπη τους για το μεγαλείο του αθλητισμού.

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com