Υπό Κατάληψη...

   Για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα θα ασχοληθώ με το θέμα των λαθρομεταναστών. Αν και είμαι κατά της επανάληψης κι υπέρ της ποικιλίας, η φύση της επικαιρότητας είναι τέτοια που επιμένει να επαναλαμβάνεται, έως ότου η πολιτεία και οι λειτουργοί αυτής επιληφθούν των θεμάτων που ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία, όπως αυτά προκύπτουν υπό διαφορετική διάσταση και έκφραση κάθε φορά.

   Τη Δευτέρα το πρωί, στις 24 Ιανουαρίου, μάθαμε ότι το ιστορικό κτήριο της Νομικής σχολής Αθηνών, της οδού Σόλωνος, τελεί υπό κατάληψη. Ακούγοντας την είδηση αυτή, το μυαλό μας πήγε άμεσα στις συνηθισμένες καταλήψεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που πραγματοποιούνται από τις φοιτητικές παρατάξεις, συχνά-πυκνά τα τελευταία χρόνια, με αιτήματα σχετικά με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που προσπαθεί να εφαρμόσει η εκάστοτε κυβέρνηση.

   Ετούτη τη φορά, όμως, πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό και πρωτόγνωρο, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα, μα και για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Νομική σχολή κατελήφθη από διακοσίους πενήντα περίπου λαθρομετανάστες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην πατρίδα μας, και συγκεκριμένα στην Κρήτη, εδώ κι αρκετά χρόνια, δίχως να καταφέρουν έως τώρα να νομιμοποιηθούν. Ξεκίνησαν, λοιπόν, μαζικά κι οργανωμένα από τη νήσο Κρήτη, με τελικό προορισμό την πρωτεύουσα, έφτασαν στο λιμάνι του Πειραιά, ακολούθησαν τη διαδρομή μέχρι το κέντρο της πόλης, κι έπειτα, την Κυριακή- άγνωστο ακόμα πώς-, τρύπωσαν στο κτήριο της Νομικής... Απ' ότι μάθαμε, καθ' όλη τη διάρκεια της "αποστολής" τους, είχαν στο πλάι τους, συμπαραστάτη και υποστηρικτή, τη φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ.

   Αφού εισήλθαν στη Νομική σχολή, την Τρίτη, στις 25 Ιανουαρίου, προέβησαν σε συνέντευξη τύπου, κατά την οποία εξέθεσαν τις διεκδικήσεις τους. Ζήτησαν ίσα δικαιώματα για όλους τους εργάτες, δήλωσαν ότι δεν είναι εγκληματίες κι ότι ουσιαστικά επιθυμούν νομιμοποίηση για όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες που βρίσκονται στην Ελλάδα, οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν γνωρίσει- ως επί το πλείστον- το σκληρό πρόσωπο του τόπου και των ανθρώπων του. Υπερεκμετάλλευση, εξευτελισμούς και απελάσεις... Συνάμα, κήρυξαν την 25η Ιανουαρίου ως την ημέρα έναρξης της Πανελλαδικής Απεργίας Πείνας Μεταναστών, ως έμπρακτη έκφραση της αγανάκτησης και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουν, διεκδικώντας την αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας. Οι λαθρομετανάστες που στρατοπέδευσαν στο κτήριο της Σόλωνος, σε συνεργασία με άλλους πενήντα που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισαν, λοιπόν, να πραγματοποιήσουν ομαδική απεργία πείνας, στην προσπάθειά τους να δικαιωθούν. Περί τις τριακόσιες ψυχές συνασπίστηκαν με κοινό σύνθημα: "Θα φτάσουμε μέχρι το Χάρο!". Μακάβριο, μα πέρα για πέρα αληθινό... 

   Πώς αντιδράσαμε, όμως, εμείς? Και με το "εμείς" εννοώ τις επίσημες, ελληνικές αρχές... Από την Πρυτανεία του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών μέχρι την κυβέρνηση, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την κάθε κομματική παράταξη ξεχωριστά... Έγινε ό,τι έχει επικρατήσει να γίνεται συνήθως στην Ελλάδα. Με τη δικαιολογία και το άλλοθι του Πανεπιστημιακού Ασύλου, ο ένας άρχισε να πετά το μπαλάκι στον άλλο. Όπου μπαλάκι η ευθύνη και το βάρος της αντιμετώπισης του προβλήματος...

   Από τη μια μεριά, η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών έβαλε το θέμα προσωρινά στον "πάγο", ανακοινώνοντας ότι θα δώσει συνέντευξη τύπου την Πέμπτη, στις 27 Ιανουαρίου. Από την άλλη, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστος Παπουτσής, δια της σχετικής του δήλωσης, αποποιείται κάθε ευθύνης και εμφανίζει ως μόνο αρμόδιο για την επίλυση του προβλήματος τις Πανεπιστημιακές Αρχές... Την ίδια στιγμή, οι φήμες εμφανίζουν τον Πρωθυπουργό της χώρας εξοργισμένο...
   Στο μεταξύ, ο ένας κατηγορεί τον άλλο, ουδείς έχει τη διάθεση να συνεργαστεί με κοινή προοπτική την εξεύρεση λύσης ικανής, και το πανηγύρι καλά κρατεί... Κι ας παίζουμε στην έδρα μας, κι ας μιλάμε την ίδια γλώσσα...
   Η προσωπική μου εμπειρία μ' έχει διδάξει, υπάρχοντας και συνυπάρχοντας σε διαφορετικά περιβάλλοντα ανά ηλικία και στάδιο ζωής, ότι στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, να βάλουν την υπογραφή τους- απορρίπτοντας ή εγκρίνοντας το ο,τιδήποτε-, να πάρουν αποφάσεις, να δώσουν λύσεις. Γεγονός, βέβαια, το οποίο συνάδει απόλυτα με την εύλογη ανασφάλεια που σκιάζει την ανθρώπινη φύση.
   Η απορία μου ήταν ανέκαθεν η εξής: γιατί κάποιος διεκδικεί την εμπιστοσύνη των πολλών, επιθυμεί να απολαύσει τη δόξα, τη φήμη κι όλα τα σχετικά τους παρελκόμενα, αποζητώντας στην πραγματικότητα να προεξέχει των υπολοίπων μέσω της κατάκτησης θέσεων κι αξιωμάτων, χωρίς να είναι διατεθειμένος να κάνει το κατιτίς παραπάνω? Να κάνει τη διαφορά... Εν ολίγοις: όταν κάποιος βάζει πλώρη για αρχηγικά πόστα, προσδίδοντας στον εαυτό του ηγετικές ικανότητες και προσόντα, είναι υποχρεωμένος να δρα και να συμπεριφέρεται ανάλογα...!
   Είναι, στ' αλήθεια, πολύ παιδικό κι ανόητο οι υψηλά ιστάμενοι να ανασηκώνουν τους ώμους τους αδιάφορα, απεκδυόμενοι κάθε ευθύνη, και να πετάνε ο ένας στον άλλο το μπαλάκι. Όποιος έχει όρεξη για παιχνίδια ή στερείται διάθεσης για δουλειά, θα πρότεινα να κάτσει στ' αυγά του και να μην μεγαλοπιάνεται. Γιατί ετούτος ο τόπος, προκειμένου ν' αναγεννηθεί, έχει ανάγκη από Ηγέτες. Από ανθρώπους που θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, θα στύψουν το μυαλό τους, θα φέρουν τον κόσμο τούμπα, αλλά τη λύση θα τη βρουν...
   Δεν υπάρχει άλλος χώρος για δικαιολογίες κι ανθρώπινες αδυναμίες...

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com