Υπό Κατάληψη...

   Για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα θα ασχοληθώ με το θέμα των λαθρομεταναστών. Αν και είμαι κατά της επανάληψης κι υπέρ της ποικιλίας, η φύση της επικαιρότητας είναι τέτοια που επιμένει να επαναλαμβάνεται, έως ότου η πολιτεία και οι λειτουργοί αυτής επιληφθούν των θεμάτων που ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία, όπως αυτά προκύπτουν υπό διαφορετική διάσταση και έκφραση κάθε φορά.

   Τη Δευτέρα το πρωί, στις 24 Ιανουαρίου, μάθαμε ότι το ιστορικό κτήριο της Νομικής σχολής Αθηνών, της οδού Σόλωνος, τελεί υπό κατάληψη. Ακούγοντας την είδηση αυτή, το μυαλό μας πήγε άμεσα στις συνηθισμένες καταλήψεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που πραγματοποιούνται από τις φοιτητικές παρατάξεις, συχνά-πυκνά τα τελευταία χρόνια, με αιτήματα σχετικά με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που προσπαθεί να εφαρμόσει η εκάστοτε κυβέρνηση.

   Ετούτη τη φορά, όμως, πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό και πρωτόγνωρο, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα, μα και για το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Νομική σχολή κατελήφθη από διακοσίους πενήντα περίπου λαθρομετανάστες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στην πατρίδα μας, και συγκεκριμένα στην Κρήτη, εδώ κι αρκετά χρόνια, δίχως να καταφέρουν έως τώρα να νομιμοποιηθούν. Ξεκίνησαν, λοιπόν, μαζικά κι οργανωμένα από τη νήσο Κρήτη, με τελικό προορισμό την πρωτεύουσα, έφτασαν στο λιμάνι του Πειραιά, ακολούθησαν τη διαδρομή μέχρι το κέντρο της πόλης, κι έπειτα, την Κυριακή- άγνωστο ακόμα πώς-, τρύπωσαν στο κτήριο της Νομικής... Απ' ότι μάθαμε, καθ' όλη τη διάρκεια της "αποστολής" τους, είχαν στο πλάι τους, συμπαραστάτη και υποστηρικτή, τη φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ.

   Αφού εισήλθαν στη Νομική σχολή, την Τρίτη, στις 25 Ιανουαρίου, προέβησαν σε συνέντευξη τύπου, κατά την οποία εξέθεσαν τις διεκδικήσεις τους. Ζήτησαν ίσα δικαιώματα για όλους τους εργάτες, δήλωσαν ότι δεν είναι εγκληματίες κι ότι ουσιαστικά επιθυμούν νομιμοποίηση για όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες που βρίσκονται στην Ελλάδα, οι οποίοι μέχρι τώρα έχουν γνωρίσει- ως επί το πλείστον- το σκληρό πρόσωπο του τόπου και των ανθρώπων του. Υπερεκμετάλλευση, εξευτελισμούς και απελάσεις... Συνάμα, κήρυξαν την 25η Ιανουαρίου ως την ημέρα έναρξης της Πανελλαδικής Απεργίας Πείνας Μεταναστών, ως έμπρακτη έκφραση της αγανάκτησης και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουν, διεκδικώντας την αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας. Οι λαθρομετανάστες που στρατοπέδευσαν στο κτήριο της Σόλωνος, σε συνεργασία με άλλους πενήντα που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισαν, λοιπόν, να πραγματοποιήσουν ομαδική απεργία πείνας, στην προσπάθειά τους να δικαιωθούν. Περί τις τριακόσιες ψυχές συνασπίστηκαν με κοινό σύνθημα: "Θα φτάσουμε μέχρι το Χάρο!". Μακάβριο, μα πέρα για πέρα αληθινό... 

   Πώς αντιδράσαμε, όμως, εμείς? Και με το "εμείς" εννοώ τις επίσημες, ελληνικές αρχές... Από την Πρυτανεία του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών μέχρι την κυβέρνηση, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την κάθε κομματική παράταξη ξεχωριστά... Έγινε ό,τι έχει επικρατήσει να γίνεται συνήθως στην Ελλάδα. Με τη δικαιολογία και το άλλοθι του Πανεπιστημιακού Ασύλου, ο ένας άρχισε να πετά το μπαλάκι στον άλλο. Όπου μπαλάκι η ευθύνη και το βάρος της αντιμετώπισης του προβλήματος...

   Από τη μια μεριά, η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών έβαλε το θέμα προσωρινά στον "πάγο", ανακοινώνοντας ότι θα δώσει συνέντευξη τύπου την Πέμπτη, στις 27 Ιανουαρίου. Από την άλλη, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστος Παπουτσής, δια της σχετικής του δήλωσης, αποποιείται κάθε ευθύνης και εμφανίζει ως μόνο αρμόδιο για την επίλυση του προβλήματος τις Πανεπιστημιακές Αρχές... Την ίδια στιγμή, οι φήμες εμφανίζουν τον Πρωθυπουργό της χώρας εξοργισμένο...
   Στο μεταξύ, ο ένας κατηγορεί τον άλλο, ουδείς έχει τη διάθεση να συνεργαστεί με κοινή προοπτική την εξεύρεση λύσης ικανής, και το πανηγύρι καλά κρατεί... Κι ας παίζουμε στην έδρα μας, κι ας μιλάμε την ίδια γλώσσα...
   Η προσωπική μου εμπειρία μ' έχει διδάξει, υπάρχοντας και συνυπάρχοντας σε διαφορετικά περιβάλλοντα ανά ηλικία και στάδιο ζωής, ότι στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται να αναλάβουν ευθύνες, να βάλουν την υπογραφή τους- απορρίπτοντας ή εγκρίνοντας το ο,τιδήποτε-, να πάρουν αποφάσεις, να δώσουν λύσεις. Γεγονός, βέβαια, το οποίο συνάδει απόλυτα με την εύλογη ανασφάλεια που σκιάζει την ανθρώπινη φύση.
   Η απορία μου ήταν ανέκαθεν η εξής: γιατί κάποιος διεκδικεί την εμπιστοσύνη των πολλών, επιθυμεί να απολαύσει τη δόξα, τη φήμη κι όλα τα σχετικά τους παρελκόμενα, αποζητώντας στην πραγματικότητα να προεξέχει των υπολοίπων μέσω της κατάκτησης θέσεων κι αξιωμάτων, χωρίς να είναι διατεθειμένος να κάνει το κατιτίς παραπάνω? Να κάνει τη διαφορά... Εν ολίγοις: όταν κάποιος βάζει πλώρη για αρχηγικά πόστα, προσδίδοντας στον εαυτό του ηγετικές ικανότητες και προσόντα, είναι υποχρεωμένος να δρα και να συμπεριφέρεται ανάλογα...!
   Είναι, στ' αλήθεια, πολύ παιδικό κι ανόητο οι υψηλά ιστάμενοι να ανασηκώνουν τους ώμους τους αδιάφορα, απεκδυόμενοι κάθε ευθύνη, και να πετάνε ο ένας στον άλλο το μπαλάκι. Όποιος έχει όρεξη για παιχνίδια ή στερείται διάθεσης για δουλειά, θα πρότεινα να κάτσει στ' αυγά του και να μην μεγαλοπιάνεται. Γιατί ετούτος ο τόπος, προκειμένου ν' αναγεννηθεί, έχει ανάγκη από Ηγέτες. Από ανθρώπους που θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, θα στύψουν το μυαλό τους, θα φέρουν τον κόσμο τούμπα, αλλά τη λύση θα τη βρουν...
   Δεν υπάρχει άλλος χώρος για δικαιολογίες κι ανθρώπινες αδυναμίες...

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Εξαθλίωση

   Ολοένα και πυκνώνουν τα περιστατικά επιθέσεων εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών σε ζώα. Γινόμαστε, σχεδόν καθημερινά πλέον, αποδέκτες θλιβερών ειδήσεων αυτού του περιεχομένου, κατά τις οποίες δυστυχείς λαθρομετανάστες, που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ούτε καν τους ελάχιστους πόρους προκειμένου να τραφούν, προσπαθούν να ικανοποιήσουν την πείνα τους σκοτώνοντας αδέσποτα- τις περισσότερες φορές- ζώα. Γάτες, σκύλοι, περιστέρια, μέχρι και άλογα έχουν πέσει θύματα στα πλαίσια της νοσηρής αυτής κατάστασης.

   Το "κακό" πρωτοεμφανίστηκε στην πρωτεύουσα, και συγκεκριμένα στο κέντρο της πόλης, όπου έχουν φωλιάσει λαθρομετανάστες από κάθε μεριά του κόσμου. Ανυποψίαστοι ηλικιωμένοι που έβγαζαν βόλτα τα σκυλάκια τους στην περιοχή της Κυψέλης, τα έχασαν μέσα από τα ίδια τους τα χέρια, από λαθρομετανάστες, μην μπορώντας να αντιδράσουν- ένεκα του γήρατος και της σωματικής τους αποδυνάμωσης. Στο σημείο αυτό, να υπογραμμίσω ότι οι λαθρομετανάστες προτιμούν να κλέβουν οικόσιτα ζώα, ώστε να είναι σίγουροι για την ποιότητα και την καθαρότητα της τροφής που έχει λάβει το ζώο. Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, θύματα έχουν πέσει και σκυλιά τα οποία οι ιδιοκτήτες τους τα έδεσαν σε κάποια κολόνα, έξω από κάποιο κατάστημα, ώστε να μπουν να ψωνίσουν. Βγαίνοντας, όμως, διαπίστωσαν με φρίκη ότι τα ζώα τους είχαν γίνει άφαντα. Άλλο περιστατικό που έχει καταγραφεί, στην πλατεία Βικτωρίας αυτή τη φορά, λαθρομετανάστες, παριστάνοντας ότι ταϊζουν τα περιστέρια, τα έπιαναν ένα ένα, τους έστριβαν το λαιμό κι έπειτα τα πετούσαν σε μία σακούλα που είχαν τοποθετημένη παράμερα.

   Το φαινόμενο αυτό της αρπαγής ζώων από λαθρομετανάστες δεν έκανε την εμφάνισή του μόνο στην Αθήνα, μα και στην επαρχία. Πριν από μια εβδομάδα περίπου, ενημερωθήκαμε για ένα περιστατικό που συνέβη στην Άρτα. Δύο λαθρομετανάστες σκότωσαν και έφαγαν μία αδέσποτη γατούλα, η οποία νωρίτερα είχε φάει ένα δηλητηριασμένο ποντίκι, με συνέπεια να καταλήξουν και οι δύο στο νοσοκομείο με έντονους πόνους, οπότε και υπεβλήθησαν σε πλύση στομάχου. Στην Πάρο δε, ένας αγρότης ενημέρωσε την τοπική αστυνομία για την κλοπή του αλόγου του, το οποίο τελικά βρέθηκε νεκρό και ακρωτηριασμένο κατά τέτοιο τρόπο που πρόδιδε ότι είχε αρπαχθεί με σκοπό να φαγωθεί...

   Περιστατικά αποτρόπαια που δεν τα χωρούσε- μέχρι πρότινος τουλάχιστον- ανθρώπινος νους και σίγουρα δεν δύναται να τα αποδεχθεί ο πολιτισμός μας και η σημερινή μας κουλτούρα. Και αναφέρομαι στη σύγχρονη οπτική, γιατί, κατά το παρελθόν, σε περιόδους κατοχής, έχουν καταγραφεί παρόμοια περιστατικά που αφορούσαν σε Έλληνες πολίτες, οι οποίοι υποφέροντας από την πείνα, κατέληξαν να τρώνε ζώα. Γάτες και ποντίκια.

   Όλα αυτά, όμως, που σ' εμάς μοιάζουν ακατανόητα κι αρρωστημένα, για κάποιους άλλους λαούς, κάποιους άλλους πολιτισμούς, θεωρούνται αυτονόητα. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί περιλαμβάνουν στη διατροφή τους κρέας αλόγου. Οι Ασιάτες συνηθίζουν να τρώνε σκυλιά και γάτες, των οποίων, μάλιστα, το κρέας θεωρούν και θρεπτικό.

   Επειδή, όμως, στην ελληνική αντίληψη οι γάτες, τα σκυλιά, τα άλογα έχουν καθιερωθεί τώρα πια ως ζώα παρέας και συντροφιάς για τον άνθρωπο, είναι λογικό να νιώθουμε θυμό κι αποστροφή όταν ακούμε τέτοια συμβάντα.

   Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν? Γιατί, κάτι πρέπει να γίνει, απαραιτήτως! Δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο αυτή η κατάσταση. Οι λαθρομετανάστες που σήμερα σιτίζονται με ζώα, δεν μπορούμε να ξέρουμε σε τι κινήσεις θα προβούν μελλοντικά, προκειμένου να ικανοποιήσουν την πείνα τους ή όποια άλλη ζωτική τους ανάγκη. Ο κίνδυνος να συμβούν φρικαλεότητες είναι πραγματικά μεγάλος, και θεωρώ ότι δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτός από κανέναν μας. Η πολιτεία και οι αρχές επιμένουν να κωφεύουν και να εθελοτυφλούν. Γνωστή πρακτική του πολιτικού κόσμου, τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω, όμως, αν θα συνεχίσουν να αδιαφορούν στην περίπτωση που κάποιος λαθρομετανάστης μπει στο σπίτι τους, παραβιάσει την ιδιωτικότητα του χώρου τους, αρπάξει το κατοικίδιο της μοσχαναθρεμμένης κόρης τους και ενοχλήσει την κυρία τους...

   Επειδή, λοιπόν, η εξαθλίωση δεν γνωρίζει από όρια και δεν έχει μέτρο, πρέπει να μεριμνήσουμε σχετικά, άμεσα. Οι λαθρομετανάστες- καλώς ή κακώς- είναι εδώ, ανάμεσά μας, κι είναι άνθρωποι που πεινούν, διψούν, κρυώνουν. Από την άλλη μεριά, ο κρατικός μηχανισμός και οι λειτουργοί του παραμένουν αργοκίνητοι και βραδυφλεγείς, απολαμβάνοντας τα προνόμια των θέσεων και των τίτλων τους. Γιατί, μην ξεγελιέστε... Αυτοί και οι αυλές τους συνεχίζουν το χαβά τους. Απλά, τώρα πια, αθόρυβα και διακριτικά...

   Για να επανέλθω, όμως, στο θέμα μας: έχετε δοκιμάσει να μείνετε έστω μία ημέρα νηστικοί? Το στομάχι διαμαρτύρεται και τα νεύρα τεντώνονται. Ο ανθρώπινος ψυχισμός παραπαίει και ρέπει προς τον παραλογισμό...

   Προσωπικά, από δω και μπρος, αποφάσισα να μην ξαναπετάξω φαγητό. Ό,τι φαγώσιμο απομένει, θα το εναποθέτω σε διακριτική απόσταση από τον κάδο των απορριμμάτων, σε συσκευασία αξιοπρεπή και με διάθεση αλτρουιστική...

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com 

Δημήτρης Βερύκιος: Ένας Λευκαδίτης ηθοποιός με ψυχή, ελεύθερη κι αληθινή!

   Τον ηθοποιό Δημήτρη Βερύκιο τον γνώριζα από τις καλλιτεχνικές του δουλειές, αφού πρόκειται για έναν ηθοποιό με πλούσιο βιογραφικό και σημαντικές συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες κι εκλεκτές τηλεοπτικές σειρές. Ήμουν, επίσης, εξοικειωμένη με τη φυσική του παρουσία, λόγω του γεγονότος ότι αρκετές φορές, συνήθως τα καλοκαίρια, τον συναπαντούσα στην πλατεία της Λευκάδας, την αγορά, την παραλία. Επιπλέον, είχα πάρει μία πρώτη γεύση από το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της φωνής του στην ηχογραφημένη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Σολδάτου «1000 δίστιχα», την οποία ο Λευκαδίτης ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος απήγγειλε- πραγματικά- μαγευτικά.  

   Στις 27 Δεκεμβρίου, οπότε πραγματοποιήθηκε η εορταστική εκδήλωση του Κέντρου Εκπαίδευσης “Morfosi”, μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω πια από κοντά και να εξασφαλίσω την ακόλουθη συνέντευξη, η οποία εξελίχθηκε σαν μία συζήτηση μεταξύ φίλων, άμεσα κι αβίαστα. Με σημασία και ουσία.

- Μ.Β.: Κύριε Βερύκιε, καλημέρα. Ήρθατε στη Λευκάδα με αφορμή την εορταστική εκδήλωση του Κέντρου Εκπαίδευσης “Morfosi”, κατά την οποία βραβευθήκατε για την προσφορά σας στην υποκριτική τέχνη, καθώς και στην ιδιαίτερη πατρίδα σας τη Λευκάδα, μα και για το ήθος σας. Συνάμα παρουσιάσατε- με τις συνεργάτιδες σας- και μέρος της μουσικό-ποιητικής παράστασης «Δος μου το χέρι σου». Οι εντυπώσεις σας από τη χθεσινοβραδινή εκδήλωση?     

- Δ.Β.: Η εκδήλωση που οργανώνει ο Ανδρέας ο Μαυρομάτης, διευθυντής της “Morfosi”, έχει και ποιότητα και κύρος, τόσο που νομίζω ότι θα γίνει θεσμός. Βέβαια, ότι γίνεται θεσμός συνήθως χάνει και την ουσία του, αλλά ο Ανδρέας είναι ένας άνθρωπος πολύ ζωντανός κι ευφυής και δεν θα επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο. Η συγκεκριμένη εκδήλωση αφορά τον κόσμο, κι αυτό το διαπιστώσαμε και χθες από τη μεγάλη προσέλευση που σημειώθηκε. Ήρθα, λοιπόν, να παρουσιάσω την παράσταση που ήδη παρουσιάζω και στην Αθήνα, και στην οποία είμαι ταγμένος εδώ και δύο, τρία χρόνια περίπου, στην ποίηση μαζί με τη μουσική, συνδυασμένη σε διάφορες μορφές. Επιμένω σε αυτή την παράσταση κόντρα στο πνεύμα των καιρών, κόντρα σε αυτή την παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί- και ψυχολογικά και πραγματικά. Και σκοπεύω να επιμείνω, γιατί πιστεύω ότι η ποίηση δεν είναι κάτι βαρύγδουπο. Είναι κάτι που αφορά όλο τον κόσμο.

       

- Μ.Β.: Η συγκεκριμένη μουσικό-ποιητική παράσταση ανεβαίνει την τρέχουσα περίοδο στην Αθήνα?    

- Δ.Β.: Εδώ και ενάμιση περίπου μήνα, κάθε Πέμπτη, ανεβαίνει στη μουσική σκηνή «Κόμης», στα Άνω Πατήσια. Υπάρχουν και κάποιες άλλες προτάσεις από άλλες μουσικές σκηνές στην Αθήνα. Θα πάμε κι εκεί. Το καλοκαίρι σκέφτομαι να την «ανοίξω» πιο πολύ, γιατί τώρα έχει μόνο ένα πιάνο, που παίζει η Τζέφη-Σοφία Ζαχαροπούλου, τραγουδά η Νίκη Φραγκούλη, κι εγώ που ερμηνεύω ποίηση και τραγουδάω κιόλας. Σκέφτομαι να την «ανοίξω» με μεγαλύτερη ορχήστρα για να μπορέσει το καλοκαίρι να πάει όπου μπορεί και υπάρχει χώρος για μία τέτοια- επιτρέψτε μου να τη χαρακτηρίσω- ποιοτική παράσταση.   

- Μ.Β.: Έλκετε την καταγωγή σας από τη Λευκάδα. Ποια είναι τα συναισθήματά σας για το νησί?    

- Δ.Β.: Το είπα και χθες που μου έκαναν την τιμή να με βραβεύσουν. Με τη Λευκάδα αισθάνομαι όχι απλά δεμένος. Είναι μέρος της ζωής μου. Δεν έρχομαι απλά για διακοπές πέντε μέρες το Πάσχα και δέκα μέρες το καλοκαίρι. Φεύγω από το ένα σπίτι μου και πάω στο άλλο. Αγαπάω πάρα πολύ τους ανθρώπους στη Λευκάδα και πιστεύω ότι η Λευκάδα έχει κάτι πολύ σημαντικό. Έχει λαϊκό πολιτισμό. Νομίζω πως τον έχει παντού. Από τους ανθρώπους που περνάνε στην αγορά, τους ψαράδες, όλους -αν και ζούμε όλοι σε μία κατάσταση που μας έχει πάρει λιγάκι από κάτω. Αισθάνομαι, λοιπόν, ότι ανήκω στη Λευκάδα.

- Μ.Β.: Ζείτε κι εργάζεσθε στην Αθήνα. Πώς είναι τα πράγματα στην πρωτεύουσα σήμερα, που η οικονομική κρίση δείχνει να την έχει χτυπήσει αλύπητα?     

- Δ.Β.: Είναι μία κρίση που προσωπικά την είχα προβλέψει από καιρό. Όχι επειδή είμαι μάγος, αλλά πολύ απλά γιατί τα πράγματα εκεί πηγαίνανε. Φούσκωνε, φούσκωνε ένα μπαλόνι και τελικά έσκασε. Κι αναρωτιόμαστε όλοι γιατί έσκασε. Μα γιατί ήταν ένα φουσκωμένο μπαλόνι που δεν άντεχε άλλο. Θα φανεί ίσως παράδοξο να το πω, αλλά προτιμώ που ήρθε αυτή η κρίση, παρά να συνεχιζόταν η προηγούμενη κατάσταση. Σε όλους τους τομείς. Καταρχήν, στον οικονομικό τομέα, αν και προσωπικά δεν τον θεωρώ σημαντικό. Είμαι πολύ λιτός σαν άνθρωπος. Δεν με απασχολούν αυτά. Όλη μου η ζωή έχει βασιστεί στη λιτότητα. Κατά τ’ άλλα, η κρίση υφίσταται στον πολιτικό χώρο, τον πολιτιστικό, τον κοινωνικό, στον τομέα των σχέσεων. Ζούσαμε σε ένα ψέμα όλοι μας. Αυτό δεν έχει να κάνει με αυτό που είπαν κάποιοι ότι «μαζί τα φάγαμε», γιατί δεν τα φάγαμε μαζί. Με τίποτα. Έχει να κάνει, όμως, με μία παθητική αντίληψη και στάση του κόσμου τόσα χρόνια, που τον βόλευε, αλλά δεν έβλεπε πιο πέρα. Αυτό, λοιπόν, έπρεπε να σταματήσει. Πώς να σταματήσει? Γινόταν αλλιώς? Έπρεπε να υπάρξει μια κρίση. Και κρίση, μην ξεχνάμε, σημαίνει ότι τα πράγματα κρίνονται. Δηλαδή, είναι σαν τις εξετάσεις. Σπουδάζουμε, μελετάμε και δίνουμε εξετάσεις. Κρινόμαστε. Έτσι κρινόμαστε κι εμείς αυτή τη στιγμή γι’ αυτό που έρχεται. Πιστεύω σε αυτούς τους καιρούς ότι πρέπει να ξαναανακαλύψουμε τα αυτονόητα. Πολύ δύσκολο, προφανώς. Και χρειάζεται μεγάλη δύναμη κι εξυπνάδα. Και να ανακαλύψουμε αξίες της ζωής. Διαφορετικά, χαθήκαμε όλοι. Όταν ένας λαός έχει περάσει τόσα, μέσα σε διακόσια χρόνια- καταστροφές, εμφυλίους, δικτατορίες-, τώρα ξαφνικά θα μας πονέσει που δεν θα φάμε μπριζόλα πέντε φορές την εβδομάδα και θα φάμε μία ή δύο? Το βρίσκω πολύ υπερφίαλο και κενόδοξο όλο αυτό. Ευκαιρία να αναδειχθούν οι αξίες της ζωής και οι άξιοι άνθρωποι. Αυτοί θα οδηγήσουν τα πράγματα μπροστά.

     

- Μ.Β.: Έχετε μία φωνή ιδιαίτερη. Βαθιά κι αισθαντική. Θεωρείτε ότι ένα έμφυτο ταλέντο χρήζει καλλιέργειας?     

- Δ.Β.: Η ιδιαιτερότητα της φωνής κάποιου δεν καλλιεργείται. Την έχει από εκεί που την έχει. Από τη μητέρα του, τον πατέρα του, τη φύση.

- Μ.Β.: Εσείς?     

- Δ.Β.: Η αλήθεια είναι ότι στην οικογένεια μου είναι καλλίφωνοι. Ο παππούς μου ήταν ψάλτης. Ο πατέρας μου είχε μια εξαιρετική φωνή. Ο αδελφός μου, επίσης. Φαίνεται ότι πήρα κι εγώ. Έχει πλάκα, πάντως, που όταν βραχνιάζω λίγο κι αγχώνομαι για τις ερμηνείες και την απόδοση των ρόλων μου, τότε μου λένε όλοι ότι είναι ακόμα καλύτερη. Δεν νομίζω πως το θέμα είναι η φωνή σαν μέσο, σαν όργανο. Από μόνο του δεν έχει αξία. Αν δεν καταθέσεις την ψυχή σου, την αλήθεια σου, δεν βγαίνει τίποτα. Όταν μου λένε για τη φωνή μου, χαίρομαι, γιατί τότε καταλαβαίνω ότι έχω δώσει την ψυχή μου. Και δεν εννοώ μόνο τεχνικά, σε μια παράσταση, αλλά και στην καθημερινή κουβέντα, όπως τώρα που μιλάμε μαζί. Σε όλα. Προσπάθησα πάντα να είμαι αληθινός. Αυτό κάνω στις παραστάσεις μου, αυτό κάνω κάθε μέρα. Αν αυτό αρέσει, δεν το εκλαμβάνω σαν κομπλιμέντο για τη φωνή μου, αλλά ως κατόρθωμα, ως επίτευγμα ότι μπόρεσα να επικοινωνήσω με τον άλλον. Και γι’ αυτό το χαίρομαι.

- Μ.Β.: Πώς είναι η καθημερινότητα- η οποία δείχνει κυρίως το σκληρό της πρόσωπο σε όλους μας- για μία φύση καλλιτεχνική? Πώς ανταποκρίνεστε στο κατεστημένο και τις συμβάσεις του?    

- Δ.Β.: Τον σχοινοβάτη τον ξέρεις? Αυτό ακριβώς κάνουμε. Μια να πέσουμε από δω, μια να πέσουμε από κει. Αν κρατιέσαι καλά από το σχοινί ή αν μπορείς να ξανανέβεις νομίζω ότι είναι ένας μικρός, αλλά ενδεικτικός, ορισμός του καλλιτέχνη και της καθημερινότητας του. Πνίγεσαι, σε πνίγουν τα πάντα, έρχεται μια στιγμή, όμως, που νιώθεις ότι πρέπει να συνεχίσεις. Η φύση σου είναι τέτοια που πρέπει να παραμείνεις εκεί και να αντιλαμβάνεσαι μία άλλη διάσταση των πραγμάτων. Ζώντας με την τέχνη- και όχι για την τέχνη- νιώθεις τα τραύματα σου να επιδένονται από αυτήν κι έτσι μπορείς να συνεχίσεις.       

- Μ.Β.: Ως καλλιτέχνης, με ανεπτυγμένες ευαισθησίες κι ένστικτα, πώς αφουγκράζεσθε κι αισθάνεστε τον έρωτα στις μέρες μας?     

- Δ.Β.: Ο έρωτας δεν έχει μέρες. Ο έρωτας δεν έχει εποχές. Δεν έχει τίποτα. Προσωπικά, έχω ζήσει όχι για τον έρωτα, αλλά με τον έρωτα. Γιατί αν δεν ζεις με έρωτα, μην το ψάχνεις… Κυνηγώντας τον έρωτα δεν θα τον βρεις ποτέ. Ζώντας με έρωτα, θα είσαι πάντα με τον έρωτα. Βέβαια, εγώ που το λέω, τον «κυνήγησα» τον έρωτα υπό την έννοια ότι έχω ταξιδέψει πολύ κι όλα μου σχεδόν τα ταξίδια τα πέρασα επειδή ερωτεύθηκα. Όταν έζησα στα Πυρηναία, στη Γαλλία, ήταν από έρωτα. Στη Ρώμη, από έρωτα. Στο Άμστερνταμ, από έρωτα. Αλίμονο αν πάψουμε να ζούμε με έρωτα. Ο έρωτας είναι η ίδια η ζωή, η κίνηση. Είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τη νεκρή φύση. Ζήτω ο έρωτας! Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.       

- Μ.Β.: Αν και διανύουμε μέρες εορτών, η θρησκευτική τους διάσταση δεν γίνεται πλέον αισθητή. Ποια είναι η δική σας σχέση με τα θεία?     

- Δ.Β.: Αυτό είναι ένα σύμπτωμα μιας ευρύτερης, αποπνευματοποίησης- να το πω έτσι- του ανθρώπου. Κατά τη γνώμη μου, ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από το να συλλάβεις την ενότητα, την ολότητα της κατάστασης που υπάρχει γύρω μας και μέσα μας. Γιατί ο Θεός είναι μέσα μας. Δεν είμαι θρήσκος, με τη στενή έννοια του όρου, αλλά όπως είδες και χθες στην παράσταση, ξεκίνησα με τον «Ύμνο στην Αγάπη» του Αποστόλου Παύλου. Γιατί πιστεύω ότι ο Θεός- ο κάθε Θεός- είναι αγάπη. Αν δεν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του Θεού με αυτήν την έννοια, τότε δεν βλέπουμε πραγματικά. Είμαστε τυφλοί. Λένε μερικοί: «Ας κάνει ένα θαύμα, ας μου δείξει κάτι ο Θεός, για να πιστέψω». Και δεν βλέπουν ότι όλα γύρω είναι ένα θαύμα. Ο πλανήτης μας: ένα στρογγυλό πραγματάκι, μέσα στο απέραντο σύμπαν που γυρίζει. Είμαστε εδώ. Σου μιλάω, με ακούς. Σε βλέπω, με βλέπεις. Όλα αυτά είναι πολλαπλά θαύματα. Πιστεύω, λοιπόν, όχι στον Μεγάλο Κριτή, αλλά σ’ αυτό το μεγάλο χωνευτήρι που γεννάει, δημιουργεί και τελικά απορροφά- χωρίς τίποτα να εξαφανίζεται- τα πάντα, γύρω μας και μέσα μας. Αυτός πιστεύω ότι είναι ο Θεός.        

- Μ.Β.: Υπάρχουν κάποια μελλοντικά, δικά σας σχέδια?     

- Δ.Β.: Σύντομα, ή το Πάσχα ή το καλοκαίρι, θα επανέλθω στη Λευκάδα με κάτι διαφορετικό, αλλά πάντα ανήσυχο, ψαγμένο και δοσμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να επικοινωνεί με τον κόσμο. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην τύχη τους. Προτιμώ να ακολουθώ τη ζωή, παρά να την ορίζω.  

- Μ.Β.: Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μας τις σκέψεις και τις ανησυχίες σας. Αδημονώ για την επόμενη καλλιτεχνική σας εμφάνιση, εδώ στη Λευκάδα.     

- Δ.Β.: Κι εγώ σ’ ευχαριστώ. 

   Διαβάζοντας τη συνέντευξη ξανά, νιώθω σαν ν’ αντηχεί… κάπου από μακριά… η βαθιά του η φωνή… 

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com 

Πρόσθεσις

"Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω-
πού στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ' εγώ εκεί
απ' ταίς πολλαίς μονάδες μιά. Μές στ' ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ' αρκεί".  

   Κάθε που φεύγει μια χρονιά και λίγο πριν ξεπροβάλλει η νέα, όλοι μας, λίγο-πολύ, κάνουμε έναν απολογισμό. Τι πράξαμε σωστά, πού σφάλαμε, τι θέλουμε να διορθώσουμε και ποιους νέους στόχους να θέσουμε.

   Άλλοι με κριτήρια αυστηρά, άλλοι με πιο ελαστικά, "βαθμολογούμε" τον εαυτό μας, τοποθετώντας τον σε μία κλίμακα πέρα για πέρα υποκειμενική. Οι φιλοπρόοδοι- εκείνοι, δηλαδή, που επιζητούν τη διαρκή τους βελτίωση σε όλους τους τομείς- είθισται να μένουν ανικανοποίητοι από τις επιδόσεις τους, να αυτομαστιγώνονται με ποικίλους τρόπους και να αποφασίζουν, τελικά, να θέσουν τον πήχη ακόμη πιο ψηλά. Υπάρχει, βέβαια, και μία άλλη μερίδα κόσμου που επιλέγει να αυτοεπιβραβεύεται, ανεξάρτητα από την "ψαριά" που έπιασε την προηγούμενη χρονιά, και να συνεχίζει την πορεία της αμέριμνη κι ανενόχλητη από τύψεις κι ενοχές. Δίχως να της ιδρώνει καθόλου- μα καθόλου- το αυτί... Ελάχιστοι είναι εκείνοι που στη διαδικασία του "γνώθι σαυτόν", μετρώντας τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, έχουν την ικανότητα να είναι συνετοί, ισορροπημένοι κι εν τέλει καλοζυγισμένοι, αποδίδοντας "τα του καίσαρος τω καίσαρι".

   Όποια κι αν είναι η "σχολή" στην οποία ανήκετε, όποια από τις παραπάνω τακτικές κι αν επιλέξετε για να κάνετε τον απολογισμό σας, ένα είναι το ζητούμενο: η καλή σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό ακριβώς που περιγράφει το ποίημα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, που φέρει τον τίτλο "Πρόσθεσις", με το οποίο επέλεξα να εγκαινιάσω τη νέα χρονιά.

   Αν και φαινομενικά δείχνει ευκολοκατόρθωτο- σε σημείο που από πολλούς να θεωρείται μέχρι και δεδομένο-, το να καταφέρουμε να ζούμε αρμονικά με τον ίδιο μας τον εαυτό, σεβόμενοι το σύνολο των χαρακτηριστικών του, της ιστορίας και των εμπειριών του, είναι αρκετά δύσκολο. Αξίζει, όμως, πραγματικά να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε και να συμφιλιωθούμε με τους ενδόμυχους μας εαυτούς. Γιατί μόνο τότε, και μόνο με τον τρόπο αυτόν, θα γλυκάνει η ζωή. Όταν καταλαγιάσει το μέσα μας και συμφιλιωθεί με ο,τιδήποτε μας κατατρέχει. Με την κάθε αδυναμία, ανασφάλεια, φοβία που μας κρατάει δέσμιους, και δεν μας επιτρέπει να απελευθερωθούμε, ανοίγοντας τα φτερά μας και πετώντας μακριά... Σε προορισμούς μαγευτικούς, με ευγενικούς, μουσικούς σκοπούς...

   Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους μας, το 2011 να είναι μια χρονιά περισυλλογής και συνάμα προετοιμασίας. Περισυλλογής σε σχέση με ό,τι έφυγε και απέδωσε την τρέχουσα κατάσταση της οικονομικής μας ταλαιπωρίας, καθώς και της συναισθηματικής και πνευματικής μας μιζέριας. Αλλά παράλληλα και προετοιμασίας για όλα τα καλά που θα έρθουν. Γιατί, στ' αλήθεια, θα έρθουν! Απλά, κάπου εκεί, στο μεταξύ, θα παιδευτούμε λιγάκι. Αλλά, τι γούστο θα είχε η ζωή, δίχως λιγάκι παίδεμα... ???

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com

Η Ξεχωριστή Εορταστική Εκδήλωση του Κέντρου Εκπαίδευσης "Morfosi"

   Το Κέντρο Εκπαίδευσης “Morfosi” γιόρτασε τα Χριστούγεννα κι αποχαιρέτησε τη χρονιά που μόλις έφυγε με μία λαμπρή εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου, ημέρα Δευτέρα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου “Ionian Blue”, στη Νικιάνα Λευκάδας.

    Σε μια εποχή σαν τη σημερινή που η πλειοψηφία του κόσμου είναι απορροφημένη από τα τρέχοντα προβλήματά της, μεγάλα και μικρά, και συνεπώς εγκλωβισμένη στο μικρόκοσμό της κι αποκομμένη από τα κοινωνικά δρώμενα, η “Morfosi” κατάφερε να γεμίσει μία αίθουσα χωρητικότητας τετρακοσίων ατόμων! Όλοι όσοι παρευρέθηκαν είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν μία εκδήλωση πλούσια, που περιελάμβανε τραγούδια εορταστικά από τους μικρούς μαθητές του Κέντρου, ψαλμωδίες από δύο ιεροψάλτες, βραβεύσεις ανθρώπων ξεχωριστών που ζουν και δραστηριοποιούνται στη Λευκάδα, καθώς και ένα απόσπασμα της μουσικό-ποιητικής παράστασης «Δώσ’ μου το χέρι σου», με τη συνοδεία πιάνου.

   Τη βραδιά τίμησαν με την παρουσία τους ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος, ο Βουλευτής Λευκάδας κ. Μαργέλης και ο Δήμαρχος του νησιού κ. Αραβανής, οι οποίοι απέδωσαν και τις τιμητικές πλακέτες στους βραβευθέντες.

   Η έναρξη της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε από τη χορωδία της “Morfosi”, αποτελούμενη από μαθητές του Δημοτικού, οι οποίοι μας καλωσόρισαν τραγουδώντας μας τα κάλαντα κι άλλους χριστουγεννιάτικους, μουσικούς σκοπούς.

   Ακολούθησαν οι κ.κ. Θωμάς και Ευάγγελος Σολδάτος, συμπατριώτες μας ιεροψάλτες, με σπουδές στη Βυζαντινή Μουσική, οι οποίοι έψαλλαν ύμνους των Εορτών, προσδίδοντας στη βραδιά ένα αίσθημα κατάνυξης, υπενθυμίζοντας μας τη θρησκευτική διάσταση και το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων.

   Στη συνέχεια, ήρθε η σειρά των βραβεύσεων. Πρώτος βραβεύθηκε ο Λευκαδίτης ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος «για την προσφορά του στην υποκριτική τέχνη και το ήθος του, αλλά και για το γεγονός ότι όποτε η Λευκάδα τον χρειάστηκε εκείνος ήταν πάντα παρών», όπως χαρακτηριστικά μας ενημέρωσε ο κ. Σπύρος Χαϊκάλης- συνεργάτης του Κέντρου Εκπαίδευσης-, προλογίζοντας τον. Την πλακέτα απένειμε ο Δήμαρχος Λευκάδας κ. Αραβανής. Στο σημείο αυτό να σας ενημερώσω ότι στο επόμενο φύλλο της εφημερίδας μας θα φιλοξενηθεί η απολαυστική συνέντευξη που μου παραχώρησε ο κ. Δημήτρης Βερύκιος.

   Η επόμενη βράβευση είχε αποδέκτη μία μητέρα, την κ. Βασιλική Βλάχου, μαθήτρια της “Morfosi”, η οποία κατάφερε να πετύχει στις πανελλήνιες εξετάσεις και να εισαχθεί σε πανεπιστημιακή σχολή της αρεσκείας της, αψηφώντας το απαιτητικό πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής. Την εν λόγω βράβευση έκανε ο διευθυντής του Κέντρου Εκπαίδευσης κ. Ανδρέας Μαυρομάτης.

   Την τρίτη κατά σειρά βράβευση πραγματοποίησε ο Βουλευτής Λευκάδας κ. Μαργέλης. Τιμώμενο πρόσωπο ήταν ο κ. Κωνσταντίνος Σπηλιόπουλος, ο οποίος αγωνίζεται στην Κλασική Μαραθώνια Διαδρομή για σχεδόν είκοσι χρόνια αδιαλείπτως, έχοντας τερματίσει στους σημαντικότερους Μαραθωνίους της Ελλάδας, καθώς και σε αγώνες υπεραποστάσεων. Φέτος, προετοιμάζεται για την ύψιστη δρομική πρόκληση του «Σπαρτάθλου», δηλαδή την κάλυψη της απόστασης Αθήνας-Σπάρτης, συνολικά διακοσίων σαράντα έξι (246!) χιλιομέτρων! Να του ευχηθούμε, ολοψύχως, «καλή δύναμη»!

   Η τελευταία βράβευση διέφερε από τις προηγούμενες, από την άποψη ότι αφορούσε σε ένα Σωματείο, και συγκεκριμένα στο Αθλητικό Σωματείο της «Δόξας Λευκάδας». Το Κέντρο Εκπαίδευσης “Morfosi” αποφάσισε να βραβεύσει τη «Δόξα» για το σύνολο της κοινωνικής της προσφοράς, όπως αυτή διαμορφώθηκε βάσει μίας σειράς ενεργειών προσανατολισμένων στην ενίσχυση της τοπικής κοινωνίας. Την τιμητική πλακέτα παρέλαβε -από τα χέρια του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλου-, ο Πρόεδρος του Αθλητικού Ομίλου κ. Θανάσης Καββαδάς.

   Μετά το πέρας των βραβεύσεων, το λόγο πήρε ο διευθυντής του Κέντρου Εκπαίδευσης κ. Ανδρέας Μαυρομάτης. Η ομιλία του ήταν μεστή νοήματος κι ουσίας, οπότε κρίνω χρήσιμο να σας την παραθέσω, ακριβώς όπως μου δόθηκε, επιμερισμένη σε ενότητες θεματικές.

Η ομιλία του κ. Μαυρομάτη

Ο  Μύθος  του  Αϊ-Βασίλη  και  ο  Σάντα  Κλάους

   

«Παραδόξως, στον πλανήτη, στη διανομή των δώρων στα παιδιά, εμπλέκονται δύο ορθόδοξοι Άγιοι, δύο διαφορετικά πρόσωπα, που και οι δύο ήταν Έλληνες, και οι δύο ήταν επίσκοποι. Για τις χώρες της δύσης, αυτός που φέρνει τα δώρα στους φτωχούς και τα παιδιά είναι ο Άγιος Νικόλαος ή Σάντα Κλάους, όπως λέγεται στη γλώσσα τους, που εμείς στην Ελλάδα εορτάζουμε στις 6 Δεκεμβρίου και τον θεωρούμε προστάτη των ναυτικών. Στην ιστορία του Αγίου Νικολάου, ως προστάτη των φτωχών και των παιδιών, οι λαοί του βορρά ανάμιξαν και στοιχεία από αρχαιότερους μύθους, όπως τα ξωτικά, το άστρο του βορρά, το έλκηθρο, κ.λ.π. Λίγο μετά το οικονομικό κραχ (1929), η Coca-Cola χρησιμοποίησε τον Άγιο για να διαφημίσει στους δρόμους των αμερικανικών μεγαλουπόλεων το νέο της προϊόν, γι’ αυτό και κόκκινη η στολή του. Έτσι, με τον καιρό, έφθασε και στη χώρα μας ο μύθος του Σάντα Κλάους, ενός ευτραφούς τύπου με στρογγυλά γυαλιά, λευκά γένια, με κόκκινη στολή και μαγικές ικανότητες, που κατοικεί στο Βόρειο Πόλο και περιστοιχίζεται από νεράιδες του χιονιού και ξωτικά. Είναι μια πραγματικά γοητευτική ιστορία, όμως, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ουδεμία σχέση έχει με τους πραγματικούς Αγίους, τον Αϊ-Βασίλη και τον Αϊ-Νικόλα, που ήταν ασκητικότατοι».

Ο  πραγματικός  Αϊ-Βασίλης 

«Όπως αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς, ο Αϊ-Βασίλης ήταν πολύ ψηλός και πολύ αδύνατος, είχε σκούρο δέρμα και χλωμό, κοντά μαλλιά και μακριά μαύρα γένια, είχε μακριά μύτη και τα φρύδια του ήταν τοξοειδή, τα μάτια του ήταν σκούρα και η ματιά του βαθιά και ερευνητική, το μέτωπό του ήταν μεγάλο και μονίμως συνοφρυωμένο, έμοιαζε δηλαδή με άνθρωπο που συνεχώς σκεπτόταν. Είχε προβλήματα με την υγεία του και υπέφερε από το πραγματικά ανυπόφορο κρύο και το βαρύ χειμώνα της Καππαδοκίας. Η οικογένεια του Αγίου Βασιλείου είχε 11 παιδιά (5 αγόρια - 6 κορίτσια) και όλοι διακρίθηκαν στου Χριστού την πίστη. Ο Άγιος γεννήθηκε στην Νεοκαισάρεια το 330 μ.Χ. περίπου, δηλαδή πριν 1680 χρόνια. Σπούδασε στην Αθήνα, ρητορική, ιατρική, αστρονομία, μαθηματικά και φιλοσοφία, μαζί με το φίλο του Άγιο Γρηγόριο τον θεολόγο, και πέθανε σε ηλικία 48 ετών (τον Δεκέμβριο του 378 μ.Χ.). Κηδεύτηκε την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ., και κάθε πρωτοχρονιά, όπως γνωρίζουμε, γιορτάζουμε τη μνήμη του. Ο Αϊ-Βασίλης, στα 48 χρόνια που έζησε, έκαμε τόσα πολλά για τους ανθρώπους που η ιστορία τον ονόμασε ΜΕΓΑ όσο ακόμα ζούσε».

Το  έργο  του  Μέγα  Βασιλείου

«Ας δούμε, όμως, τι έκανε ο Άγιος Βασίλης κι έγινε Μέγας. Πρώτα πρώτα μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του. Από πολύ νέος γύμναζε τον εαυτό του στο πνεύμα και τον έβαζε σε σκληραγωγίες και, όπως λένε, άλλο δρόμο δεν γνώριζε εκτός απ’ αυτόν που οδηγούσε στο πανεπιστήμιο και στην εκκλησία. Σε μεγάλες επιδημίες που ταλαιπωρούσαν το λαό αυτός ήταν παρών και βοηθούσε σωματικά και ψυχικά διδάσκοντας την πίστη του Χριστού. Ο Αϊ-Βασίλης ήταν πολύ αυστηρός με αυτούς που ξέφευγαν από τη σωστή πίστη, έλεγε και έγραφε την αλήθεια θαρραλέα, και μάλιστα δεν δίστασε να ελέγξει ακόμη και αυτοκράτορες. Συμπλήρωσε με ευχές τη Θεία Λειτουργία που ακούμε αυτές τις ημέρες στην εκκλησία και φέρει το όνομά του (Λειτουργία Αγίου Βασιλείου), έγραψε πολλά βιβλία για την καθοδήγηση των χριστιανών, ίδρυσε πολλά μοναστήρια, όπου αρκετοί μαθητές του αφιερώθηκαν στον Θεό. Το πιο σπουδαίο του έργο, όμως, ήταν η οργάνωση της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας στην επαρχία του. Έφτιαξε στην Καισάρεια ένα ολόκληρο συγκρότημα  από φιλανθρωπικά ιδρύματα: γηροκομεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία κ.α. Ίδρυσε και καθιέρωσε τη διανομή αγαθών: τρόφιμα, ρούχα, χρήματα και κάθε είδους βοήθεια σε φτωχές οικογένειες, άπορους κ.λ.π. Το φιλανθρωπικό αυτό συγκρότημα, μια ολόκληρη πόλη μέσα στην πόλη, ονομάστηκε Βασιλειάδα. Φανταστείτε τι ανακούφιση θα ένιωθαν τότε οι φτωχοί, τα ορφανά, οι γέροι, οι ταξιδιώτες… H Καισάρεια είχε γίνει μια μεγάλη οικογένεια με πατέρα τον Άγιο Βασίλειο, τον επίσκοπό της. Τον αγαπούσαν τόσο πολύ που στην κηδεία του σημειώθηκαν λιποθυμίες και θάνατοι! Αυτός ήταν ο Αϊ-Βασίλης από την Καισάρεια…».

Χριστούγεννα 2010

«1632 χρόνια πέρασαν από τότε που ο Άγιος Βασίλειος ζούσε ανάμεσά μας. Οι διαφημιστικές ανάγκες ενός προϊόντος, παραλλαγμένο τον ξαναέφεραν στις μέρες μας. Χοντρούλη, με γυαλιά, δυσκίνητο, μ’ εκείνο το χαρακτηριστικό: «Χοοο, χοοοο!», ν’ αποτελεί τον αγαπημένο των παιδιών, που προσδοκούν να τους φέρει τα δώρα τους. Κι όμως, το παράδειγμα του Αι-Βασίλη είναι να δώσουμε κι όχι να πάρουμε. Ν’ ανακουφίσουμε τον πόνο του διπλανού μας, όπως έκανε κι εκείνος στην Βασιλειάδα, εκείνη την απέραντη πόλη της φιλανθρωπίας. Και να που μας έφερε το πάρσιμο, η απληστία να γεμίσουμε το πορτοφόλι μας, να γεμίσουμε τις κοιλιές μας, να γεμίσουμε το κενό μας, που δεν γεμίζει με τίποτα, αντιθέτως, όσο το ταΐζουμε μεγαλώνει, ώσπου κάποια μέρα θα μας καταπιεί, και μαζί με μας θα καταπιεί την ανοησία μας και τον άκρατο εγωισμό μας. Αφού ο κόσμος αποτελείται από καθέναν από μας, καθένας από μας αποτελεί τον κόσμο. Καθετί που συμβαίνει στον κόσμο, φταίμε κι εμείς, όπως και για καθετί που δεν συμβαίνει. Στις δεκαετίες που προηγήθηκαν έφτιαξες τη ζωή σου… Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου προσέφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να… φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ’ αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ’ το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες: για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής. Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ’ το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η αξιοπρέπειά σου. Προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ’ το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Είμαστε υποτελείς και υπόχρεοι. «Πεδίο βολής φθηνό». Έρμαια της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα, για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο. «Η πλουτοκρατία ήταν, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος» που θα ’λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Συνθλίβει μικρούς και αδύνατους. Αποθρασύνει μεγάλους και ισχυρούς. Μα πίσω από την κρίση των αριθμών, των δεικτών, και των ελλειμμάτων, αποκαλύπτεται μια κρίση βαθιά πνευματική. Γιατί αν «ο αγώνας για το ψωμί μου είναι ζήτημα υλικό, ο αγώνας για το ψωμί του διπλανού μου είναι ζήτημα πνευματικό». Αυτό δεν θα σου το μάθουν βέβαια οι οικονομολόγοι που διαχειρίζονται τις κρίσεις του συστήματος, που καταρτίζουν «προγράμματα σταθερότητας». Θα σου το μάθουν δάσκαλοι ψυχωμένοι που υπηρετούν τη μόρφωση. Τώρα είναι η ώρα, να θυμηθούμε όσα ξεχάσαμε! Τώρα είναι η ώρα να ξυπνήσουμε από τον ύπνο που μας έφερε τον εφιάλτη. Γιατί ο εφιάλτης δεν είναι η φτώχεια, αλλά η απώλεια του ονείρου. Η απώλεια της αίσθησης ότι είμαστε άνθρωποι, που έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον για να υπάρξουμε, όπως έχει ανάγκη τους κρίκους της για να υπάρξει η αλυσίδα. Η αλυσίδα που μας δένει με τις μεγάλες αξίες της ανθρώπινης ζωής. Να θυμηθούμε από πού ερχόμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Δεν μπορεί τόσες χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας, να υπήρξαν για να περιστρέφεται ο πλανήτης γύρω από τον δείκτη Ντάουν Τζόουνς. Δεν μπορεί να υποτάξαμε τα στοιχεία της φύσης, το κρύο, τα θηρία, την αρρώστια, να φτιάξαμε Παρθενώνες, να πήγαμε στο φεγγάρι, μόνο και μόνο για να υποταχτούμε στην πλασματική αξία ενός χαρτονομίσματος. Αυτά τα Χριστούγεννα, ας καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι, όπως παλιά, ας γίνουμε Αϊ-Βασίληδες των άλλων, δίνοντας ο καθένας ό,τι έχει: ένα χαμόγελο, μια ζεστή κουβέντα… Ή αν τίποτ’ άλλο δεν μας έχει απομείνει, ας δώσουμε το χέρι μας… Όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

Κι αν τώρα δεν πάνε, είναι γιατί ακόμα δεν είμαστε στο τέλος!».

   Ήταν μία ομιλία επίκαιρη, που μέσω της αναδρομής στο μακρινό παρελθόν, μας έδειξε το δρόμο που χρειάζεται να ακολουθήσουμε τώρα, προκειμένου να ξεφύγουμε από τα σημερινά μας αδιέξοδα.

   Τον επίλογο της εκδήλωσης έγραψε ο ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος, ερμηνεύοντας ποιήματα σημαντικών Ελλήνων και ξένων ποιητών, και τραγουδώντας, μαζί με την κ. Νίκη Φραγκούλη, αγαπημένα μας άσματα. Τους δύο καλλιτέχνες συνόδευσε στο πιάνο η κ. Τζέφη-Σοφία Ζαχαροπούλου. Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς στάθηκε η ερμηνεία του κ. Βερύκιου, όταν αναπαρέστησε στη σκηνή τον «Καψάλη», ένα υπέροχο παραμυθο-ποίημα του γνωστού Λευκαδίτη ποιητή Δημήτρη Σολδάτου, από την περίφημη ποιητική του συλλογή «Καφέ Ρετρό»!   

   Το Κέντρο Εκπαίδευσης “Morfosi” και οι άνθρωποί του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί πρωτίστως μας χάρισαν μία βραδιά ιδιαιτέρως ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα, απολύτως εναρμονισμένη στο πνεύμα των εορτών. Αξιοσημείωτο είναι δε το γεγονός ότι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που οι περισσότεροι- ειδικά οι έχοντες πόστα κι εξουσία- τσιγκουνεύονται τα «μπράβο», η “Morfosi” αναγνώρισε- μέσω της απονομής βραβείων-, προσωπικές και συλλογικές προσπάθειες, άξιες επαίνων και θαυμασμού! Μακάρι η γενναιόδωρη αυτή στάση της “Morfosi” να βρει μιμητές!

Ματίνα Βεντούρα / matventura777@gmail.com