Οι εποχές που διανύουμε είναι δύσκολες, απαιτητικές κι ανταγωνιστικές. Όλα κινούνται με ρυθμούς γοργούς, ακολουθώντας ταχύτητες υψηλές, που δεν επιτρέπουν την εμβάθυνση, την αναζήτηση της λεπτομέρειας κι εν τέλει την καλλιέργεια του ιδιαίτερου, του ξεχωριστού. Ως φυσικό επακόλουθο, όλοι τείνουν να μοιάζουν μεταξύ τους, να φέρουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, αποκλείοντας την έννοια της μοναδικότητας, που εκ των πραγμάτων κουβαλά ο καθένας μας.
Η κατάσταση που μόλις περιέγραψα, η επονομαζόμενη εξομοίωση, είναι επιπλέον κι ανάγκη συναισθηματική, αφού μέσω αυτής της διαδικασίας ταυτιζόμαστε, αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου, ότι είμαστε μέλη κάποιας ομάδας, ως αντίδοτο στα συναισθήματα της μοναξιάς και της αβεβαιότητας, τα οποία- ειδικά στους σημερινούς καιρούς- βρίσκονται σε έξαρση. Ανάγκη ή τάση, η εξομοίωση εξυπηρετεί από πολλές απόψεις μία κοινωνία που δεν πολυσκοτίζεται να ψάξει τα πράγματα σε βάθος, παρά τα αντιμετωπίζει επιδερμικά. Αγγίζοντας, απλά και μόνο, την επιφάνεια τους.
Στον αντίποδα, ο συντηρητισμός της σπάει κόκκαλα, κατακρίνοντας καθετί και όποιον της φαντάζει επιφανειακός. Τα κριτήρια δε, βάσει των οποίων ενδέχεται να κατηγορηθεί κάποιος ως επιδερμικός, είναι απολύτως παράλογα και φαιδρά. Στερούνται οποιασδήποτε λογικής. Μα αυτό είναι μία άλλη κουβέντα...
Μία από τις πιο πολυσυζητημένες και συνάμα πολύπαθες έννοιες είναι αυτή της ομορφιάς. Όλοι πασχίζουμε, με κάθε μέσο κι αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα, να δείχνουμε όμορφοι. Επιθυμία απολύτως φυσιολογική και θεμιτή, αρκεί να μην γίνεται με τρόπο μονόπλευρο και στατικό.
Φοράμε τακούνια για να δείχνουμε πιο ψηλές, χρησιμοποιούμε καλλυντικά τύπου μεϊκάπ για να κρύψουμε τα σημάδια, που έχουν αποτυπωθεί τεχνηέντως στα πρόσωπά μας από τις εμπειρίες της ζωής, φυτεύουμε βλεφαρίδες, προσθέτουμε τούφες στο τριχωτό της κεφαλής μας για να πείσουμε ότι διαθέτουμε μία πλούσια και λαμπερή κόμη. Οι πιο "τολμηρές" επεμβαίνουν στην εμφάνισή τους και μέσω της πλαστικής χειρουργικής, η οποία να υπογραμμίσουμε ότι προωθείται υπερβολικά τα τελευταία χρόνια από τα διάφορα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους τους. Έτσι, αυξάνουμε το μέγεθος του μπούστου μας, κάνουμε λιποαναρρόφηση, απενεργοποιούμε τους μυς του προσώπου μας με διάφορες ενέσιμες ουσίες, κι έχει ο Θεός. Οι δικές μας ανασφάλειες να' ναι καλά κι η επιστήμη θα συνεχίσει να βρίσκει και ν' ανακαλύπτει, εκπλήσσοντας μας με την εφευρετικότητα και τη φαντασία της. Όλα αυτά, βέβαια, με το απαραίτητο τίμημα που καλούμασθε να πληρώσουμε κάθε φορά, τόσο από υλικής, μα κυρίως από ψυχικής απόψεως...
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, επιβαρύνουμε την καθημερινότητά μας και μ' άλλες ανησυχίες, αφού για να διαβούμε την πόρτα του σπιτιού μας και ν' αναλάβουμε τις υποχρεώσεις της ημέρας, περνάμε νωρίτερα τουλάχιστον μία ώρα μπροστά στον καθρέφτη, συνδύαζοντας χρώματα, τάσεις κι απόψεις στυλιστικές. Έρμαια μιας μόδας που αλλάζει μέχρι να πούμε κύμινο, εξυπηρετώντας συμφέροντα πολυεθνικών κι αντικατοπτρίζοντας ενδόμυχες επιθυμίες αμφιλεγόμενων ψυχισμών.
Σπαζοκεφαλιάζοντας άνευ προηγουμένου, ξοδεύοντας ατελείωτες ώρες στα μαγαζιά, κι ακόμα περισσότερες ώρες στον καναπέ ξεφυλλίζοντας περιοδικά, σκεπτόμενες κι αναλογιζόμενες την επόμενη αγορά, την αλλαγή εκείνη που θα μας κρύψει κάνα δυο χρονάκια ακόμα, το αθόρυβο ξεπατίκωμα της κόμμωσης της τάδε χολιγουντιανής σταρ ή της δείνα συναδέλφου του διπλανού γραφείου, ή ακόμα καλύτερα της "κολλητής" μας φίλης...
Ουφ! Κουράστηκα και μόνο περιγράφοντας τα!
Μα, μήπως, τελικά, μέσα σε όλα αυτά, χάσαμε ό,τι πολυτιμότερο? Μήπως ξεχάσαμε να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τον εσωτερικό, τον πραγματικό μας εαυτό? Να ανακαλύψουμε και να προάγουμε τις ιδιαίτερες, τις ξεχωριστές ψυχικές μας αρετές, και να κατευνάσουμε τις φοβίες και τα ανθρώπινα, τα ποταπά ένστικτά μας?
Πριν αρκετά χρόνια έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ: "Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ", ένα βιβλίο που περιέγραφε πώς ο πανέμορφος Ντόριαν, της ευγενικής καταγωγής και της αφελούς νιότης, έκανε μία ιδιατέρως σκληρή συμφωνία με το διάβολο, προκειμένου να διατηρήσει αιώνια, ανέπαφο το εξωτερικό του κάλλος. Αγνοούσε, όμως, το τίμημα...
Το βιβλίο αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1891. Είναι στ' αλήθεια σοκαριστικό το πόσο προφητικό έμελλε να γίνει...
Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com
Φοράμε τακούνια για να δείχνουμε πιο ψηλές, χρησιμοποιούμε καλλυντικά τύπου μεϊκάπ για να κρύψουμε τα σημάδια, που έχουν αποτυπωθεί τεχνηέντως στα πρόσωπά μας από τις εμπειρίες της ζωής, φυτεύουμε βλεφαρίδες, προσθέτουμε τούφες στο τριχωτό της κεφαλής μας για να πείσουμε ότι διαθέτουμε μία πλούσια και λαμπερή κόμη. Οι πιο "τολμηρές" επεμβαίνουν στην εμφάνισή τους και μέσω της πλαστικής χειρουργικής, η οποία να υπογραμμίσουμε ότι προωθείται υπερβολικά τα τελευταία χρόνια από τα διάφορα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους τους. Έτσι, αυξάνουμε το μέγεθος του μπούστου μας, κάνουμε λιποαναρρόφηση, απενεργοποιούμε τους μυς του προσώπου μας με διάφορες ενέσιμες ουσίες, κι έχει ο Θεός. Οι δικές μας ανασφάλειες να' ναι καλά κι η επιστήμη θα συνεχίσει να βρίσκει και ν' ανακαλύπτει, εκπλήσσοντας μας με την εφευρετικότητα και τη φαντασία της. Όλα αυτά, βέβαια, με το απαραίτητο τίμημα που καλούμασθε να πληρώσουμε κάθε φορά, τόσο από υλικής, μα κυρίως από ψυχικής απόψεως...
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, επιβαρύνουμε την καθημερινότητά μας και μ' άλλες ανησυχίες, αφού για να διαβούμε την πόρτα του σπιτιού μας και ν' αναλάβουμε τις υποχρεώσεις της ημέρας, περνάμε νωρίτερα τουλάχιστον μία ώρα μπροστά στον καθρέφτη, συνδύαζοντας χρώματα, τάσεις κι απόψεις στυλιστικές. Έρμαια μιας μόδας που αλλάζει μέχρι να πούμε κύμινο, εξυπηρετώντας συμφέροντα πολυεθνικών κι αντικατοπτρίζοντας ενδόμυχες επιθυμίες αμφιλεγόμενων ψυχισμών.
Σπαζοκεφαλιάζοντας άνευ προηγουμένου, ξοδεύοντας ατελείωτες ώρες στα μαγαζιά, κι ακόμα περισσότερες ώρες στον καναπέ ξεφυλλίζοντας περιοδικά, σκεπτόμενες κι αναλογιζόμενες την επόμενη αγορά, την αλλαγή εκείνη που θα μας κρύψει κάνα δυο χρονάκια ακόμα, το αθόρυβο ξεπατίκωμα της κόμμωσης της τάδε χολιγουντιανής σταρ ή της δείνα συναδέλφου του διπλανού γραφείου, ή ακόμα καλύτερα της "κολλητής" μας φίλης...
Ουφ! Κουράστηκα και μόνο περιγράφοντας τα!
Μα, μήπως, τελικά, μέσα σε όλα αυτά, χάσαμε ό,τι πολυτιμότερο? Μήπως ξεχάσαμε να ασχοληθούμε ουσιαστικά με τον εσωτερικό, τον πραγματικό μας εαυτό? Να ανακαλύψουμε και να προάγουμε τις ιδιαίτερες, τις ξεχωριστές ψυχικές μας αρετές, και να κατευνάσουμε τις φοβίες και τα ανθρώπινα, τα ποταπά ένστικτά μας?
Πριν αρκετά χρόνια έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ: "Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ", ένα βιβλίο που περιέγραφε πώς ο πανέμορφος Ντόριαν, της ευγενικής καταγωγής και της αφελούς νιότης, έκανε μία ιδιατέρως σκληρή συμφωνία με το διάβολο, προκειμένου να διατηρήσει αιώνια, ανέπαφο το εξωτερικό του κάλλος. Αγνοούσε, όμως, το τίμημα...
Το βιβλίο αυτό πρωτοκυκλοφόρησε το 1891. Είναι στ' αλήθεια σοκαριστικό το πόσο προφητικό έμελλε να γίνει...
Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου