Όλες αυτές τις ημέρες ακούμε για απώλειες, πυρηνικούς αντιδραστήρες, ρίχτερ, διαρροές, μολύνσεις. Το κακό συνέβη πολύ μακριά, στην Ιαπωνία. Τόσο μακριά που θεωρητικά δεν πρόκειται να μας αγγίξει. Τουλάχιστον αυτό σκεπτόμαστε, προκειμένου να παρηγορηθούμε και να μην διαταραχθεί διόλου η καθημερινότητα και η εσωτερική μας γαλήνη. Έστω αυτή: η κατ' επίφαση.
Προσωπικά, ο σεισμός της Ιαπωνίας, μου έφερε στο νου θύμησες. Αναμνήσεις από δύο σεισμούς που έζησα, έναν στην Αθήνα κι έναν στη Λευκάδα. Ο πρώτος έγινε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999, ημέρα των γενεθλίων μου. Θυμάμαι, είχα ξυπνήσει χαρούμενη εκείνη την ημέρα και σχεδίαζα πώς θα περάσω τα γενέθλια μου, πού θα πάω και με ποιον, τι δώρα θα μου κάνουν, κι όλα αυτά τα ωραία κι ανέφελα, που απασχολούν όλους μας αυτή την επέτειο την ειδική. Κατά το μεσημεράκι, κι αφού είχα ήδη περάσει το πρωινό μου εορταστικά- πίνοντας καφέ και αγοράζοντας στον εαυτό μου ένα δωράκι- πήρα ένα ταξί για να επιστρέψω στο σπίτι. Έμενα τότε στην Κυψέλη. Τη στιγμή που βρισκόμασταν σ' ένα στενάκι, πάνω από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κοκαλωμένοι από την κίνηση, ένιωσα λες και κάποιοι- τρεις ή τέσσερις- κοπανούσαν το ταξί απ' όλες τις μεριές του. Όταν κόπασε το ενοχλητικό αυτό ταρακούνημα, και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί, πρώτο χτύπησε το κινητό του ταξιτζή. Στη συνέχεια, ακολούθησαν και τα κινητά των άλλων επιβαινόντων. Μάθαμε, λοιπόν, ότι έγινε σεισμός και μάλιστα ισχυρός, της τάξεως των 5.9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Για να μην τα πολυλογώ, ακολούθησε πανικός. Οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους- με έντονη την ανησυχία για τους μετασεισμούς-, και οι ειδικοί άρχισαν να εντοπίζουν τα υπαίτια ρήγματα και να καταγράφουν νούμερα, δονήσεις και ζημιές. Το θλιβερότερο όλων ήταν ότι χάθηκαν ανθρώπινες ζωές... Εκείνο το βράδυ, η Φωκίωνος Νέγρη γέμισε σεντόνια, κουβέρτες και υπνόσακους. Ο ένας προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στον άλλο- με μία σπάνια, για τις εποχές, διάθεση αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης-, τη στιγμή που εγώ, ταραγμένη μεν, παρασυρμένη από τον εγωκεντρισμό της νιότης μου δε, κλαψούριζα ότι ο σεισμός μού χάλασε τα γενέθλια...!!!
Το δεύτερο σεισμό τον βίωσα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Λευκάδα. Ήταν λίγα χρόνια αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 2003, μία ημέρα πριν το Δεκαπενταύγουστο. Το νησί έσφυζε από κίνηση τουριστική, το καλοκαίρι ήταν στο καλύτερο σημείο του, κι όλα έβαιναν καλώς. Ήταν 8 και τέταρτο το πρωί, κι εγώ μόλις είχα ξυπνήσει, μετά τον επίμονο χτύπο του ξυπνητηριού. Έπρεπε να ετοιμαστώ σβέλτα και να πάω για δουλειά. Δεν πρόλαβα να εξέλθω του υπνοδωματίου, όταν χτύπησε ο εγκέλαδος. Αυτή τη φορά ήταν 6.2 Ρίχτερ. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, αυτή η δόνηση έμοιαζε για πολύ παραπάνω. Το καλό ήταν ότι η ώρα ήταν αρκετά πρωινή, για δεδομένα καλοκαιρινά, οπότε δεν είχε ακόμα ξεκινήσει το πηγαινέλα ντόπιων και τουριστών. Σημειώθηκαν ζημιές αρκετές, που ευτυχώς περιορίστηκαν σε υλικές. Και πάλι πανικός. Και πάλι τρόμος. Μάλιστα, ένας από τους μετασεισμούς των επόμενων ημερών με βρήκε στην παραλία του Άη-Γιάννη. Ένιωσα λες και θ' άνοιγε η γη και θα με κατάπινε. Ένιωσα τόσο ανθρώπινη. Φθαρτή και αναλώσιμη. Με άλλα λόγια, συνειδητοποίησα το εύθραυστο της ύπαρξής μας μπροστά στη δύναμη της ολότητας του πλανήτη.
Έκτοτε, το φιλοσόφησα διαφορετικά. Το είδα σαν μάθημα. Κι αποφάσισα να κρατήσω τα καλά. Είδατε αυτό που λένε ότι όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελά? Θα έλεγα ότι όχι μόνο γελά, μα ξεκαρδίζεται κιόλας. Μπορεί να ξυπνήσουμε το πρωί έχοντας κάνει σχέδια για όλο το υπόλοιπο της ημέρας, μα και για την επόμενη και τη μεθεπόμενη. Και ξαφνικά, να βρεθούμε στο δρόμο, με το βιος μιας ζωής κατεστραμμένο, και με απώλειες κάθε λογής. Άψυχες και έμψυχες. Μπορεί μέχρι και τον Άγιο Πέτρο να έχουμε συναντήσει...
Γι' αυτό, κάθε πρωί που ξυπνάμε, γι' ακόμη μια φορά, πρέπει να χαμογελάμε. Να δοξάζουμε το Θεό, τη Φύση, τη Ζωή, κι όποιον, κι ό,τι άλλο πιστεύει ο καθένας μας. Με οικονομική κρίση ή χωρίς, με λιγότερα ή περισσότερα, πλούσιοι ή φτωχοί, αυτό που μετρά είναι να είναι γεμάτες, χορτάτες οι ψυχές μας από αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας- συμφιλιωμένοι με το σύνολο της ύπαρξής μας-, με τους αγαπημένους μας, καθώς και μ' όλους όσους μας περιτριγυρίζουν. Είμαστε όλοι άνθρωποι, με τις ίδιες φοβίες κι ανασφάλειες, που επισύρει η θνητότητά μας.
Για το τέλος, θα πω κάτι κλασικό, τρεις λέξεις, που εμπεριέχουν, όμως, την πεμπτουσία της ζωής:
Αδράξτε τη Μέρα...
Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com
Προσωπικά, ο σεισμός της Ιαπωνίας, μου έφερε στο νου θύμησες. Αναμνήσεις από δύο σεισμούς που έζησα, έναν στην Αθήνα κι έναν στη Λευκάδα. Ο πρώτος έγινε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999, ημέρα των γενεθλίων μου. Θυμάμαι, είχα ξυπνήσει χαρούμενη εκείνη την ημέρα και σχεδίαζα πώς θα περάσω τα γενέθλια μου, πού θα πάω και με ποιον, τι δώρα θα μου κάνουν, κι όλα αυτά τα ωραία κι ανέφελα, που απασχολούν όλους μας αυτή την επέτειο την ειδική. Κατά το μεσημεράκι, κι αφού είχα ήδη περάσει το πρωινό μου εορταστικά- πίνοντας καφέ και αγοράζοντας στον εαυτό μου ένα δωράκι- πήρα ένα ταξί για να επιστρέψω στο σπίτι. Έμενα τότε στην Κυψέλη. Τη στιγμή που βρισκόμασταν σ' ένα στενάκι, πάνω από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κοκαλωμένοι από την κίνηση, ένιωσα λες και κάποιοι- τρεις ή τέσσερις- κοπανούσαν το ταξί απ' όλες τις μεριές του. Όταν κόπασε το ενοχλητικό αυτό ταρακούνημα, και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί, πρώτο χτύπησε το κινητό του ταξιτζή. Στη συνέχεια, ακολούθησαν και τα κινητά των άλλων επιβαινόντων. Μάθαμε, λοιπόν, ότι έγινε σεισμός και μάλιστα ισχυρός, της τάξεως των 5.9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Για να μην τα πολυλογώ, ακολούθησε πανικός. Οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους- με έντονη την ανησυχία για τους μετασεισμούς-, και οι ειδικοί άρχισαν να εντοπίζουν τα υπαίτια ρήγματα και να καταγράφουν νούμερα, δονήσεις και ζημιές. Το θλιβερότερο όλων ήταν ότι χάθηκαν ανθρώπινες ζωές... Εκείνο το βράδυ, η Φωκίωνος Νέγρη γέμισε σεντόνια, κουβέρτες και υπνόσακους. Ο ένας προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στον άλλο- με μία σπάνια, για τις εποχές, διάθεση αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης-, τη στιγμή που εγώ, ταραγμένη μεν, παρασυρμένη από τον εγωκεντρισμό της νιότης μου δε, κλαψούριζα ότι ο σεισμός μού χάλασε τα γενέθλια...!!!
Το δεύτερο σεισμό τον βίωσα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Λευκάδα. Ήταν λίγα χρόνια αργότερα, στις 14 Αυγούστου του 2003, μία ημέρα πριν το Δεκαπενταύγουστο. Το νησί έσφυζε από κίνηση τουριστική, το καλοκαίρι ήταν στο καλύτερο σημείο του, κι όλα έβαιναν καλώς. Ήταν 8 και τέταρτο το πρωί, κι εγώ μόλις είχα ξυπνήσει, μετά τον επίμονο χτύπο του ξυπνητηριού. Έπρεπε να ετοιμαστώ σβέλτα και να πάω για δουλειά. Δεν πρόλαβα να εξέλθω του υπνοδωματίου, όταν χτύπησε ο εγκέλαδος. Αυτή τη φορά ήταν 6.2 Ρίχτερ. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, αυτή η δόνηση έμοιαζε για πολύ παραπάνω. Το καλό ήταν ότι η ώρα ήταν αρκετά πρωινή, για δεδομένα καλοκαιρινά, οπότε δεν είχε ακόμα ξεκινήσει το πηγαινέλα ντόπιων και τουριστών. Σημειώθηκαν ζημιές αρκετές, που ευτυχώς περιορίστηκαν σε υλικές. Και πάλι πανικός. Και πάλι τρόμος. Μάλιστα, ένας από τους μετασεισμούς των επόμενων ημερών με βρήκε στην παραλία του Άη-Γιάννη. Ένιωσα λες και θ' άνοιγε η γη και θα με κατάπινε. Ένιωσα τόσο ανθρώπινη. Φθαρτή και αναλώσιμη. Με άλλα λόγια, συνειδητοποίησα το εύθραυστο της ύπαρξής μας μπροστά στη δύναμη της ολότητας του πλανήτη.
Έκτοτε, το φιλοσόφησα διαφορετικά. Το είδα σαν μάθημα. Κι αποφάσισα να κρατήσω τα καλά. Είδατε αυτό που λένε ότι όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελά? Θα έλεγα ότι όχι μόνο γελά, μα ξεκαρδίζεται κιόλας. Μπορεί να ξυπνήσουμε το πρωί έχοντας κάνει σχέδια για όλο το υπόλοιπο της ημέρας, μα και για την επόμενη και τη μεθεπόμενη. Και ξαφνικά, να βρεθούμε στο δρόμο, με το βιος μιας ζωής κατεστραμμένο, και με απώλειες κάθε λογής. Άψυχες και έμψυχες. Μπορεί μέχρι και τον Άγιο Πέτρο να έχουμε συναντήσει...
Γι' αυτό, κάθε πρωί που ξυπνάμε, γι' ακόμη μια φορά, πρέπει να χαμογελάμε. Να δοξάζουμε το Θεό, τη Φύση, τη Ζωή, κι όποιον, κι ό,τι άλλο πιστεύει ο καθένας μας. Με οικονομική κρίση ή χωρίς, με λιγότερα ή περισσότερα, πλούσιοι ή φτωχοί, αυτό που μετρά είναι να είναι γεμάτες, χορτάτες οι ψυχές μας από αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας- συμφιλιωμένοι με το σύνολο της ύπαρξής μας-, με τους αγαπημένους μας, καθώς και μ' όλους όσους μας περιτριγυρίζουν. Είμαστε όλοι άνθρωποι, με τις ίδιες φοβίες κι ανασφάλειες, που επισύρει η θνητότητά μας.
Για το τέλος, θα πω κάτι κλασικό, τρεις λέξεις, που εμπεριέχουν, όμως, την πεμπτουσία της ζωής:
Αδράξτε τη Μέρα...
Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου