Τροϊκανών επιταγών συνέχεια...

   Διάγουμε μία ιδιαιτέρως κρίσιμη περίοδο. Προκειμένου να λάβουμε την επόμενη δόση- που τόσο ανάγκη έχει ο κρατικός μηχανισμός, και συνεπώς το σύνολο της οικονομίας, για να κινηθεί- είναι υποχρεωτικό να προβούμε σε υποχωρήσεις. Αλλαγές που έχουμε ήδη καθυστερήσει για ευνόητους λόγους...

   Σε συνδυασμό με την πολιτική των αποκρατικοποιήσεων- που έχουν θέσει ως όρο βασικό κι αμετακίνητο οι τροϊκανοί επιτηρητές μας- πρέπει υποχρεωτικά να προβούμε στη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, τουτέστιν στην απόλυση υπαλλήλων και την κατάργηση οργανισμών. Κι αυτό, γιατί στην περίπτωση της χώρας μας, έχουμε να κάνουμε μ' ένα δημόσιο τομέα που θα μπορούσε κάλλιστα να παρομοιαστεί με τη Λερναία Ύδρα. Ένα κεφάλι κόβαμε, δύο ξεπηδούσαν... Ένας υπάλληλος συνταξιοδοτούνταν, δύο προσλαμβάνονταν στη θέση του, ενώ το μέγεθος των υποχρεώσεων παρέμενε ίδιο κι απαράλλαχτο. Από την άλλη μεριά, οι δημόσιοι οργανισμοί και τα πλοκάμια τους ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, με απροσδιόριστα και σκοτεινά γενεσιουργά αίτια κάθε φορά, ανάλογα με τις προσωπικές φιλοδοξίες και τις μεγαλομανίες του προσώπου εκείνου που οριζόταν πρόεδρος, διευθύνων σύμβουλος και ό,τι άλλο... Όσον αφορά στις ταμπέλες και την απόδοσή τους, έχουμε αποδείξει ότι διαθέτουμε μεγάλη φαντασία ως λαός...
   Αν θέλαμε να αναφερθούμε στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, που μας οδήγησε στη σημερινή, δεινή κατάσταση, ο κατάλογος με τα παραδείγματα και τα περιστατικά θα ήταν ατελείωτος... Από τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα που χρησιμοποιούσαν οι δημόσιοι λειτουργοί ακόμα και στις διακοπές τους, μέχρι τα ταξίδια που έκαναν για υπηρεσιακούς πάντα λόγους, κατά τη διάρκεια των οποίων συνδύαζαν το επάγγελμα με τη διασκέδαση, πάντα με όρους κι επιλογές πολυτελείας... Γιατί όπως και να το κάνουμε αλλιώς αποδίδεις όταν διαμένεις σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αλλιώς αν πάρεις τον ύπνο σου σε κατάλυμα υποδεέστερων ανέσεων και συνθηκών...
   Στα παραπάνω παραδείγματα πρέπει να προστεθεί και η απροθυμία ενός μεγάλου ποσοστού δημοσίων υπαλλήλων να εργαστεί. Και μην μου πείτε ότι η συγκεκριμένη διαπίστωση σας ξενίζει, σας σοκάρει ή ότι την ακούτε για πρώτη φορά. Αν θέλουμε να είμαστε λιγάκι ειλικρινείς- και στο σημείο που φτάσαμε είναι η μόνη λύση-, όλοι μας γνωρίζουμε τέτοια περιστατικά.
   Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα που μου συνέβη προ ολίγων μηνών. Ήταν πρωί, γύρω στις έντεκα και μισή, όταν μπήκα σ' ένα κατάστημα, σε κεντρικό σημείο της πόλης, να πάρω έναν καφέ στο χέρι, και να συνεχίσω με τις ημερήσιες υποχρεώσεις μου. Εντός του καταστήματος, στρογγυλοκαθόταν ένας γνωστός- δημόσιος υπάλληλος στο επάγγελμα-, απολαμβάνοντας τον καφέ του και πιάνοντας κουβέντα με όσους μπαινόβγαιναν. Καλημερίζοντας τον και με την απορία μήπως ήταν ημέρα γενικευμένης απεργίας- όπως συνηθίζεται τελευταία- τον ρώτησα: "Δεν δουλεύεις σήμερα?". Η απάντηση που έλαβα ήταν η εξής: "Πήγα το πρωί, έδωσα το παρών κι έφυγα. Αφού όλοι φεύγουν, γιατί να δουλέψω εγώ?", είπε και συνέχισε το χαβά του...
   Είναι κοινό μυστικό ότι είναι αρκετοί αυτοί που έχουν ενστερνιστεί την παραπάνω αντίληψη, με αποτέλεσμα η παθητικότητα, η αδιαφορία και ουσιαστικά η τεμπελιά να έχουν επεκταθεί με επιδημικές διαστάσεις. Έτσι, σημαντικά ζητήματα βάλτωσαν, οι ζωές και οι διαδικασίες των πολιτών και των επιχειρήσεων δυσκόλεψαν και τελικά η παραγωγή αποτελέσματος και έργου πήρε τον κατήφορο...
   Για να μην παρεξηγηθώ, πιστεύω πραγματικά ότι ένα μεγάλο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων εργάζεται όπως πρέπει, εξυπηρετώντας ανάγκες και λειτουργίες που συνδέουν το δημόσιο τομέα με τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
   Για να επανέλθω, όμως: δεν θεωρείτε ότι κάτι πρέπει να γίνει με όλους εκείνους που λουφάρουν, ζώντας ως παράσιτα, εισπράττοντας την ίδια στιγμή τους κόπους και τις εργατοώρες όλων όσων κοπιάζουν, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα???
   Και μιας και αναφέρθηκα στον ιδιωτικό τομέα, να υπογραμμίσουμε ότι είναι ο πρώτος που επλήγη, με το που εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια της κρίσης.
   Γιατί, λοιπόν, να συνεχίσει αυτή η προστασία του δημόσιου τομέα- υπό το πέπλο της μονιμότητας- και των υπαλλήλων του? Τώρα, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να επιμεριστούν οι ευθύνες και να αναδιαρθρωθούν οι δομές. Κι όποιος διαθέτει όρεξη για δουλειά, καθώς και προσόντα, τυπικά και κυρίως ουσιαστικά- γνωστά και ως δεξιότητες-, να παραμείνει και να ανταμειφθεί. Οι υπόλοιποι πρέπει να αποχωρήσουν από το σχήμα της σύνθεσης του δημόσιου μηχανισμού, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό.
   Στο σημείο που φτάσαμε, και για το οποίο φέρουμε όλοι ένα μερίδιο ευθύνης- άλλοι μικρότερο, άλλοι μεγαλύτερο-, προβάλλει ως επιτακτική η ανάγκη να αναθεωρήσουμε πολλά και να σταθούμε ακριβοδίκαια απέναντι σε πρόσωπα, λύσεις και λοιπές εξελίξεις...

Ματίνα Βεντούρα / matina@nealefkadas.gr