Ο Λύκος

   «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του».

   Η παραπάνω παροιμία μου έρχεται στο μυαλό συχνά πυκνά, καθημερινά.

   Κι αυτό συμβαίνει γιατί συναντώ ανθρώπους και συμπεριφορές που δείχνουν να μην εννοούν, να μην αντιλαμβάνονται τα μηνύματα που τους στέλνει η ζωή, παρά εμμένουν σε συμπεριφορές και δεδομένα εμπράκτως αποτυχημένα.

   Το δικαίωμα στα λάθη είναι αναφαίρετα ανθρώπινο. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι οι λανθασμένες επιλογές είναι επιβεβλημένες στη διαρκή προσπάθεια της θνητής μας φύσης να βελτιωθεί. Τι συμβαίνει, όμως, όταν επιμένουμε στα ίδια λάθη, τις ίδιες ακατανόητες αντιδράσεις, δίχως να φιλτράρουμε μηνύματα, δίχως να εκλογικεύουμε συναισθήματα?

   Όλοι γεννηθήκαμε, ανατραφήκαμε, μεγαλώσαμε υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Συνθήκες που έδρασαν καθοριστικά στη διάπλαση και το σχηματισμό της προσωπικότητάς μας.

   Αποκλειστικά υπεύθυνοι κι ολοκληρωτικά υπαίτιοι για τη διαδικασία διαμόρφωσης κι αποκρυστάλλωσης του αξιακού μας συστήματος, άρα και της προσωπικής μας σκέψης, είναι οι γονείς μας. Μέχρι του σημείου της ενηλικίωσής μας.

   Τι γίνεται, όμως, όταν μεγαλώνοντας παρατηρείς ότι όσα σου δίδαξαν, όσα σου έταξαν δεν βρίσκουν πρακτική εφαρμογή, δεν αποδίδουν, αλλά τουναντίον σε περιορίζουν και σου δυσκολεύουν τη ζωή?

   Και δεν αναφέρομαι μόνο σε σχέσεις και διασυνδέσεις που χαρακτηρίζουν τις ανθρώπινες επαφές, αλλά κυρίως αναφέρομαι σε πρότυπα συμπεριφορών, παγιωμένες δομές και οργανωτικά σχήματα που στην πράξη έχουν απομυθοποιηθεί, έχουν κουράσει κι ενίοτε έχουν προκαλέσει απέχθεια κι αποστροφή…

   Σεβόμενη το λακωνικό χαρακτήρα της στήλης, θα περάσω στην ουσία του θέματος: ό,τι δεν αποδίδει, πρέπει ν’ αλλάζει. Η συνήθεια εξασφαλίζει μία αυταπάτη, μία επίφαση ηρεμίας, με αποτέλεσμα το παραμικρό ερέθισμα να προκαλεί αναταραχή. Το θέμα είναι ότι η Νέα Εποχή βρίσκεται προ των πυλών, και είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα εμπεριέχει ησυχία. Αντίθετα, θα χαρακτηρίζεται από έντονη ανησυχία. Κι αυτό ακριβώς είναι το ελπιδοφόρο και το υγιές.

   Όσοι επιμένουν να ζουν με φαντάσματα του παρελθόντος, να αναπαραγάγουν πρότυπα παρωχημένης σκέψης και δράσης, μη μπορώντας να ενεργοποιήσουν σύγχρονα φίλτρα και να εμπνευστούν, ισοδυναμούν με στείρα γη. Στη στείρα γη, τι να κάψεις?

   Όσα μοιάζουν ακατανόητα σήμερα, λίγος καιρός απομένει για να ξεκαθαρίσουν…

   

   Η Εξέλιξη είναι καθ’ οδόν...

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr