Delivery (Ντελίβερι) στο Δημοτικό Συμβούλιο

   Είναι η πρώτη φορά που περιλαμβάνω φωτογραφία στη στήλη μου. Κι αυτό για να αποδείξω του λόγου το αληθές. Βέβαια, όποιος με διαβάζει κι έχει καταλάβει, γνωρίζει καλά ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ισχυριζόμουν ψεύδη. Όταν η αλήθεια είναι πανίσχυρη, μόνο οι ανόητοι ποντάρουν στο ψέμα. Επιπλέον, ο κόσμος, και νοημοσύνη διαθέτει, και αντίληψη, κι αν κάποιος καταφέρνει να μας ξεγελάσει πρόσκαιρα, θα περάσει ο χρόνος και θα τον ξεσκεπάσει...

   Ήταν Δευτέρα, κι εγώ παρακολουθούσα τη 17η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, βάσει της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας. Ξάφνου, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει στην αίθουσα ένα ανυποψίαστο αγόρι με μία σακούλα στο χέρι. Κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, και λέει σαστισμένο: "Ποιος τα παρήγγειλε αυτά???", εννοώντας τα σουβλάκια, τα πιτόγυρα και τα λοιπά εδέσματα της σακούλας.

   Άμεσα έπεσε στην αίθουσα νεκρική σιγή, μέχρι που ακούστηκε η προτροπή της Προέδρου: "Ας τα πάρει κάποιος επιτέλους!". Απ' ότι καταλαβαίνετε, ουδείς ήταν διατεθειμένος να αναλάβει την ευθύνη του delivery (ντελίβερι), παρουσία σύσσωμου του δημοτικού συμβουλίου και φυσικά της κάμερας. Άσχετα αν ήταν αρκετοί αυτοί που τίμησαν στη συνέχεια τη θορυβώδη παραγγελία...

   Τελικά, το φίδι από την τρύπα έβγαλε εκείνος που είτε ήταν ο πιο πεινασμένος, είτε ο πιο διακοσμητικός, είτε ο πιο ανυποψίαστος και αγαθός. Αν και διακοσμητικοί είναι αρκετοί... Και δυστυχώς όλων των ηλικιών...

   Η απορία μου είναι η εξής: όταν κάποιος γνωρίζει ότι έχει μία απαιτητική υποχρέωση- στην οποία οφείλει να ανταπεξέλθει με το σύνολο των δυνάμεών του-, δεν φροντίζει να προετοιμαστεί καταλλήλως, ώστε τη στιγμή του καθήκοντος να ασχοληθεί απερίσπαστα με το αντικείμενο της υποχρέωσής του? Θα σας δώσω ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό από τον τομέα του αθλητισμού υψηλών απαιτήσεων, οπότε και υψηλών επιδόσεων, από τον οποίο έχω περάσει. Γιατί προτιμώ πάντα να μιλώ βάσει εμπειριών και βιωμάτων και όχι θεωρητικά. Ένας αθλητής, λίγο πριν τον αγώνα, φροντίζει τόσο για τη σωματική, όσο και για την ψυχολογική του κατάσταση, για να μπορέσει να αποδώσει το μέγιστο των δυνάμεων και των ικανοτήτων του, αξιοποιώντας στο έπακρο και τη δουλειά που έχει προηγηθεί. Μόνο υπό τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις αυξάνονται οι πιθανότητες να επιτύχει, οπότε να δικαιωθεί και να δικαιώσει κι όλους εκείνους που τον πίστεψαν και τον εμπιστεύθηκαν...

   Προφανώς, οι δημοτικοί σύμβουλοι λειτουργούν πιο απλά. Πεινάω, τρώω, βαριέμαι, αποχωρώ και συζητώ κατιτίς ανάλαφρο και διαφορετικό...

   Δεν ξέρω αν έχετε δει κάποια ταινία αμερικανική όπου ο αστυνομικός πηγαίνει να διερευνήσει μία υπόθεση και του προτείνουν να τον κεράσουν έναν καφέ, μία μπύρα, ένα ποτό, και αυτός απαντά: "Όχι, ευχαριστώ. Δεν πίνω ποτέ εν ώρα καθήκοντος!". Όπως φαίνεται, οι δημοτικοί σύμβουλοι που τίμησαν τη σουβλακοπαραγγελία ούτε κινηματογραφόφιλοι είναι, ούτε πολυσκαμπάζουν από καθήκον...

   Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα αποφάσισα να φύγω, προβληματισμένη και σκεπτική για το αν θα έπρεπε να αναφερθώ και να σας πω για το συμβάν αυτό, αντίκρυσα το θέαμα της φωτογραφίας. Αυτό ήταν και το σημάδι που με ενθάρρυνε για τα περαιτέρω...

   Επάνω στο πιάνο, που κάποιος ευαίσθητος συμπολίτης μας δώρισε στο δήμο, και το οποίο βρίσκεται δεξιά στο χώρο της εισόδου του παλιού Δημαρχείου, είχαν αφήσει τα αποφάγια τους...

   Στο σημείο αυτό η απορία μου είναι η ακόλουθη: καλά έφαγαν, καλά ήπιαν, δεν μπορούσαν να ξεμακρύνουν λιγάκι από το κτήριο και να πετάξουν τα απορρίμματα από το τσιμπούσι τους στον πλησιέστερο κάδο? Όταν περνούν τόσες ώρες κουβεντιάζοντας μεταξύ τους, μέσα και έξω από την αίθουσα, για ο,τιδήποτε άλλο πέρα από την τυπική διαδικασία της συνεδρίασης και τα θέματά της, δεν σκέφτηκαν να λείψουν για δύο μόνο λεπτά ώστε να πράξουν ως όφειλαν? Αλήθεια? Ποιος είναι υποχρεωμένος να μαζέψει τα σκουπίδια τους, αν όχι οι ίδιοι αυτοί που έφαγαν?

    Και κάτι ακόμα... Το πιάνο που μεγαλόψυχα δώρισε κάποιος στο δήμο, δεν αποτελεί επιφάνεια εναπόθεσης σκουπιδιών. Το πιάνο είναι κειμήλιο και σύμβολο της ευαισθησίας κάποιας φύσης καλλιτεχνικής, που κατά πάσα πιθανότητα έχει αποδημήσει κιόλας.

   Στη Λευκάδα των ποιητών, της κουλτούρας και του πολιτισμού, αποδεικνύεται ότι οι τυπικές συμπεριφορές σπανίζουν. Να μην μιλήσω για ραφινάτες κι εκλεπτυσμένες προσεγγίσεις...

   Ο άνθρωπος ο καλλιεργημένος φαίνεται από τα απλά και καθημερινά. Ούτε από τα καλοσιδερωμένα κοστούμια, ούτε από τα μαργαριτάρια που φοράει στο λαιμό και τα ταγέρ που περιφέρει...

   Την επόμενη φορά που θα κληθούμε να αναδείξουμε τους τοπικούς μας άρχοντες, ας το σκεφθούμε συνολικά. Ανεξάρτητα από κομματικές τοποθετήσεις, φιλίες, συγγένειες και λοιπές συμπόνιες...

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr