Η "Φλόγα της Ελπίδας" πέρασε κι από τη Λευκάδα!

   Την Κυριακή το απόγευμα, στις 12 Ιουνίου, οι αρχές του τόπου, μαζί με πλήθος πολιτών, υποδέχθηκαν στη Λευκάδα, και συγκεκριμένα στην κεντρική είσοδο του Διοικητηρίου, την Ολυμπιακή Φλόγα των "Special Olympics".

   Οι φέροντες τη «Φλόγα της Ελπίδας»- αθλητές των "Special Olympics", μαζί με παιδιά από τα ειδικά σχολεία του νησιού- διέσχισαν την κεντρική αγορά της πόλης, ακολουθούμενοι από ξένους και ντόπιους εθελοντές αθλητές, σε μία πομπή έντονα συγκινησιακή, που σε κάθε της βηματισμό μετέδιδε μαθήματα και συναισθήματα.

   Για να περιγράψω τον παλμό και το αίσθημα που επικράτησε καθ’ όλη τη διάρκεια της Τελετής, από το Πάρκο της Παραλίας μέχρι και το Διοικητήριο, θα σας μεταφέρω ένα μικρό γράμμα που βρήκα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Το γράμμα αυτό έγραψε ένας συμπατριώτης μας ο Γιάννης Κατωπόδης, μεταδίδοντας μας τις σκέψεις και τη συγκίνηση του, ως εξής:

«Θέλω να νικήσω!

  Αν όμως δεν τα καταφέρω

  βοηθήστε με να προσπαθήσω

  με θάρρος!

Αυτός είναι ο Όρκος του Αθλητή των “Special Olympics”.

Εδώ κι αν μιλάμε για Ανθρώπους που αγωνίζονται για τη δική τους υπέρβαση. Κάθε    μέρα. Κάθε στιγμή.

Άνθρωποι που διατηρούν τη δική τους Φλόγα, παντοτινά άσβηστη…

Ως δια μαγείας, προβλήματα κι ενοχλήσεις εξαφανίστηκαν, επιτρέποντας μου να χαρώ ενεργά μία Γιορτή του Παγκόσμιου Αθλητισμού. Μία Γιορτή που συμβολίζει πολλά…

Για το δικαίωμα στην προσπάθεια, τη συμμετοχή και την υπέρβαση.

Δυστυχώς, για ορισμένους ήταν ακόμη ένας τρόπος ανάδειξης και χορηγικής αυτοπροβολής…

Τρομερό ήταν το τρακ μου, από τη στιγμή που έδενα τα κορδόνια μου μέχρι και την ώρα που φόρεσα το συλλεκτικό μπλουζάκι του Γυμναστικού Συλλόγου Λευκάδας, ο οποίος μου έκανε την ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση να ενσωματωθώ στην αποστολή του, στην περιφορά της Ιερής Φλόγας, μέσα στη γενέτειρα πόλη μου.

Δεν θέλω να πω πολλά. Απλά, να πω ότι χθες ένοιωσα μια τεράστια συγκίνηση, μεγαλύτερη κι από τον τερματισμό μου στον πρώτο Μαραθώνιο που έτρεξα.

Αν είχατε την τύχη να βρεθείτε στην Τελετή που στήθηκε στο Διοικητήριο της πόλης, θα βλέπατε ένα τεράστιο χαμόγελο στα πρόσωπα αυτών των παιδιών. Προσωπικά, αυτό το χαμόγελο θα με οδηγεί για πολλά χρόνια…

Ακόμα και η καταρρακτώδης βροχή δεν στάθηκε ικανή να εμποδίσει την Τελετή. Μάλλον, ο Εθνικός Ύμνος ακούγεται καλύτερα κάτω από δυνατή βροχή.

Τελικά, το χαμόγελο και τη χαρά των παιδιών δεν τα έσβησε καμία μπόρα και καμία βροχή.

Πώς θα μπορούσε, άραγε???».

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr