Έντεχνη Αγάπη

   "Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!". Αυτός ήταν ο τίτλος κι η ακριβής θεματολογία της διημερίδας που διοργανώθηκε στη Λευκάδα, κατά τα τέλη του Οκτωβρίου, με κεντρικό ομιλητή τον ψυχίατρο, ψυχαναλυτή και συγγραφέα Νίκο Σιδέρη. Το Γραφείο Σχολικών Συμβούλων Α/Βάθμιας και Β/Βάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Λευκάδας και το Κέντρο Συμβουλευτικής και Προγραμματισμού Λευκάδας, σε συνεργασία με το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, προσκάλεσαν τον κ. Σιδέρη, να επισκεφθεί το νησί και- στα πλαίσια της διημερίδας- να ενημερώσει τους γονείς, και παράλληλα τους εκπαιδευτικούς, αναφορικά με τις απορίες, τα προβλήματα και τις δυσκολίες που πιθανότατα αντιμετωπίζουν, μεγαλώνοντας κι αναθρέφοντας παιδιά. 

   Προσωπικά, έσπευσα να παρακολουθήσω τον κ. Σιδέρη, τόσο από επαγγελματικό, όσο κι από προσωπικό ενδιαφέρον. Γιατί, ο,τιδήποτε μαθαίνουμε μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τους εαυτούς, τις βαθύτερες ανάγκες κι επιθυμίες μας, σε μία αέναη προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του ψυχισμού μας.

   Κράτησα αρκετές σημειώσεις, ακούγοντας τον κ. Σιδέρη να αναπτύσσει τις επιστημονικές του απόψεις, και να αναφέρει με τρόπο γλαφυρό διάφορα παραδείγματα, διανθίζοντας τα με το μοναδικό του χιούμορ και την παραστατικότητα των εκφραστικών του μέσων. Σημειώσεις που σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας, όπως ακριβώς τις εξέλαβα, βάσει του ιδιαίτερου υποκειμενισμού, που διακρίνει τον καθένα μας.

   Πρώτη φορά, λοιπόν, άκουσα τον όρο "έντεχνη αγάπη". Με αυτό το χαρακτηρισμό περιέγραψε ο κ. Σιδέρης την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους, η πεμπτουσία της οποίας είναι η αποδοχή και η άφοβη καθοδήγηση των παιδιών από τους γονείς τους, οι οποίοι πρέπει να υφίστανται στο πλευρό τους κυρίως ψυχικά, επιβεβαιώνοντας διαρκώς την ύπαρξη των τέκνων τους.

   Ένα άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όταν το παιδί αισθάνεται ότι ο γονιός του φοβάται, τότε το παιδί τρέμει, διαλύεται και πολλές φορές βιώνει όλη αυτήν την κατάσταση ενοχικά, θεωρώντας ότι είναι δική του η ευθύνη για τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται ο γονιός του. Υπάρχουν δε φορές που- ένεκα των δεδομένων συνθηκών- το παιδί ωθείται στην παραβατικότητα, φαινόμενο ιδιαίτερα συχνό τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια, ο γονιός δεν πρέπει να παλιμπαιδίζει, πρέπει να είναι πολύ κοντά και λίγο πιο ψηλά από το παιδί του, να γνωρίζει τι είναι αυτό που το ευχαριστεί και τι το δυσαρεστεί.

   Ο κ. Σιδέρης μίλησε ακόμα για τις περιπτώσεις εκείνες των παιδιών που μπορεί να διαθέτουν φυσικούς, θεσμικούς, υλικούς γονείς, αλλά παρόλα αυτά να βιώνουν ψυχική ορφάνια. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν, δηλαδή, το παιδί δεν έχει ψυχικούς γονείς, τότε νιώθει μόνο κι ακυβέρνητο στον κόσμο. Κι απ' ότι μάθαμε: "δεν υπάρχει τραγικότερο πλάσμα από το ακυβέρνητο παιδί".

   Ένα δείγμα ψυχικής ορφάνιας είναι το παιδί να πιάνεται κορόιδο και να πέφτει σε διάφορες παγίδες, γιατί τα πονηρά της ζωής περιμένουν, καραδοκούν σε κάθε δεύτερο βήμα. Γιατί, ό,τι δεν μαθαίνει το παιδί από τους γονείς, το μαθαίνει από τα χαστούκια της ζωής, με δύσκολο και τραυματικό τρόπο.

   Την ομιλία του κ. Σιδέρη ακολούθησε η διατύπωση ερωτήσεων από την πλευρά των παρευρισκομένων. Γονείς, εκπαιδευτικοί, κι "έμφυτα περίεργοι κι ανήσυχοι"- η περίπτωσή μου, δηλαδή-, υπέβαλλαν τα ερωτήματά τους στον προσκεκλημένο ομιλητή, ερωτήματα που αρκετές φορές, εκφράζοντας προσωπικές αγωνίες και άγχη, εξέθεσαν λίγο πιο ιδιαίτερες λεπτομέρειες της ζωής του καθενός, δημιουργώντας στιγμιαία ένα κλίμα αμηχανίας. Ήταν, όμως, για καλό.

    Τι εννοώ? Όταν βλέπεις γονείς που ενδιαφέρονται να μάθουν, να εντοπίσουν και να παραδεχθούν τα όποια λάθη τους, ώστε να διαφοροποιήσουν τις συμπεριφορές τους προς όφελος των παιδιών τους, είναι σίγουρα για καλό.Είναι το πρώτο βήμα για τη διαμόρφωση υγιών προσωπικοτήτων που θα συνθέσουν μελλοντικά μία καλύτερη κοινωνία, με αρμονία και ψυχική ισορροπία.

   Και τα σημερινά παιδιά είναι πολύ τυχερά γι' αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί υπάρχει πληροφόρηση κι όποιος επιθυμεί μπορεί να μάθει και να εξελιχθεί. Τερματίζοντας ένα φαύλο κύκλο σφαλμάτων κι αστοχιών που περνούσε κληρονομικά, από γενιά σε γενιά.

   Θέλει, τελικά, κι η αγάπη το δικό της τρόπο. Ή μάλλον τη δική της τέχνη για ν' ανθίσει και να καρποφορήσει!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com