Πάμε Πλατεία?

   Πριν χρόνια, ο Τζίμης, το καλοαναθρεμμένο αγόρι των βορείων προαστίων και χαρακτήρας των "Δέκα Μικρών Μήτσων" του Λάκη Λαζόπουλου- εκείνος με το χαρακτηριστικό τσουλούφι που τον καθιστούσε σχεδόν μονόφθαλμο- μας παρότρυνε να πάμε πλατεία. Προφανώς, εννοούσε κάποια πλατεία όπου σύχναζε η υψηλή κοινωνία, σε μία προσπάθεια να πνίξει την ανία και να διασκεδάσει την πλήξη της, μιας και ως κοινωνία υψηλή είχε πολύ χρήμα και χρόνο να ξοδέψει...

   Ενεργοποιώντας τη φαντασία μου, γυρίζω το χρόνο πίσω και πηγαίνω μία βόλτα νοερή στην πλατεία αυτή. Οι θαμώνες λανσάρουν τα ακριβά τους αποκτήματα- βλέπε αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού, αστραφτερά κοσμήματα και ρούχα ψωνισμένα από ονομαστούς οίκους των Παρισίων-, ενώ την ίδια στιγμή κλείνουν συμφωνίες επαγγελματικές, αλλά και άλλες πιο προσωπικές... Αρμονικά ταιριάσματα λαμβάνουν χώρα στην πλατεία, αφού οι επισκέπτες της προέρχονται από την ίδια κλειστή, ομοιογενή κάστα...
   Ας επιστρέψουμε, όμως, στο σήμερα. Και πιο συγκεκριμένα στην Τετάρτη το πρωί, όταν το ημερολόγιο έδειχνε 25 του Μάη. Ήταν τότε που η πιο διαδεδομένη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, γνωστή και ως φέϊσμπουκ (facebook), πήρε φωτιά. Ο ένας "φίλος" καλούσε τον άλλο να πάει πλατεία. Γιατί? Μα λόγω αγανάκτησης, φυσικά!
   Ανάλογα με την πόλη-ορμητήριο, διάφορα γκρουπάκια έκαναν την εμφάνισή τους.
   Στη Λευκάδα δημιουργήθηκαν οι "Αγανακτισμένοι στη Λευκάδα", στα Ιωάννινα οι "Αγανακτισμένοι στα Ιωάννινα" και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα να γεμίσει η Ελλάδα αγανακτισμένους. Κάθε πόλη και μία έκφραση αγανάκτησης, η οποία θα κατέληγε το απόγευμα της ίδιας ημέρας στην κεντρική της πλατεία, με σκοπό την εξωτερίκευση της απογοήτευσης, της απόγνωσης και του θυμού απέναντι στην Ελλάδα του Μνημονίου. Απέναντι στο εξαθλιωμένο παρόν και το αμφίβολο μέλλον μιας άλλοτε υπερήφανης πατρίδας, που σήμερα, όμως, βρίσκεται υπό βαρύ οικονομικό ζυγό.
   Αν και μόνοι μας "βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας", είναι αναντίρρητη η ανάγκη για διαμαρτυρία και ξεσηκωμό. Είναι η υγιής αντίδραση ενός λαού που αισθάνεται ότι πρέπει να αντισταθεί και να μην παραδοθεί αμαχητί στην τροϊκανή λαίλαπα. Για να είμαστε, βέβαια, ειλικρινείς μεταξύ μας, χρειαστήκαμε λιγάκι "σπρώξιμο" από τους φίλους μας τους Ισπανούς, οι οποίοι διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση της οικονομίας στη δική τους χώρα, πέρασαν και το μήνυμα ότι οι Έλληνες κοιμούνται μέσω ενός πανό που ανέγραφε: "Μην φωνάζετε πολύ, θα ξυπνήσουν οι Έλληνες"... Και κάπως έτσι θίχτηκε ο εθνικός μας εγωισμός κι αποφασίσαμε να ξεβολευτούμε...
   Σηκωθήκαμε από τους καναπέδες μας και πήγαμε πλατεία. Όλοι μαζί. Άλλοι κρατώντας τηγάνια και κουτάλες κι άλλοι με όπλο τη βροντερή τους φωνή. Μετά την Τετάρτη ακολούθησαν κι άλλες συνάξεις. Κάθε φορά και πιο πολυπληθείς, κάθε φορά και πιο συμπαγείς.
   Η διαφορά είναι ότι στην πλατεία του σήμερα το πλήθος δεν είναι ομοιογενές. Ούτε πήγε εκεί για να χαλαρώσει και να βαυκαλιστεί. Άλλοι νέοι, άλλοι μεγαλύτεροι, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεόπτωχοι και νεόπλουτοι, αισιόδοξοι κι απαισιόδοξοι. Όλοι μαζί πήγαν πλατεία με την ίδια ανησυχία. Τι πρόκειται να γίνει? Τι επίκειται να συμβεί?
   Ό,τι και να γίνει, ό,τι κι αν συμβεί, η ζωή μ' έχει διδάξει ότι οι δυσκολίες δυναμώνουν τους ικανούς.
   Από την άλλη, αν νιώσετε ότι η ελπίδα και η αισιοδοξία σας στερεύουν, θα σας συμβούλευα να πάτε πλατεία. Να σμίξετε την αγανάκτησή σας με την αγανάκτηση του διπλανού, να δώσετε ο ένας στον άλλο κουράγιο και τελικά να χαρείτε με την ομορφιά μιας απλής συναναστροφής, μιας αλληλέγγυας γνωριμίας.
   Τα χρόνια περνούν, οι καιροί αλλάζουν, η ιστορία επαναλαμβάνεται.
   Πάμε πλατεία?

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr